به گزارش باشگاه خبرنگاران؛ "صابر ابر" در فيلم  "هیچ کجا، هیچ کس" پسر آس و پاسی است که به خاطر عشقش گرفتار ماجراهایی می شود.

ماهیچه های آویزان شده ی صورت و نگاه اخم آلوده ی که بیشتر از عصبانیت نشان از استیصال شخصیت دارد. حرف زدن با بغض و تکان دان سر و بعد، لبخندهایی از سر شیطنت که همره با برقی در چشم ها دیده می شود آشنا نیست؟

 کافی است یکی از فیلم های اخیر صابر ابر را دیده باشید تا بدانید که همه ی اینها متعلق به اوست: بازیگری که حالا عنان خودش را به نقش نمی دهد و انگار با فاصله، کمی دورتر از نقش، می ایستد و آن را نگاه می کنند واکنش هایش فکر شده اندو بیش از حد خودآگاهانه. او "بازی" می مند و اتفاقا هم خوب "بازی" می کند. اما نکته همین جاست: فیلم هایی است که ابر "نباید" در آنها "بازی" کند.

باید زندگی کند و اجازه بدهد حس ها بدون پیش بینی بجوشد و روی پرده دیده شود. هیچ کجا، هیچ کس دست کم برای او نکته ی تازه ای ندارد و نقش او پسرک بی نوای عاشق و دل خسته تکرار مکررات است. پس کاش این بار از فرم همیشگی اش دست می کشید و راحت "زندگی" می کرد آن وقت می شد ستاره های بیشتری به بازی اش داد./ص