در جستجوی شمش‌های طلا در پشت میله‌ها؛
پشت پرده صنعت پرسود "بیگاری از زندانیان" در آمریکایی که دم از دموکراسی می‌زند
برای سرمایه‌گذاران بانفوذی که در صنعت بیگاری از زندانیان در امریکا سرمایه‌گذاری می‌کنند، این سرمایه مانند پیدا کردن شمش‌های طلا است.
به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران به نقل از پایگاه خبری گلوبال ریسرچ، سازمان‌های حقوق بشر و همچنین نهادهای سیاسی و اجتماعی برای محکومیت استثمار ضدانسانی زندانیان در آمریکا برخاسته‌اند.
در آمریکا جمعیتی بالغ بر دو میلیون زندانی- که اغلب سیاهپوست و از آمریکای لاتین هستند- برای صنایع مختلف کار می‌کنند و دست آخر حقوق ناچیزی دریافت می‌کنند. برای سرمایه‌گذاران بانفوذی که در صنعت زندانیان سرمایه‌گذاری می‌کنند، این سرمایه مانند پیدا کردن شمش‌های طلا است. آنان نگرانی بابت اعتصاب کارگران، پرداخت بیمه بیکاری و یا تسهیلات دیگر ندارند. تمام کارگران آن‌ها تمام وقت کار می‌کنند، هیچ گاه دیر نمی‌کنند و غیبت هم ندارند. بعلاوه، اگر درآمد ساعتی 25 سنت را نپذیرند و از کار امتناع کنند، نتیجه‌اش حبس در سلول انفرادی است.
حدود 2 میلیون زندانی در زندان های دولتی، فدرال و خصوصی آمریکا وجود دارند که براساس گزارش مرکز زندان کالیفرنیا «هیچ دولتی در تاریخ بشر نبوده که به اندازه آمریکا این تعداد از مردم خود را در زندان‌ها حبس کند.» این رقم نشان می‌دهد که آمریکا 500هزار زندانی بیش از چین که دارای جمعیتی 5 برابر آمریکا است، دارد. آمار نشان می‌دهد که تعداد زندانیان آمریکا 25% کل زندانیان دنیا است درحالیکه جمعیت کل آن تنها 5% جمعیت کل کره زمین را تشکیل می‌دهد!
در سال 1972 تعداد زندانیان آمریکا 300هزار نفر و در 1990 یک میلیون نفر بوده و در سال 2000 به 2 میلیون نفر رسیده است. تا 10 سال پیش تنها 5 زندان خصوصی در آمریکا وجود داشته و جمعیت زندانیان آن‌ها 2000نفر بوده اما امروزه تعداد این زندان‌ها به 100 رسیده و تعداد زندانیان آن‌ها به 62هزار نفر. براساس گزارشات، انتظار می‌رود که این رقم تا پایان دهه حاضر به 360هزار نفر برسد.
*** طی این ده سال چه اتفاقی رخ داده است؟ چرا تعداد زندانیان تا این حد افزایش یافته؟
حزب کار آمریکا که صنعت زندانیان را «تقلیدی از حزب نازی آلمان» می‌داند، از پشت پرده این صنعت سخن می‌گوید: «قرارداد خصوصی با زندانیان باعث شده تا انگیزه بیشتری برای حبس مردم آمریکا وجود داشته باشد. زندان‌ها از لحاظ مالی بر این درآمد تکیه می‌کنند. سرمایه‌دارانی که از زندانیان بیگاری می‌کشند و پول درمی‌آورند، خواستار حبس‌های طولانی مدت‌تر هستند تا نیروی کار خود را گسترش دهند.»
صنعت زندانیان یکی از پررشدترین صنایع آمریکا است که سرمایه‌داران آن در وال استریت حضور دارند. «این صنعتِ چندمیلیون دلاری، مانند صنایع دیگر دارای قرارداد، وب سایت، کاتالوگ و سفارش اینترنتی است. همچنین دارای کمپین‌های تبلیغاتی، شرکت‌های معماری، شرکت‌های ساخت و ساز و مراکز سرمایه‌گذاری در وال استریت است.»
