به گزارش حوزه سینمای جهان باشگاه خبرنگاران به نقل از ورایتی؛  بعداز ترساندن و ازهم پاشیدن خانوده‌ای در "تو نفر بعدی هستی" کارگردان آدام وینکارد و سناریت سیمون برت در "مهمان" دو گروه را با یکدیگر درگیر می‌کنند.

شهر داستانی "نیو مکزیکو" به این زودی‌ها از دست غریبه‌ی مرموز با برنامه‌ی قتل،‌ خلاص نمی‌شود. نقش این مرد غریبه را "دن استیونز" بازی می‌کند.

تنش و پریشانی در خانواده‌ی پتروسون موج می‌زند، بدون شک دلیلش هم مرگ بزرگترین پسر خانوده در عراق است.

مادر دیوانه‌وار غزاداری می‌کند، پدر خانواده با استرس‌های شغلی‌اش دسته و پنجه نرم می‌کند. لوک پسر کوچک خانواده، دوستانش در مدرسه او را دست می‌اندازند.

دختر خانواده، آن از پیشامدهای اخیر خسته شده است.

یکی از همین روزها ناگهان دیوید (استیونز) که خودش را دوست صمیمی و هم خدمتی کالب در عراق معرفی می‌‌کند و خودش را موظف می‌داند وصیت کالب (پسر بزرگ خانواده) را به تک تک اعضای خانوده بگوید.

ابتدا دیوید خودش را محترم و خجالتی نشان می‌دهد، گرچه فقط مادر خانوده از آمدن او خوشحال شده است. او آنقدر خود شیرینی می‌کند تا ماندنش را در خانه‌ی پترسون‌ها بیشتر کند. صدماتی که به هر کدام از اجزاء خانوده وارد شده است، را بررسی می‌کند و گاهی به عنوان یک فرشته‌ مراقب خودش را جلوه می‌دهد.

گاهی هم خلقیات شیطانی از خود نشان می‌دهد، مخصوصا از دید مخاطب اینطور به نظر می‌رسد. وقتی آنا به هویت دیوید مشکوک می‌شود و با پلیس تماس می‌گیرد، پلیس به آنا می‌گوید که این سرباز دو هفته‌ی پیش در شرایط غیرطبیعی مرده است. با این کار آنا بدون اینکه بداند با راهنمایی افسر کارور، مداخله‌ی نظامی را آغاز کرد.

متاسفانه، دیوید همه‌ی نقشه‌های آنها را نقش برآب می‌کند. "مهمان" کمدی سیاه ترسناکی است که شیطنت سرگرم‌ کننده‌ای در آن نهفته شده و تا وقتی دلایل اصلی دیوید برای ورود به خانه‌ی پترسون‌ها آشکار نمی‌شود، مخاطب این شیطنت را در نمی‌یابد.

اوج فیلم (درخانه‌ی روح زده‌ای که برای جشن هالیوودین مدرسه طراحی شده است) کمی معمولی و آگاه دهنده از یک قتل‌ عام است و سیاه شدن تصویر با گفتن "گرفتمت!" نه غافلگیرکننده است و نه جالب.

جدا از ناامیدی در تکراری بدون حقه‌های فیلم ،‌ "مهمان" یک فیلم اکشن غرق در خون مهمل از نوع درجه یک است.

با هزینه‌ی ساخت کم و انتخاب سبک‌های خاص (مثلا برای موسیقی) دهه‌ی هفتاد و هشتاد را به تصویر کشیده است.

اجرای بازیگران به عنوان شخصیت‌های آشنا دقیق و خوب است.
 
انتهای‌پيام/ اس