به گزارش خبرنگار ورزشی باشگاه خبرنگاران، نه به ایران باز می‌گردم و نه برای کشور دیگری پرتاب می‌کنم، 8 ماه است که با هزینه شخصی‌ رقابت‌ها را پشت سر می‌‌گذارم، "وطن‌فروش نیستم" ولی تا وقتی که هزینه‌ها و امکاناتم فراهم نشود به ایران باز نمی‌گردم" این تنها بخشی از گله‌های احسان حدادی است.  
 
شاید آن روز که نقره المپیکیش را به کودکان سرطانی تقدیم کرد لبخندی بر لب همه نشست و چه بسا خیلی‌ها آفرینی هم بر تلاش و پشتکارش گفتند.  
 
اما این روزها رکوردار پرتاب دیسک ایران و آسیاساز جدایی از تیم ملی کشورش را می‌زند و می‌گوید هیچ مسئولی از فدراسیون با من تماس نداشته، هر چند رئیس فدراسیون دو و میدانی این جدایی را ناخوشایند هم ارزیابی نکرده و می‌گوید مستعدان دیگری جایگزین احسان می‌شوند، ما تمام تلاش‌مان را کردیم ولی وضع فدراسیون بهتر از این نمی‌شود.  
 
تلاش بیشتر برای ارتقای ورزش تنها خواسته حدادی از مسئولان نیست بلکه این روزها تمام رشته‌های ورزشی ناخواسته در جا می‌زنند، در حالی که پتانسیل تکرار نتیجه‌ای مثل المپیک رویایی باز هم هست. ولی هیچ خبری از برنامه و استفاده بهینه از این پتانسیل‌ها وجود ندارد.  
 
حال گمان کنیم که احسان حدادی با وجود اصرارهای فراوان مسئولان دست خالی فدراسیون، رضایت به برگشت نداد و برای همیشه از تیم ملی رفت، اما اگر مسئولان مدعی بهره‌برداری از پتانسیل‌های ورزشی هستند آیا برای آنها برنامه‌ای در نظر گرفته‌اند؟
 
شاید یادتان رفته برای اینکه حدادی به این جایگاه برسد چه هزینه‌هایی از بیت‌المال صرف شد ولی حالا که زمان تکرار قهرمانی‌های او است می‌گویید "امکانات نداریم! برود که برود، باز هم مثل حدادی پیدا می‌شود."
 
از طرفی چه تضمینی وجود دارد با ورزشکارانی مثل احسان حدادی که کم نبوده و نیستند باز هم این گونه رفتار نشود، چرا که ورزش ما علاوه بر افتخارآفرینی‌ها از دلخوری‌ها و گله‌های نام‌آورانی چون رضا مهماندوست و محمد بنا پر است که این روزها حتی نامی از آنها شنیده نمی‌شود.  

گزارش از: فاطمه قوتی