گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران؛ دیروز میخائیل کلاشنیکف ( که ما اشتباها می‌گیم کلاشینکف) مرد. یعنی مردی که مرگبارترین اسلحه تاریخ رو اختراع کرد که قطع به یقین تا حالا حداقل 100 برابر بمب اتم آدم کشته.
 
قصد دادن اطلاعات ویکی پدیایی درمورد ایشون رو ندارم اما بی مبالغه باید گفت اگر قلم دست کردم و راجع به آدمی دارم می‌نویسم که هیچ ربط مستقیمی به فرهنگ نداره ( یعنی به حوزه کاری من)، دلیلش اینه که از کودکی که یه بار فهمیدم کلاشنیکف نام مخترع این اسلحه است، همیشه به این آدم فکر می‌کردم.
 
بعدها وقتی عکسشو دیدم هیچ شباهتی به هیولاها نداشت اما من واقعا کلاشنیکف رو یک هیولا می‌دونم.

اون از استالین مدال افتخار گرفت و بوریس ییلتسین به این سرباز صفر درجه سرلشگری داد؛ فقط برای این‌که میخائیل دم دست‌ترین تیربار دنیا رو اختراع کرد.
 
خود این آدم هم بارها از اختراعش دفاع کرد و می‌گفت که قصدش از این کار دفاع از مام میهن بوده، اما بعدها کم کم نرم‌تر شد و از این که مأمورین دولت‌های دیکتاتور یا تروریست‌های خون‌خوار رو کلاشنیکف به دست ببینه احساس عذاب بهش دست می‌داد.
 
حتی این اواخر دیگه رسما دل نازک‌تر هم شده بود و می‌گفت کاش به جای اسلحه ابزاری برای کشاورزی اختراع می‌کردم، مثلا یه ماشین چمن زن.
 
همین سال گذشته بود که میخائیل در میون جمعی گفت: "من مقصر این همه قتل نیستم بلکه کسانی رو باید مقصر دونست که از این اسلحه استفاده‌های مرگبار می‌کنند".
 
این چند تا جمله تا حدودی به نظر منطقی می‌رسید اما گناه آقای کلاشنیکف رو نمی‌شوره.
 
ایشون 94 سال زندگی کرد و طی این مدت میلیون‌ها نفر توسط سلاحی که اون اختراع کرده بود جونشونو از دست دادن
 
کلاشنیکف دیروز مرد، ولی نامش سال‌ها باقی خواهد موند اما نه به نیکی، بلکه به عنوان مخترع متداول‌‌ترین آلت قتاله در دنیا.
 
کلاشنیکف رو به نوعی می‌شه نماد استفاده بشر از نبوغ خودش برای مصارف ضد بشری دونست و مرگ اون – گرچه نباید از مرگ کسی خوشحال شد- می‌تونه نشونه‌ی خوبی به حساب بیاد.
 
میلاد جلیل زاده/
 
انتهای پیام/ اس