حسین احمدی‌نسب نویسنده کارگردان تئاتر و نقاش، در گفتگو با خبرنگار ادبیات باشگاه خبرنگاران
گفت: جنوب ایران حال و هوایی وهم‌آلود و خیال‌انگیز دارد.

این را در قصه‌گویی دریانوردان هم می‌توان دید این امر زمینه‌ی فراگیری سبک رئالیسم جادویی را فراهم کرد و دلیل گسترش آن به دیگر شهرهای ایران به دنبال پیروی از جو حاضر بود.

وی افزود: آنچه باعث روی‌ آوردن نویسندگان به این مکتب شد، کاهش گیرایی رئالیسم و جذاب بودن رمز و راز در هنر است. در رئالیسم جادویی داستان در ذهن نویسنده باز‌آفرینی می‌شود و به جای کپی برابر اصل واقعیت، تجسمی از آن مد نظر نویسنده قرار می گیرد. این اصول مورد توجه نقاشان، عکاسان و حتی برخی معماران نیز قرار گرفت.
 
کارگردان تئاتر بیان کرد: "عزاداران بیل " اولین کار ایرانی در این  زمینه بود. " اهل غرق " منیره روان‌پور، " ملکوت" بهرام صابری و " ترس و لرز " غلامحسین ساعدی از آثار دیگر در این مکتب هستند. حتی در تئاتر و نقاشی‌های خودم هم از این سبک استفاده می‌کنم، امروزه تمام جوانان در تئاتر به این نوع هنر و ادبیات گرایش بیشتری دارند.
 
وی اظهار داشت: جادویی‌ترین نثر ادبیات در ایران به گرد پای آثار آمریکای لاتین نمی‌رسد. نکته یا موضوعی به این سبک اضافه نکردیم و صرفا تقلیدی از آن انجام دادیم.

گابریل گارسیا مارکز که اهل آمریکای لاتین است این مکتب را پایه گذاری کرد. او در " 100 سال تنهایی می نویسد ": پسربچه‌ای با دم خوک به دنیا آمد. این مطلب در آمریکای لاتین دیده می‌شود و معنا دارد.
 
وی در خصوص کاستی های تقلید از این سبک گفت: فرهنگ و جغرافیای ما با آمریکای لاتین متفاوت است. آن‌ها در کارشان صداقت داشتند و از موضوعات مخصوص خودشان نوشتند.

همین امر موجب جهانی شدن آثارشان و فراگیری این مکتب شد.