به گزارش
خبرنگار رادیوتلویزیون باشگاه خبرنگاران؛ تا دو دهه پیش دغدغه نسل جوان ورود به دانشگاه و طی کردن مدارج علمی در بالاترین سطوح بود. این روزها اشتغال و ورود به بازار کار نیاز جوانان مدرک بدست و پشت خط مانده است. اکنون با رشد قارچ گونه انواع و اقسام دانشگاه های رنگ به رنگ انتفاعی و غیر انتفاعی اخذ کردن مدرک به شوخی تلخی تبدیل شده است. زیرا شاخصه تحصیلات عالیه به سبب اشباع شدن جامعه از انواع مدارک گوناگون فاقد کارایی آنچنانی برای اشتغال محسوب می شود. سازنده سریال «خط» دو طیف جوان تحصیل کرده و بدون تحصیل دانشگاهی را در آوردگاه درام زیر ذره بین برده است. سیاوش (کامران تفتی) و پریسا (لیلا برخورداری) خواهر و برادری هستند که از یک خاستگاه اجتماعی و کانون خانوادگی اما در دو مسیر مختلف پی مطالبات خود در اجتماع خشمگین امروزی پرسه می زنند.
جنوب شهر شهر در سریال «خط» به عنوان کاراکتری پویا و ایضا خشمگین حضور پررنگی در شمایل ریختاری و محتوایی اثر دارد. «خط» برخلاف سریال های آپارتمانی از جغرافیای شهر به خوبی برای هل دادن آدم هایش در نقاط مختلف بهره می برد. لوکس گرایی بدلی و خوش رنگ و لعاب سریال های این روزهای تلویزیون در این اثر جایگاهی ندارد. مضاف بر این سکانس های متعدد در هر قسمت سریال آن را از رخوت بصری دور کرده است. قهرمان قصه و نوچه اش (بزرگ) مدام در حال سرک کشیدن به مکان های مختلف هستند. دوربین مصطفی احمدیان(تصویر بردار سریال) نیز همراه آدم های قصه به شکل پویایی در جغرافیای شهر حضور دارد. البته برخی از دوربین روی دست های او مازاد به نظر رسیده و از کار بیرون می زند اما در کلیت سریال حرکات دوربین مزاحم کار نیست.
خطای گذشته سیاوش اکنون مانند چماقی در دست دیگران سد راه وی در انتخاب مسیر درست است. سازنده شاخصه های تیپیکال یک جوان پرخاش گر جنوب شهری را در اسلوب رفتاری وی تعبیه کرده که بیشتر در حکم ویترین رفتار این آدم عمل می کند. سیاوش مطالباتش از اجتماع دهه نودی است اما پوسته رفتارش به جوانان سه دهه پیش بیشتر طعنه می زند. مادر او نیز شمایل یک مادر سنتی را دارد که در مدیریت کردن دختر زیاده خواه و پسر یاغی اش عاجز است. حاج رئوف (محمود پاک نیت) ردای یک پیر و استخوان کرده را به تن دارد که در شمایل پوسته ای چنین آدم های مثبتی متوقف مانده است.
به هر روی طبق رویه کلاسیک در ملودرام های داستانی این نیروی عشق است که موتور قصه را روشن و پویا نگه می دارد. سوگند (آشا محرابی) نمونه بارز یک دختر ماخوذ به حیاء جنوب شهری است که در مسیر بهسازی اخلاقی و رفتاری سیاوش پرخاشگر در حکم سوپاپ اطمینان عمل می کند.
به اندازه کافی بچه مثبت و منفی در سازمان روایی «خط» حضور دارند. آنچه کمیاب به نظر می رسد شخصیت خاکستری امروزی است که به گونه ای نماینده طبقه متوسط پایتخت نشینان کنونی باشد.
به هر روی هنوز در سینما و تلویزیون ما فاصله طبقاتی و جغرافیایی در رویه سنتی خود در شمایل جنوب و شمال شهر تعریف و تبیین می شود و طبقه متوسط هنوز جای خودش را در درام ایرانی به نیکی باز نکرده است. هنوز هم چالش و چانه زنی فقیر و غنی فرجام درام را به سمت گره گشایی هدایت می کند. «خط» نیز از این قاعده مستثنا نیست. با این حال تلاش سازنده اش برای تعریفی قصه ای با کمترین لکنت دستوری و زبانی مشهود است.
پنالتی در وقت اضافه یکی از معضلات سریال های ایرانی فقدان استاندارد زمانی و پخش های عجیب و غریب این آثار از شبکه های مختلف سیماست. چنانکه بخواهیم استاندارد سریال های فرنگی را که 40 دقیقه است به عنوان شاخصه مطلوب فرض کنیم. سریال های وطنی هر قسمت آن با زمان های متفاوت برای بیننده پخش می شود. هر قسمت «خط» نیز به این عارضه زمانی دچار شده است.
انتهای پیام/ اس
