خبرنگاران، قربانیان خشونت پلیس "ترکیه" در حوادث اخیر
جمعی از خبرنگاران و روزنامه‌نگاران "ترکیه" تاکید کردند این قشر یکی از قربانیان اصلی خشونت پلیس و سیاست سرکوب و سانسور دولت آنکارا محسوب می‌شوند.
به گزارش باشگاه خبرنگاران، در وقایع پارک گزی میدان تقسیم استانبول دولت اردوغان اختیار عمل گسترده‌ای به نیروهای پلیس این کشور داد.
پلیس "ترکیه" نیز با پافراتر گذاشتن از حیطه اختیارات خود دست به اقدامات خشونت آمیز گسترده‌ای علیه تظاهرکنندگان و نیز خبرنگاران زد، به طوری که تعدادی از تظاهرکنندگان کشته و جمع زیادی از آنان به همراه برخی خبرنگاران زخمی شدند.
این در حالی است که در "ترکیه" اعمال خشونت پلیس علیه مردم این کشور و نیز اصحاب رسانه سابقه‌ای طولانی دارد. در این بین به نظر می‌رسد که خبرنگاران به عنوان پیشانی تماس رسانه‌ها با وقایع مختلف بیش از سایر اقشار یکی از اهداف دائمی خشونت‌های نیروهای امنیتی "ترکیه" هستند. این مسئله به خصوص در وقایع اخیر در "ترکیه" که به تظاهرات پارک گزی معروف شده و کماکان ادامه دارد بیش از پیش به چشم می‌خورد.
به گفته خبرنگاران رسانه‌های "ترکیه" حمله به این قشر پس از تخلیه پارک گزی از تظاهرکنندگان در پانزدهم ژوئن گذشته شدت یافت. این در حالی است که خبرنگاران "ترکیه" علاوه بر اینکه در خلال تهیه خبر از وقایع پارک گزی مورد غضب و حمله نیروی پلیس قرار می گیرند، تعداد زیادی از آنان نیز به دلیل تهیه اخبار واقعی و بی‌طرفانه از این وقایع مورد غضب دولت آنکارا قرار گرفته و از کار برکنار شده‌اند.
سیاست فرسایشی آنکارا علیه خبرنگاران
"مصطفی کوله لی" رئیس شعبه سندیکای خبرنگاران در استانبول می‌گوید: از وقتی حزب عدالت و توسعه به رهبری اردوغان در "ترکیه" به قدرت رسیده رسانه‌های این کشور تحت فشاری جدی قرار گرفته‌اند. دیگر برخی خبرها نوشته نمی‌شود و یا اینکه در روزنامه‌ها به چاپ نمی‌رسد.
وی افزود: همزمان با وقایع پارک گزی نحوه برخورد با خبرنگاران و روزنامه نگاران هم فرق کرد، گازهای اشک آور و ماشین‌های آبپاش و باطوم‌های پلیس به طور مستقیم خبرنگاران را هدف قرار داد. 96 تن از خبرنگاران در وقایع و تظاهرات مربوط به پارک گزی زخمی شدند.
به عقیده این خبرنگار، دولت آنکارا و نیروی پلیس به طرز گسترده‌ای سیاست فرسایشی علیه خبرنگاران و روزنامه‌نگاران دنبال می‌کند. هدف ما انجام وظیفه است. ما مخالف اعمال فشار دولت و صاحبان رسانه‌ها هستیم.
دستگیری و زخمی شدن عمدی خبرنگاران در وقایع پارک گزی
"ولکان کوچ" یکی از خبرنگارانی که در وقایع پارک گزی توسط نیروی پلیس به شدت مضروب شده نیز می‌گوید: نیروی پلیس برای ممانعت از انعکاس خشونتی که علیه تظاهرکنندگان اعمال می‌کند به افکار عمومی، به طرزی سیستماتیک خبرنگاران را هدف قرار می‌دهد.
برخی از ما در اثر اصابت کپسول‌های گاز اشک‌آور به شدت زخمی و برخی دیگر نیز بازداشت شدیم. پلیس "ترکیه" مانع تهیه خبر و فیلم از وقایع می‌شد. علیرغم اینکه خبرنگار بودیم، صرفا به دلیل نداشتن کارت مخصوص تحت فشار قرار می‌گرفتیم و نیروی پلیس برخی اوقات خشونتی که علیه تظاهرکنندگان اعمال می‌کرد را علیه خبرنگاران اعمال می‌کرد.
