به گزارش خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران  : ایران اسفندماه سال 1373 پیمان نامه‌ جهانی حقوق کودک را پذیرفت. یکی از شرایط اساسی اجرای درست این پیمان نامه آشنایی همه افراد جامعه به ویژه مقامات مربوط به امور کودکان، والدین، سرپرستان کودک و البته خود او با این پیمان نامه است.  
 
براساس این پیمان‌ نامه کشورهای عضو برای حمایت در برابر خشونت‌های جسمی، روانی و هرگونه آزار، بی‌توجهی و سهل انگاری باید اقدامات قانونی، اجتماعی و آموزشی لازم را به عمل آورند اما متأسفانه کشور ما حتی بعد از پذیرفتن این عهدنامه نتوانست زمینه‌های آموزش مناسب را برای والدین ترتیب دهد به گونه‌ای سالانه آمارهای قابل ملاحظه‌ای کودک آزاری در کشور دیده می‌شود.  
 
شکوفه فروغی روانشناس در گفتگو با خبرنگار باشگاه خبرنگاران گفت: این تصور که کودک آزاری مربوط به قشر و طبقه خاصی از جامعه می‌باشد کاملا نادرست است. کودک آزاری ناشی از فقر فرهنگی است و این فقر از فقرا شادی خطرناک‌تر است. بعضا دیده شده که والدین تحصیلکرده نیز به هیچ وجه با راه‌های مناسب تربیتی آشنایی ندارند و اقدام به آزار کودک خود می‌کنند.  
 
وی در ادامه بیان داشت: والدینی که کودکان خود را از لحاظ روحی یا بدنی آزار می‌دهند هرگز نتوانسته‌اند موقعیت ارزشی خود را درک کنند و با مسئولیت‌های خویش آشنا شوند از این روست که دست به اذیت و آزار کودکان خود که موجودات ناتوانی هستند می‌زنند.  
وی در ادامه افزود: در کشورهای خارجی اگر مددکاران گزارشی از کودک‌ آزاری دریافت کنند سریعا وارد عمل می‌شوند و در صورت صحت کودکت را از والدینش جدا می‌کنند اما در کشور ما متأسفانه چنین قانونی وجود ندارد تا جایی که حتی کودکان بر اثر کودک آزاری جان خود را از دست می‌دهند.  
 
فروغی در ادامه گفت: کودک آزاری پیامدهای مخرب فراوانی را بر روح و روان کودک برجای می‌گذارد. به طوری که کودک در اکثر مواقع دچار ترس، اضطراب، پنهان کاری و شب ادراری و مشکلات فراوان دیگر می‌شود.  
آمارها نشان دهنده این موضوع است که افرادی که در کودکی یک یا چند نوع کودک آزاری را تحمل کرده‌اند در بزرگسالی دچار اختلالات روانی می‌شوند و کاملا به افراد خشن و در اکثر مواقع بزهکار تبدیل می‌شوند.  
 
این روانشناس در ادامه اظهار داشت: کودک آزاری انواع گوناگونی دارد اما بدترین نوع آن کودک آزاری جنسی است که این کار تنها توسط والدینی که از مشکلات روحی و روانی رنج می‌برند انجام می‌شود.  
 
وی در ادامه تصریح کرد: خشونت و کودک آزاری تنها محدود به نوع فیزیکی آن نیست بلکه در اکثر مواقع خشونت‌های کلامی و روحی تحقیر کردن، سرکوفت زدن مداوم به کودکان و زبان  به ناسزا بازکردن به روی آن‌ها به اندازه خشونت‌های فیزیکی روح  و روان کودک را مورد آزار قرار می‌دهد.  
 
وی در پایان خاطر نشان کرد: والدین باید با شیوه‌های مناسب آموزشی قبل از آمدن فرزند آشنا شوند تا فکر نکنند که مهمترین راه تربیت کودکان تنبیه بدنی است ، آنها باید بدانند هر عملی شامل عکس‌العملی می‌شود و اگر کودکان خود را آزار دهند هیچ ضمانتی وجود ندارد که کودکانشان در پیری با آن‌ها این گونه رفتار نکنند. 

انتهای پیام/