به گزارش خبرنگار تجسمی باشگاه خبرنگاران در سال تعداد زیادی جشنواره عکاسی برگزار می‌شود که بیشتر این جشنواره‌ها با صرف هزینه‌های هنگفتی از بودجه‌های دولتی فراخوان خود را منتشر می‌کنند. هنرمندان هم با ارسال گلچین آثار خود که ارتباط مناسبی با موضوع این فراخوان‌ها دارد استقبال درخور توجهی از آ‌ن‌ها می‌کنند. اختتامیه جشنواره هم با برگزاری نمایشگاهی از آثار منتخب در معرض بازدید مخاطبان قرار می‌گیرد و با اهدای جوایز و نفرات برتر به کار خود خاتمه می‌دهند. اما باید دید این جشنواره‌ها با یک بار برگزاری و محدود کردن نگاه عکاسان به یک موضوع خاص چه برنامه‌ای را دنبال می‌کنند و آیا هنرمندان با عکاسی از سوژه‌های موردنظر این فراخوان‌ها نگاه خود را محدود نمی‌کنند. اکثر جشنواره‌ها که در سال‌های اخیر شاهد برگزاری آن‌ها بودیم بیشتر از دو دوره ادامه پیدا نکرده‌اند و با استفاده تبلیغاتی از عکس‌ها در کالاها بیلبوردهای شهری و یا چاپ کتاب پرونده آنها بسته شد.
 
این موضوع  شاید در نگاه جزئی سودی را برای برگذار کنندگان آن  به بار آورد اما چه نفعی را برای هر این مملکت و آینده آن مترتب خواهد شد. شاید نگاهی به جشنواره‌هایی که چندین سال از برگزاری آن‌ها می‌گذرد این تفاوت محسوس را با جشنواره‌های اولی‌ها نشان دهد. جشنواره‌هایی که با برنامه ایجاد شدند، شورای سیاستگذاری برای خود تشکیل دادند، نظرخواهی‌هایی از هنرمندان کردند این‌ها همه دست به دست هم دادند تا این جشنواره‌ها ماندگار شوند و جایگاه خود را در هنر عکاسی این مملکت بدست آورند و به رشد آن کمک کنند. عکاسی جامعه ما زخم خورده است و برای بهبود آن باید تلاش شود باید به یک وفاق جمعی رسید. برگزاری جشنواره‌ها که می‌تواند سهم عمده‌ای در ارتقای آن داشته باشد نبایست نمکی باشد بر زخم آن در این راه عکاسان خودشان می‌توانند با طرد جشنواره اولی‌ها یعنی جشنواره‌هایی که به قصد استفاده ابزاری از عکاسان و فقط برای استفاده از عکس‌های آن‌ها تشکیل شده‌اند را بر رشد آن‌ها ببندند.  
 
شاید تشخیص این امر کمی دشوار باشد و تمیز جشنواره‌ها از هم راحت نباشد اما عکاسان با اندکی تأمل می‌توانند آن‌ها را از هم تشخیص دهند و خود را از زیر سایر آنها بیرون بکشند. 


انتهای پیام/ اس