بر آنیم تا در این مجال، قطعاتی کوتاه و بلند از کتاب وحی را با نگاهی گزیده به انعکاس آن در ادبیات پارسی، از کتاب «در محضر قرآن» اثر ارزشمند استاد الهی قمشه‌ای پیشکش طالبان حق و جوینگان حقیقت کنیم تا چه قبول افتد و چه در نظر آید.

آیه 27 سوره إسرا
إِنَّ الْمُبَذِّرِينَ كَانُوا إِخْوَانَ الشَّيَاطِينِ ۖ وَكَانَ الشَّيْطَانُ لِرَبِّهِ كَفُورًا
اسرافكاران با شياطين برادرند و شيطان نسبت به پروردگارش ناسپاس بود.

یکی از نکاتی که از این آیه دریافت می شود این است که هر چه نعمت برتر باشد اسراف آن نیز زشت تر و ناپسند تر است.

اگر مردمان چند درهمی را در کار لذات و شهوات خود کنند اسرافی بزرگ نیست اما  اگر عمر نازنین خویش را که باید برای کسب کمالات معنوی و فضایل انسانی خرج کنند به باطل بگذرانند این اسرافی عظیم و اتلافی بس بزرگ است.

به همین جهت عارفان ما غنیمت شمردن  وقت و صرف آن در کار شاهد و ساقی را ستوده اند و سفارش کرده اند. البته شاهد و ساقی رمزی از زیبایی و عشق و مستی و وجد و نشاط روحانی است و بحث آن در این مجال نمی گنجد.

شمس تبریزی در مقالات می گوید: «ان المبذرین کانوا اخوان الشیاطین. مبذرین آنهایی هستند که عمر عزیز را که سرمایه سعادت ابد است ضایع گردانند. گیرم که حشر و عقوبت نباشد، چنین جوهر را زیر سنگ نهادن و فانی کردن دریغت نمی آید؟ با آنکه براهین بر آن شاهد که آفتاب به زوال رسید! چه جای شبهت، او در جامۀ خواب است، جنین خفتن آورده اند او را.»
(مقالات شمس تبریزی، تصحیح محمدعلی موحد)



اسراف از جنس ظلم است و آن مانند نهادن دانه در زمین نامناسب و ریختن نعمت در میان زباله هاست در حالی که معده های گرسنه و نیازمند بدان غذا به انتظار لقمه ای غذا دهان گشاده اند.

وظیفۀ همه مردم این است که اسراف را مانند قمار و خوردن مال یتیم حرام شمارند. اول از  خرید نعمتها بیش از حد مصرف، سپس از انبار آنها بپرهیزند . اگر این خطا رخ داد، بکوشند که آن نعمت اضافی را به نیازمندی برسانند.

برای مشاهده مجله شبانه اینجا کلیک کنید
اخبار پیشنهادی
تبادل نظر
آدرس ایمیل خود را با فرمت مناسب وارد نمایید.
آخرین اخبار