براساس گزارشات پایگاه خبری LBO، صنعت زندان فدرال تامین‌کننده 100% کلاه‌های نظامی، کمربندهای مهمات، جلیقه‌های ضدگلوله و همچنین لباس‌ها، شلوارها، چادرها، کیف‌‌ها و قمقمه‌های نظامی است. کارگران زندانی، علاوه بر تامین تجهیزات جنگی، 98% بازار تجهیزات خدماتی را نیز تامین می‌کنند: 93% رنگ‌ها و قلم‌موها، 92% بخاری‌ها، 36% وسایل برقی خانگی، 30% هدفون‌ها، میکروفون‌ها و بلندگوها و 21% مبلمان اداری، تجهیزات هواپیما، پزشکی و خیلی چیزهای دیگر. زندانیان حتی مسئول تربیت سگ‌هایی برای کمک به افراد نابینا نیز هستند.
***کاهش جرائم، افزایش جمعیت زندان‌ها!!!
براساس گزارشات سازمان‌های حقوق بشر، دلایل زیر باعث افزایش منفعت سوداگران صنعت زندانیان است:
- حبس افرادی که مرتکب جرایم غیرخشونت‌آمیز شده‌اند و حبس طولانی‌مدت برای افرادی که با مقادیر کمی از مواد مخدر دستگیر شده‌اند. براساس قانون فدرال، 5 گرم کراک و یا 100گرم هروئین، 5 سال زندان دارد و برای حداکثر 60گرم سنگ کوکائین، 10 سال زندان در نظر گرفته می‌شود در حالیکه 500 گرم پودر کوکائین 5 سال حبس را در پی خواهد داشت. حال نکته جالب توجه این است که مصرف‌کنندگان پودر کوکائین افراد سفیدپوست و ثروتمند هستند درحالیکه سیاه‌پوستان و افراد آمریکای لاتین از سنگ کوکائین استفاده می‌کنند. در تگزاس، 100گرم ماریجوانا 2 سال زندان دارد اما مدت این حبس در نیویورک 15 سال درنظر گرفته شده است!
- قانون «سه جرم» که منجر به حبس ابد پس از ارتکاب سه جرم می‌شود، باعث ایجاد 20 زندان فدرال جدید شد. یکی از موارد تکان‌دهنده‌ای که از این قانون ناشی می‌شد این بود که مجرمی که یک خودرو و دو دوچرخه دزدیده بود، محکوم به 75 سال حبس- یعنی 25 سال برای هر دزدی- شد.
- تنبیه زندانیان برای افزایش مدت حبس آن‌ها.
***پیشینه صنعت بیگاری از زندانیان در آمریکا
بیگاری از زندانیان ریشه در برده‌داری دارد. پس از جنگ داخلی 1861-1865 سیستم استخدام زندانیان معرفی شد تا ادامه‌ای باشد برای سنت برده‌داری. در آن زمان برده‌های آزادشده را به جرم دزدی‌های کوچکی که هیچ‌گاه به اثبات نرسید، برای کار در زمین‌های کاشت پنبه، معادن و راه آهن زندانی و استخدام می‌کردند. از 1870 تا 1910 88% مجرمان استخدام شده در ایالت جیورجیا سیاهپوست بودند. در آلاباما، 93% کارگران معدن را زندانیان سیاهپوست تشکیل می‌دادند و در میسیسیپی نیز زمین کشاورزی برای کار زندانیان در نظر گرفته شده بود.
*** سرمایه‌گذاران صنعت بیگاری از زندانیان چه کسانی هستند؟
حداقل 37 ایالت آمریکا قرارداد شرکت‌های خصوصی با زندانیان را قانونی می‌شمارند.
جالب است نگاهی به لیست این شرکت‌ها بیاندازیم:
IBM, Boeing, Motorola, Microsoft, AT&T, Wireless, Texas Instrument, Dell, Compaq, Honeywell, Hewlett-Packard, Nortel, Lucent Technologies, 3Com, Intel, Northern Telecom, TWA, Nordstrom’s, Revlon, Macy’s, Pierre Cardin, Target Stores, …
تمامی این شرکت‌ها از سود کلانی که از بیگاری از زندانیان به دست می‌آوردند بسیار خرسند هستند. در دوره بین سال‌های 1980 تا 1994 سود این شرکت‌ها از 392میلیون دلار به 1.31میلیارد دلار افزایش یافت. در برخی زندان‌های خصوصی کارگران ساعتی 17 سنت دریافت می‌کنند و تنها 6 ساعت می‌توانند کار کنند؛ یعنی ماهی 20 دلار درآمد دارند. در زندان‌هایی که شرایط بهتری دارند، زندانیان ساعتی 50سنت دریافت می‌کنند و به گفته خود زندان‌ها «پست‌های بسیار تخصصی» دارند! در این شرایط، زندان‌های فدرال عنوان سخاوتمند را به خودشان اختصاص می‌دهند زیرا ساعتی 1.25دلار حقوق می‌دهند و زندانیان امکان 8 ساعت کار را دارند و بنابراین هر ماه می‌توانند 200 تا 300 دلار برای خانواده هایشان بفرستند.
