به گزارش حوزه تئاتر باشگاه خبرنگاران، اولین نیاز یک بازیگر نمایشنامه ای خوب است و این اتفاقی است که در نمایش «در شوره زار» افتاد؛ شخصیت های این نمایش راهی پیش روی بازیگر قرار می دهند که به خوبی نشان می دهد چگونه قرار است شکل بگیرند و این نقش ها چه روندی باید طی کنند تا کامل شده و کاراکتر خلق شود، برای کاراکتر «افسون» هم چنین اتفاقی به وجود آمده بود.
 
اما اولین کاری که بازیگر باید انجام دهد، خلق شناسنامه ای برای کاراکتر است؛ از کجا آمده، قرار است به کجا برود، گذشته اش چه بوده است و در چه موقعیتی به سر می برد؟ «افسون» خبرنگاری مبتلا به بیماری است و در موقعیتی بحرانی و دردناکی به سر می برد که سرانجام او را به شوره زار رسانده و من همیشه با نقش هایی از این دست مشکل داشته ام، زیرا نقش هایی هستند که از عوام دورند...

 نقش آدم های عادی را بازی کردن بسیار راحت است، چرا که نشانه های بسیاری از آنها در اطراف ما وجود دارد، حتی می توان برای آنها تیپ های مختلفی هم ساخت. شاید تماشاچی نیز راحت تر آنها را باور کند و حتی دوستشان داشته باشد. اما شخصیت هایی مانند افسون برای تماشاگر غریب است و دشوار است که تماشاگر در چنین شرایطی تو را بپذیرد و باور کند. بنابراین سعی کردم اول از همه افسون را یک انسان ببینم و دیدم در چنین شرایطی، ترس و امید خواهد داشت و برای رهایی هر کاری انجام خواهد داد... دیالوگ ها و خود متن هم البته نشانه های لازم را داشت و من هم سعی کردم به دور از تیپ سازی و شعارزدگی به این کاراکتر برسم تا تماشاگر آن را پس نزند...
 
در نمایشنامه «در شوره زار» قشرهای مختلفی از جامعه وجود دارد؛ از طبقه متوسط تا فقیر، تفاوت های فرهنگی آنها نیز در دیالوگ هایشان مشخص است. نویسنده با هدفی مشخص اینها را انتخاب کرده و قصد داشته اقشار تاثیرگذار جامعه را در اثرش بگنجاند... اما پرسشی که مطرح است، این است؛ اینها چه سرنوشتی پیدا کرده اند که همگی به این شوره زار رسیده اند؟!
 
«در شوره زار» حرف امروز جامعه من را می گوید؛ شخصیت ها و اتفاق ها متعلق به جامعه خودم هستند و می توان گفت از جمله آثاری است که در سالهای اخیر کمتر نمونه ای از آن داشته ایم. نمایشنامه های ما از هویت و زندگی واقعی ما دور شده اند، متن ها متعلق به زمانه ما نیست، در حالی که اتفاق های جامعه باید برای نمایشنامه نویس اهمیت داشته باشد و ما بازتاب آنها را در نمایشنامه اش ببینیم. من نیز در جایگاه بازیگر ترجیح می دهم متن هایی را بازی کنم که متعلق به جامعه و مردم کشور خودم باشند.
 
«حسین کیانی»، نویسنده و کارگردان این نمایش، جز کارگردان هایی است که به بازیگرهایش انگیزه بسیاری برای پرداخت کاراکتر می دهد و فضای نمایشنامه هایش هم همواره فضای مورد علاقه من بوده است.   
 
  یادداشت از: «رویا میرعلمی»، بازیگر نمایش «در شوره زار»