بدین نگاه وحدتی حاصل می شود میان دین و شریعت و رسول و فطرت و عقل و شهوت که همه تجلی خواست پروردگار در انسانند الا آنکه گاه و بیگاه به سبب جهل یا غفلت یا انحراف از مسیر سلامت یا تعصبات که معمولا از تحصیلات اجتماعی است انسان در اجرای شهوات و خواسته های خود به خطا و عصیان می افتد.

در این حال خداوند برای تقویت فرامین فطرت و شفا دادن بیماریهای آن رسولانی را بسیج کرده است تا آدمیان را از این انحرافات برهانند و باز در مسیر فطرت قرار دهند.

تسلیم شدن به فطرت الهی جوهر اسلام است که با این تعبیر نه تنها دین همۀ آدمیان بلکه دین مجموعۀ عالم است که همه به شوق و رغبت در مسیر فطرت خویش گام بر میدارند.

طبیعت از خطا مصون است و به نفس ذات و صفات خود خدا را تسبیح می گوید اما آدمیان پاره ای با این تسبیح جهانی هماهنگ می شوند و بسیاری نیز در این موسیقیِ حیات صداهای ناهنجار و ناخوش بر می آورند که همان صدای شیطان است.

این معنی در سوره حج آیۀ 18 بدین بیان آمده است:

آیا نمی بینی که خداوند را هر که در آسمان و زمین است سجده می کند و خورشید و ماه و ستارگان و کوه ها و درختان و چهار پایان و بسیاری از مردمان نیز به سجده او مشغولند و بسیاری از مردمان نیز هستند که از این سجده سرکشی می کنند و بدین سبب مستحق عذاب می شوند و هر کس خدا را و حقیقت مطلق را سست گرفت و خوار داشت دیگر هیچ کس او را گرامی نخواهد داشت. همانا که خداوند هر چه بخواهد به جا می آورد.