سکوت رسانه‌ها منجر به سکوت مردم می شود، شفافیت از بین می رود
"احمد بلوغ تکینگ روزنامه نگار و مفسر خبر در تعریف آزادی رسانه‌ها می‌گوید: آزادی مطبوعات این است که تهیه کننده خبر به این دلیل مورد خشونت قرار نگیرد و یا از کار اخراج نشود. هر وضعیتی غیر از این از نظر دمکراسی و آزادی اندیشه و بیان خطرناک محسوب می‌شود. نباید فراموش کرد که در جایی که رسانه سکوت کند، حق و مردم سکوت می‌کند و در اینجا شفافیت از بین می‌رود.
اعطای اختیارات بیش از حد به پلیس
"حسین بهشتی" کارشناس رسانه می‌گوید: حق اعتراض که یکی از طبیعی‌ترین حقوق مردم در دمکراسی هاست، باید آزاد شود. در ضمن باید گفت دولتی که بخواهد مانع این آزادی‌ها شود نمی‌تواند دمکراتیک باشد.
این کار، ویژگی دولت‌های پلیسی متکی به نظام پارلمانی است که بعد از رژیم‌های متکی به نظامیان روی کار می‌آيند. در "ترکیه" هم برای سرنگونی وصایت نظامیان بر روی دولت به نیروی پلیس اختیارات بیش از اندازه داده شد و این باعث شد تا نیروی پلیس هر کاری کرد مشروع تلقی شود. وقایع پارک گزی را از هر منظری تفسیر کنید مهم نیست، مهم این است که حق تظاهرات مسالمت آمیز را نمی‌توان از مردم غصب کرد، همچنین نمی‌توانید حق رسانه‌ها در تعقیب تحولات را بگیرید.
در "ترکیه" نمی‌توان از ذهنیت درست دولت حرف زد
"امراه آل بولوت" دیگر روزنامه نگار ترک نیز با تاکید بر اینکه تهیه خبر از وقایع پارک گزی حق مسلم هر خبرنگاری است، در ادامه می‌گوید: همان قدر که شارلاتان بازی ایدئولوژیک دولت آنکارا در راستای دمکرات نشان دادن خود در وقایع پارک گزی امری طبیعی بود، تهیه خبر از سوی خبرنگاران از این وقایع هم به همان اندازه طبیعی بود.
اخراج خبرنگاران نیز نتیجه شارلاتان بازی ایدئولوژیک دولت است. اگر شما بپرسید چرا در دولت پلیسی خشونت وجود دارد، انگار پرسیده اید چرا در جهنم آتش وجود دارد. یک نکته دیگر سکوت برخی خبرنگاران و روزنامه‌نگاران در مقابل وقایعی است که با ايدوئولوژي آنان در تضاد است. لذا در "ترکیه" نمی‌توان از ذهنیت درست دولت و رسانه‌ای واقعی حرف زد.
انتهای پیام/
منبع:فارس
پلیس "ترکیه" نیز با پافراتر گذاشتن از حیطه اختیارات خود دست به اقدامات خشونت آمیز گسترده‌ای علیه تظاهرکنندگان و نیز خبرنگاران زد، به طوری که تعدادی از تظاهرکنندگان کشته و جمع زیادی از آنان به همراه برخی خبرنگاران زخمی شدند.
این در حالی است که در "ترکیه" اعمال خشونت پلیس علیه مردم این کشور و نیز اصحاب رسانه سابقه‌ای طولانی دارد. در این بین به نظر می‌رسد که خبرنگاران به عنوان پیشانی تماس رسانه‌ها با وقایع مختلف بیش از سایر اقشار یکی از اهداف دائمی خشونت‌های نیروهای امنیتی "ترکیه" هستند. این مسئله به خصوص در وقایع اخیر در "ترکیه" که به تظاهرات پارک گزی معروف شده و کماکان ادامه دارد بیش از پیش به چشم می‌خورد.
به گفته خبرنگاران رسانه‌های "ترکیه" حمله به این قشر پس از تخلیه پارک گزی از تظاهرکنندگان در پانزدهم ژوئن گذشته شدت یافت. این در حالی است که خبرنگاران "ترکیه" علاوه بر اینکه در خلال تهیه خبر از وقایع پارک گزی مورد غضب و حمله نیروی پلیس قرار می گیرند، تعداد زیادی از آنان نیز به دلیل تهیه اخبار واقعی و بی‌طرفانه از این وقایع مورد غضب دولت آنکارا قرار گرفته و از کار برکنار شده‌اند.
سیاست فرسایشی آنکارا علیه خبرنگاران
"مصطفی کوله لی" رئیس شعبه سندیکای خبرنگاران در استانبول می‌گوید: از وقتی حزب عدالت و توسعه به رهبری اردوغان در "ترکیه" به قدرت رسیده رسانه‌های این کشور تحت فشاری جدی قرار گرفته‌اند. دیگر برخی خبرها نوشته نمی‌شود و یا اینکه در روزنامه‌ها به چاپ نمی‌رسد.
