رایزن مطبوعاتی ایران در سازمان ملل در گاردین نوشت:
تأسیسات اراک در آینده تکمیل خواهد شد/ رسیدن به توافق نهایی با غرب امکان‌پذیر است
به نوشته رایزن و مسئول جدید بخش مطبوعاتی نمایندگی ایران در سازمان ملل، در صورت وجود اراده سیاسی در غرب، رسیدن به توافق نهایی بر سر برنامه صلح آمیز هسته ای ایران امکان‌پذیر است.
به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران، "حمید بابائی"، رایزن و مسئول جدید بخش مطبوعاتی نمایندگی ایران در سازمان ملل در مقاله ای که روز چهارشنبه در روزنامه گاردین چاپ انگلیس منتشر شد، با اشاره به راهبرد شکست خورده امریکا در ممانعت هدفمند از دستیابی جمهوری اسلامی ایران به فناوری‌های نوین، نوشت: متخصصان جوان و مستعد ایرانی محدودیت‌های غیرقانونی غرب را به فرصت و دستاوردهای ارزشمندی برای کشورشان تبدیل کردند. به نوشته بابائی، کشورهای عضو گروه 1+5 و جمهوری اسلامی ایران آماده می‌شوند تا دور جدید دیگری از مذاکرات هسته‌ای را روز 18 فوریه در شهر وین بر اساس توافق موقت به عمل آمده در ماه نوامبر گذشته، موسوم به برنامه اقدام مشترک و به امید رسیدن به توافق جامع ظرف شش ماه آینده آغاز کنند.
در ادامه این مقاله آمده است، اشتیاق ایران به تحقیقات صلح‌آمیز هسته‌ای به سال 1967 میلادی باز می‌گردد، زمانی که امریکا راکتور تحقیقاتی تهران را برای مصارف پزشکی در قالب برنامه "اتم در خدمت صلح" پرزیدنت آیزنهاور به ایران تحویل داد. بنابراین ایران در عمل از 47 سال پیش تاکنون از این فناوری بسیار پیشرفته برای مقاصد صلح آمیز استفاده می‌کند. سوخت راکتور تحقیقاتی تهران اورانیوم غنی شده با غلظت بالای 93 درصد بود و آن زمان از سوی ایالات متحده در اختیار ایران قرار داده شد. علاوه بر آن براساس توصیه موسسه تحقیقاتی استنفورد امریکا و تشویق ایران از سوی آن موسسه برای ساخت راکتور هسته‌ای جهت تولید انرژی برق تا 20 هزار مگاوات بود که ایران در دهه 70 میلادی برنامه هسته‌ای خود را آغاز کرد.
در ادامه مقالۀ رایزن مطبوعاتی کشورمان در سازمان ملل آمده است که بعد از انقلاب اسلامی ایران در 11 فوریه 1979، درخواست ایران برای تهیه سوخت راکتور تحقیقاتی‌اش بارها رد شد، چه برسد به اینکه جمهوری اسلامی ایران بخواهد طرح های پیشنهاد شده از سوی موسسه تحقیقاتی استنفورد را پیگیری کند. درخواست های قانونی و متواضعانه ایران به عنوان یک عضو ان پی تی برای دریافت سوخت بارها و به طور غیرقانونی رد شد. سرانجام در سال 1987 ایران و آرژانتین قراردادی را امضا کردند تا با تغییر هسته راکتور تهران، سوخت اورانیوم با غنای 20 درصد را به جای اورانیوم غنی شده 93 درصدی استفاده کند. این توافق گرچه پس از مخالفت‌ها و اکراه قدرتهای بزرگ عملی شد، انگیزه اولیه دانشمندان جوان ایرانی را برای تکیه کردن به توانایی‌های خودشان فراهم آورد.
در ادامه مقاله که در روزنامه گاردین منتشر شده امده است، در دوم فوریه سال جاری میلادی در یک نشست تخصصی در کنفرانس امنیتی مونیخ، محمد جواد ظریف وزیر امور خارجه ایران و رئیس تیم مذاکره کننده هسته‌ای، روزهای ناخوشایند آن دوره را که با برخورد متکبرانه و مخالفت های مکرر با درخواست های ایران همراه بود، این گونه توصیف کرد: «جمهوری اسلامی ایران صاحب 10 درصد سهام شرکت یورودیف ( فرانسه) است و پول سهام مربوطه را هم به طور کامل پرداخت کرده ولی تاکنون قادر نبوده است حتی یک گرم اورانیوم از شرکت یورودیف دریافت کند».
