به گزارش خبرنگار دفاعی امنیتی باشگاه خبرنگاران،‌ در پی حملات گسترده هواپیماهای جنگی ارتش عراق، هجوم زمینی و سراسری این ارتش به سرزمین جمهوری اسلامی ایران آغاز شد.  
 
سپاه سوم ارتش عراق با 5 لشکر تقویت شده به استان خوزستان و سپاه دوم آن با 5 لشکر به استان‌های ایلام و باختران (کرمانشاه) هجوم آوردند. سپاه یکم نیز با دو لشکر در احتیاط بود(این سپاه مدتی بعد از شروع جنگ وارد عمل شد).  

استراتژی ارتش عراق در این حملات جنگ سریع و کوتاه مدت بود اما پس از یک هفته هجوم سنگین و پی‌درپی و صرف نیروهای فراوان به آنچه پیش‌بینی کرده بود دست نیافت و ناچار به جنگ فرسایشی تن سپرد.
 
ارتش عراق پس از آنکه در جبهه جنوب زمین گیر شد و نتوانست به اکثر اهداف خود برسد در حالی که خرمشهر را در اشغال داشت و آبادان و سوسنگرد را به محاصره درآورده بود در خطوطی نامنظم به پدافند از مناطق اشغالی پرداخت.
 
نکته مهمی که حکومت عراق در محاسبات خود برای حمله به ایران از آن غافل مانده بود و موجب ناکامی‌اش در تحقق استراتژی جنگ سریع گردید توان عظیم اما ناشناخته انقلاب اسلامی در تقویت پایداری نیروهای مردمی در برابر تجاوز‌گران بود.
 
34 روز مقاومت در خرمشهر دوبار آزادسازی سوسنگرد از اشغال، متلاشی‌کردن قوای عراقی که از رودخانه بهمن شیر گذشته و وارد جزیره آبادان شده بودند و نیز عقب راندن یگان‌های دشمن در گیلان غرب نمونه‌هایی از مقاومت سرسختانه مردم بود که ارتش عراق در برابر آن زمین گیر شد.