به گزارش باشگاه خبرنگاران؛ سومین حضور "نگار جواهریان" در نقش آدم هایی با مشکلات جسمانی(طلا و مس و اینجا بدون من) کوششی است برای متفاوت نمایی؛یک جور پذیرش خطر برای هنرنمایی در نقشی که پیش از این تحسین هایی هم برای او به همراه داشته است. اگرچه این نقش به کلی با آنها متفاوت است و صرف حرکات کند یا خمیدگی آن را شبیه بازی های دیگری نمی کند.
جواهریان لِول بازی را بالا نگرفته و اگرچه برای کارکترش حرکات غیر ارادی دست یا نگاه خیره یا دهان باز گذاشته اما حواسش بوده که راکورد بازی را حفظ کند؛ اینکه فقط در لحظات احساسی با وجه برون ریزی حاد،این نشانه ها را برزو دهد و در بیشتر مواقع نوعی بهت زدگی را جایگزین آن کند.
راه رفتن روی پنجه خمیدگی زانوها و شکل درست کردن روسری هم از جرئیاتی است که جواهریان به خوبی برای نقش ساخته است.
اما مشکل اینجاست که اینها در حافظه ی تماشاگر نمی ماند و مدام نقش های دیگر نگار جواهریان(با همه تفاوت هایشان) در یاد او زنده می شود. به اینها اضافه کنید بازی نقش مقابل که بالا گرفتن دوز حرکت و بازی، حس صحنه را نامتعادل می کند: انگار یکی دارد این وسط غیر واقعی بازی می کند و همین جعل موقعیت، تماشاگر را از حس صحنه دور می کند./ص

منبع: ماهنامه 24