وزیر خارجه کشورمان در همان نشست درباره مخالفت‌های دولت امریکا در این خصوص می افزاید:« ما در تهران یک راکتور تحقیقاتی ساخت امریکا داریم و از سال 1991 مجبور بوده ایم برای تامین سوخت آن راکتور از همه کمک بخواهیم. ما کشوری نیستیم که دست نیازش را به هر سو دراز کند. ما هرگز این کار را نخواهیم کرد."
ظریف با بیان این جملات در آن جمع به روشنی تصریح کرد که جمهوری اسلامی ایران در آن زمان هیچ انتخاب دیگری جز تصمیم به تکیه بر توانایی خود برای رسیدن به حقوق مسلم و تامین نیازهای مشروعش نداشته است. بنابراین اگر بخواهیم سابقه ای منطقی از این موضوع ارائه دهیم باید اذعان کنیم که این داستان با درخواست ایرانی ها برای تامین سوخت راکتور تحقیقاتی شان که سالانه 850 هزار ایزوتوپ هسته ای برای بیماران نیازمند تولید می کند، آغاز شد بدون اینکه حتی فکر تولید داخلی آن در وهله اول به ذهن ما خطور کند و در نهایت ممانعت غرب از تامین سوخت مورد نیاز ایران بود که دستیابی به دانش کاملا بومی تولید اورانیوم غنی شده 20 درصدی برای این راکتور را رقم زد. راکتور تحقیقاتی که امروز زیر نظر بازرسان آژانس بین المللی انرژی اتمی در حال فعالیت است.
حمید بابائی در ادامه مقاله اش در گاردین با اشاره به موج انتقادهای اخیر به فعالیت راکتور آب سنگین اراک می نویسد: پیش از پرداختن به استدلال های مخالفان، بگذارید نکته ای را روشن سازیم و آن اینکه از نظر ایرانی ها راکتور اراک در حقیقت دستاورد بسیار با ارزشی است. این راکتور مولود تمام آن محدودیت هایی است که غرب بر ایران تحمیل کرد. طراحی، ساخت و تکمیل آن همگی توسط جوانان ایرانی صورت گرفته است و در آینده تکمیل خواهد شد. به ویژه اینکه راکتور اراک از نوع تحقیقاتی 40 مگاواتی است و برخلاف آنچه در غرب مطرح می‌شود دیگر نمی‌توان آن را با نوع آب سبک جایگزین کرد. این پیشنهاد "سخاوتمندانه" باید خیلی پیش از این به تهران عرضه می شد زیرا تاکنون سرمایه گذاری سنگینی روی آن صورت گرفته است. اما برای رفع نگرانی غرب باید گفت که راکتور اراک در نهایت جایگزین راکتور تحقیقاتی و تقریبا 50 ساله تهران به عنوان تنها تامین کننده رادیوایزوتوپ برای ایران خواهد شد. علی اکبر صالحی رئیس سازمان انرژی اتمی ایران 5 فوریه در مصاحبه با شبکه پرس تی وی به درستی اظهار داشت:" ما در این جا می‌توانیم تغییراتی در طراحی بدهیم به عبارت دیگر در طراحی این راکتور تغییراتی به عمل آوریم تا پلوتونیوم کمتری در آن تولید شود و به این ترتیب از میزان نگرانی‌ها در این زمینه کاسته شود."
در بخش پایانی مقاله رایزن کشورمان در سازمان ملل آمده است: به طور قطع راه‌حل‌هایی برای همه مسائل و ابهامات مربوط به موضوع هسته‌ای ایران وجود دارد به شرطی که اراده سیاسی برای حل آنها وجود داشته باشد. در سال 2005 توافق تقریبا حاصل شده بین ایران و سه کشور اروپایی در آخرین لحظه با مخالفت امریکا روبرو شد و به شکست انجامید. اکنون پس از گذشت یک دهه اگر اراده سیاسی وجود داشته باشد، این داستان پایان خوشی را برای همه طرف ها به ارمغان خواهد آورد.
انتهای پیام/