با توجه به این صنعت بیگاری از زندانیان، آمریکا باز هم به مکانی جذاب برای سرمایه‌گذاری تبدیل شده است. بسیاری از شرکت‌ها از جمله IBM و Compaq کارگران خود را اخراج کرده و با تاسیس مراکزی در نزدیکی زندان‌ها، از نیروی کار زندان استفاده می‌کنند تا سود کلانی به جیب بزنند.
به تازگی یکی از ایالات آمریکا به شرکت تولید کفش نایک پیشنهاد داده که خط تولید خود در اندونزی را رها کرده و به ایالت وی بیاید: «در ایالت ما نیازی به پرداخت هزینه حمل و نقل ندارید و می‌توانید از نیروی کار زندانیان ما بهره ببرید!»
***زندان‌های خصوصی
خصوصی‌سازی زندان‌ها در سال 1980 شدت گرفت و در سال 1990 تحت دولت ویلیام کلینتون به اوج خود رسید. برنامه کلینتون برای کاهش نیروی کار فدرال منجر به ایجاد زندان‌های خصوصی شد.
زندان‌های خصوصی بزرگترین سرمایه‌گذاری را در صنعت بیگاری از زندانیان دارند. این زندان‌های خصوصی بودجه ثابتی برای هر زندانی دریافت می‌کنند و این رقم مسلما بیش از هزینه‌های نگهداری از زندانیان است. به گفته مقامات این زندان‌ها، رمز هزینه‌های پایین زندان این است که از نیروهای حفاظتی کمتری برای زندانیان استفاده شود. برای مثال، زندانی در ویرجینیا تنها از 5 نیروی امنیتی برای شیفت روز و 2 نیرو برای شیفت شب برای محافظت از 750 زندانی استفاده می‌کند. در این زندان‌ها، زندانیان برای «رفتار خوبشان» مشمول کاهش دوران حبس می‌شوند و اگر رفتار بدی از آنان سر بزند 30 روز به حبس آنان اضافه می‌شود- این یعنی سود بیشتر برای سرمایه‌گذاران.
***صادرات و واردات زندانیان
سود این صنعت چنان کلان است که امروزه تجارت دیگری به راه افتاده است: واردات زندانیانی که حبس طولانی‌مدت دارند. هنگامی که یک قاضی فدرال بیان کرد که شلوغ بودن زندان‌های تگزاس ظلم و تنبیه محسوب می‌شود، مقامات صنعت زندانیان تصمیم به صادر کردن زندانیان به زندان‌های خصوصی گرفتند. بدین منظور زندان‌های کوچکی در مناطق مختلف احداث شد تا شریک گسترش این صنعت باشند.
پس از پرجمعیت شدن و ایجاد شرایط ناامن و نامساعد در زندان‌های فدرال در 1996، زندان‌های خصوصی تگزاس نامه‌ای به دیگر ایالات ارسال کردند و به آن‌ها پیشنهاد اجاره سلول‌های خالی دادند.
***آمار حقیقی
95% از 125000 زندانی فدرال به جرم خلاف‌های بسیار کوچک زندانی شده اند. بیش از نیمی از 623000 نفر از زندانیان خصوصی هرگز جرم‌شان ثابت نشده است و اغلب آنان منتظر دادرسی هستند. دو سوم از یک میلیون زندانی دولتی مرتکب خلاف‌های بسیار کوچک شده‌اند و در پایان، 16% از این دو میلیون زندانی در آمریکا دچار بیماری‌های روانی شده‌اند.
انتهای پیام/