وی افزود: همزمان با وقایع پارک گزی نحوه برخورد با خبرنگاران و روزنامه نگاران هم فرق کرد، گازهای اشک آور و ماشین‌های آبپاش و باطوم‌های پلیس به طور مستقیم خبرنگاران را هدف قرار داد. 96 تن از خبرنگاران در وقایع و تظاهرات مربوط به پارک گزی زخمی شدند.
به عقیده این خبرنگار، دولت آنکارا و نیروی پلیس به طرز گسترده‌ای سیاست فرسایشی علیه خبرنگاران و روزنامه‌نگاران دنبال می‌کند. هدف ما انجام وظیفه است. ما مخالف اعمال فشار دولت و صاحبان رسانه‌ها هستیم.
دستگیری و زخمی شدن عمدی خبرنگاران در وقایع پارک گزی
"ولکان کوچ" یکی از خبرنگارانی که در وقایع پارک گزی توسط نیروی پلیس به شدت مضروب شده نیز می‌گوید: نیروی پلیس برای ممانعت از انعکاس خشونتی که علیه تظاهرکنندگان اعمال می‌کند به افکار عمومی، به طرزی سیستماتیک خبرنگاران را هدف قرار می‌دهد.
برخی از ما در اثر اصابت کپسول‌های گاز اشک‌آور به شدت زخمی و برخی دیگر نیز بازداشت شدیم. پلیس "ترکیه" مانع تهیه خبر و فیلم از وقایع می‌شد. علیرغم اینکه خبرنگار بودیم، صرفا به دلیل نداشتن کارت مخصوص تحت فشار قرار می‌گرفتیم و نیروی پلیس برخی اوقات خشونتی که علیه تظاهرکنندگان اعمال می‌کرد را علیه خبرنگاران اعمال می‌کرد.
سکوت رسانه‌ها منجر به سکوت مردم می شود، شفافیت از بین می رود
"احمد بلوغ تکینگ روزنامه نگار و مفسر خبر در تعریف آزادی رسانه‌ها می‌گوید: آزادی مطبوعات این است که تهیه کننده خبر به این دلیل مورد خشونت قرار نگیرد و یا از کار اخراج نشود. هر وضعیتی غیر از این از نظر دمکراسی و آزادی اندیشه و بیان خطرناک محسوب می‌شود. نباید فراموش کرد که در جایی که رسانه سکوت کند، حق و مردم سکوت می‌کند و در اینجا شفافیت از بین می‌رود.
اعطای اختیارات بیش از حد به پلیس
"حسین بهشتی" کارشناس رسانه می‌گوید: حق اعتراض که یکی از طبیعی‌ترین حقوق مردم در دمکراسی هاست، باید آزاد شود. در ضمن باید گفت دولتی که بخواهد مانع این آزادی‌ها شود نمی‌تواند دمکراتیک باشد.
این کار، ویژگی دولت‌های پلیسی متکی به نظام پارلمانی است که بعد از رژیم‌های متکی به نظامیان روی کار می‌آيند. در "ترکیه" هم برای سرنگونی وصایت نظامیان بر روی دولت به نیروی پلیس اختیارات بیش از اندازه داده شد و این باعث شد تا نیروی پلیس هر کاری کرد مشروع تلقی شود. وقایع پارک گزی را از هر منظری تفسیر کنید مهم نیست، مهم این است که حق تظاهرات مسالمت آمیز را نمی‌توان از مردم غصب کرد، همچنین نمی‌توانید حق رسانه‌ها در تعقیب تحولات را بگیرید.
در "ترکیه" نمی‌توان از ذهنیت درست دولت حرف زد
"امراه آل بولوت" دیگر روزنامه نگار ترک نیز با تاکید بر اینکه تهیه خبر از وقایع پارک گزی حق مسلم هر خبرنگاری است، در ادامه می‌گوید: همان قدر که شارلاتان بازی ایدئولوژیک دولت آنکارا در راستای دمکرات نشان دادن خود در وقایع پارک گزی امری طبیعی بود، تهیه خبر از سوی خبرنگاران از این وقایع هم به همان اندازه طبیعی بود.
اخراج خبرنگاران نیز نتیجه شارلاتان بازی ایدئولوژیک دولت است. اگر شما بپرسید چرا در دولت پلیسی خشونت وجود دارد، انگار پرسیده اید چرا در جهنم آتش وجود دارد. یک نکته دیگر سکوت برخی خبرنگاران و روزنامه‌نگاران در مقابل وقایعی است که با ايدوئولوژي آنان در تضاد است. لذا در "ترکیه" نمی‌توان از ذهنیت درست دولت و رسانه‌ای واقعی حرف زد.
انتهای پیام/
منبع:فارس
