به گزارش باشگاه خبرنگاران؛داستان سندباد از شهر حريره آغاز شد. اين نقطه سرآغاز ايجاد اولين قنات بوده به طوريكه سبك معماري آن را مي‌توان در شرقي‌ترين و غربي‌ترين نقطه از آسيا به چشم ديد.
قدمت اين منطقه از نظر ميراث فرهنگي به 800 سال مي‌رسد.


بقاياي اين شهر در امتداد ساختمان بندرگاه قابل مشاهده است.
اين منطقه 120 هكتار وسعت دارد و دوران طلايي اين شهر به سال‌هاي 367 تا 912 هجري قمري برمي‌گردد.

آثار باقي‌مانده در اين منطقه حجمي از معماري شهري است اما كمتر و به ندرت طاق‌ها، پوشش‌ و سقف‌هاي سالمي باقي مانده‌اند.
معماري اين بندر معماري شهري يك‌پارچه و متمركز با ساختاري برون گراست كه از معماري تاريخي درونگراي شهرهاي ديگر كه براي ايجاد امنيت شهر در مقابل هجوم بيگانگان بوده در اين منطقه خبري نيست.


دليل انتخاب اين نقطه براي ايجاد شهر، ارتفاع 10 متري سطح صخره آن از دريا بوده است.
آثار كشف شده و تاريخي اين منطقه را به 3 بخش تقسيم‌بندي كرده‌اند.
1-    خانه اعياني: كه سبك معماري آن شبيه سبك خانه‌هاي (داخل فلات ايران) همچون يزد، اصفهان و كاشان است.


در اين بنا علاوه بر وسعت خانه و فضاهاي مختلف از كاشي‌هاي ستاره‌اي استفاده شده كه در دوره ايلخاني از آن براي زينت دادن بناهاي مهم مثل تخت سليمان و سلطانيه بهره مي‌گرفتند.
استفاده از اين كاشي كه بدليل وارداتي بودنشان بيانگر اين موضوع است كه صاحب‌خانه يكي از ثروتمندان شهر به حساب مي‌آمده.
 
2-   كارگاهي (صنعتي) كه اين بخش در كنار دريا براي دسترسي آسانتر صيادان براي صيد (ماهي، مرجان، مرواريد) قرار گرفته است.
كانال‌هاي افقي و زيرزميني كه در اين بخش وجود دارد را مي‌توان نمونه‌اي از راه مخفي براي در امان نگه‌ داشتن جان ساكنان شهر در مواقع اضطراري دانست. و بخش نهايي آن مجموعه حمام‌هاست كه اين اثر شامل حمام‌هايي با صحن‌هاي متعدد و با مساحت 500 مترمربع است كه سربينه و گرمخانه و تون حمام در جنوب حمام و توسط راهرو سرپوشيده از اين منطقه جدا شده است.


دو خزينه كوچك و بزرگ در جنوب گرمخانه وجود دارد.

باستان‌شناسان معتقدند كه اين حمام جزء قديمي‌ترين حمام‌هاي ايران، مربوط به دوره ايلخاني و تيموري است كه از حمام‌هاي خصوصي بوده و مربوط به صاحبخانه اعياني بوده است.

"وحيده  مجيدي" كارشناس امور هتلداري و راهنماي گردشگري توريست در اين باره مي‌گويد:  بزرگترين اشتباه، خارج كردن شهر حريره از زير خاك بوده است.
وي در اين باره معتقد است: بدليل انفجار گاز و نفت در زير دريا و نبود يك مسئول و كارشناس ميراث فرهنگي در منطقه، بيرون كشيدن اين اثر تاريخي يك اشتباه بوده اما حال كه اين اثر از دل خاك بيرون كشيده شده نيازمند يكسري توجهات خاص است.

اين شهر از آثار ملي ايران به حساب مي‌آيد كه بايد همچون آثار ديگر در اين منطقه مأموران حفاظتي براي حفظ اين اثر وجود داشته باشد اما متأسفانه فقط با كشيدن نوار در حصار آن اقدام به حفاظت كرده‌اند.


وي در اين باره مي‌گويد: اخيرا با تغيير مدير عامل سازمان ميراث فرهنگي و همكاري اين سازمان با مؤسسه "آواي جلب سياحان" قدم‌هاي مثبتي براي سازماندهي در جهت حفظ اين شهر همچون جلوگيري از فروش زمين‌هاي اين منطقه به شركت‌هاي خصوصي براي ساخت و ساز برداشته شده است.

با توجه به تفاسير ذكر شد پتانسيل‌هات و قدمت اين منطقه در سرازيري فراموشي قرار گرفته‌اند و رسيدگي نكردن به اين منطقه باعث از بين رفتن بافت‌ها و آثار تاريخي بر جاي مانده در اين شهر شده است.
 
مهسا مرادنيايي راد