علماء ربانی اگر هم اهل کشف و شهود باشند هیچ گاه ابراز نمی کنند. مگر اینکه برخی موارد کسانی که تصادفی در جریان برخی از مسائل قرار می گیرند نقل کنند. حضرت آیت الله خوشوقت به عنوان یک عالم ربانی و فقیه صمدانی مخالف با ترویج بحث کشف و کرامات بودند.

چرا؟

منطق ایشان این بود که اینگونه مسائل برای کسانی که طالب حق و تقرب به خداوند و طی طریق در مسیر هدایت هستند منحرف کننده است. چرا که هدف رسیدن به این مسائل نیست. اگر بنا باشد کشف و کرامات مطرح شود هدف اصلی که نیل به الی الله و رسیدن به قرب و رضای الهی است مغفول واقع می شود. بنابراین کسانی هم که می آمدند خدمت ایشان و راجع به کشف و کرامات صحبت می کردند ایشان در جواب سکوت می کردند و مسیر بحث را به مسیر اصلی هدایت می کردند که آن مسیر همان تقواست. ایشان مکرر در مکرر و مرتبا در تمام جلسات تاکید می فرمودند که هدف ما می بایست کسب رضایت پروردگار باشد آن هم از طریق انجام واجبات و ترک محرمات، و مقدمه انجام واجبات و ترک محرمات هم شناخت واجبات و محرمات است. یعنی می بایست با رجوع به رساله عمیله مرجع تقلیدمان و مطالعه و تعمق در قرآن نسبت به احکام دین شناخت پیدا کنیم و عامل به آنها باشیم. ایشان معتقد بودند اگر چنین کردیم می شویم عبد پروردگار و به مقام تقرب می رسیم و به پروردگار نزدیک می شویم. همچنین ابوی گرامی معتقد بودند کسی که این مقام را به دست بیاورد طبیعتا کراماتی هم به او اعطاء می شود که حکم کاه در کنار گندم را دارد، چرا که هدف کرامت نیست، هدف هدایت و طی صراط مستقیم و کسب رضایت پروردگار است. لذا هدف حضرت آیت الله خوشوقت این بود که به هدف اصلی پرداخته شود.

بحثی مطرح است که در سلوک الی الله انسان باید بدن خود را به رنج بیندازد و سختی های فراوانی را تحمل کند، ایشان به عنوان یک سالک الی الله نظرشان در خصوص این مسئله چه بود؟

ایشان به هیچ عنوان موافق نبودند که یک سالک به بدن خودش سختی بدهد و دچار مشقت شود. اینگونه نباید باشد که سالک به بهانه سیر و سلوک کم بخورد، درست از حلال های طیبه الهی استفاده نکند، خودش را به زحمت بیندازد و در محرومیت نگه دارد. ایشان می گفتند باید انسان از نعمت های پروردگار بهره ببرد، منتهی می بایست مراقب باشد حرامی مرتکب نشود و واجبی را هم ترک نکند. این نهایت سفارش ایشان بود و مسئله ای بود که همواره برای سعادت در دنیا و آخرت به دیگران توصیه می فرمودند.

در خصوص کرامات اخلاقی از آنجایی که جنابعالی از نزدیکان ایشان بودید مسلما حقایقی نیز برای شما روشن شده است که خواهشمندیم نمونه ای را به عنوان هدیه به مخاطبان جهان نیوز بفرمائید.

منظورتان کرامات است یا سجایا؟

کرامات اخلاقی.

در حال حاضر برای مطرح کردن کرامات زمان مناسبی نیست، ان شاء الله بعدا، ولی در خصوص سجایای اخلاقی ایشان باید عرض کنم که حضرت آیت الله خوشوقت تقید و التزام بدون رو در بایسی نسبت به حلال و حرام الهی داشتند. بسیار بسیار مقید بودند که خدایی ناخواسته حلالی را حرام نکنند و واجبی را ترک نکنند به حرامی مرتکب نشوند و همواره دیگران را به این امر توصیه می کردند. در کنار این مسائل حسن خلق، بردباری، مدارا، مردم داری و تواضع از دیگر سجایای اخلاقی ایشان به حساب می آمد. حضرت ابوی به رغم اینکه طی چند سال اخیر رنج می بردند از بیماریهای مختلف و سن زیادشان و کهولت سن هم مانع انجام فعالیت های ایشان و رسیدگی به سئوالات مردم می شد. علی رغم این مسئله هیچوقت مانع از این نمی شدند که جوانها و مومنین محروم از درک محضرشان بشوند، یا اینکه بخواهند در را ببندند و وقت ندهند. حتی بنده مکرر به ایشان عرض می کردم حضرتعالی سلامتی تان به خطر افتاده است و کمی استراحت به خودتان بدهید، و این ملاقات ها را کم کنید. ایشان در جواب می فرمودند من نمی توانم این کار را انجام دهم و فقط به فکر سلامتی خودم باشم، مردم نیاز دارند سئوال دارند. واقعا هم همین گونه بود، ایشان تمام عمرشان را وقف مردم و خدمت به خدا و خلق خدا کرده بودند و تا لحظات آخر هم به همین منوال عمل کردند.
 
من مجددا خواهش می کنم حدالمقدور یک نمونه از کرامات اخلاقی ایشان را که برای شما آشکار شده و منتشر نشده است بیان بفرمائید.

حضرت آیت الله خوشوقت در تفسیر قرآن یک طرز فکر خاصی داشتند که منشاء آن را در آموختن زبان عربی به طور کامل و دانستن تاریخ اسلام و شان نزول آیات می دانستند. و در عین حال به شدت اجتناب داشتند و پرهیز می فرمودند از تفسیر فلسفی قرآن.

چرا؟

ایشان مطرح می کردند خداوند در قرآن می فرماید: انا انزلناه قرآنا عربیا... ما قرآن را به زبان عربی آشکار نازل کردیم و قرآن کتاب هدایت است، لذا این کتاب هدایت که آشکار نازل شده است نمی بایست برای عموم مردم پیچیدگی داشته باشد و مغلغ باشد. بنابراین ما اگر بخواهیم بنشینیم آیات قرآن را به گونه ای تفسیر کنیم که ذهن مخاطب را درگیر درک مفاهیم سختی کنیم، درست نیست. می بایست ببینیم این آیه در زبان نزول چه مسئله ای را می خواسته مطرح کند و راهش هم این است که زبان عربی را درست یاد بگیریم و مسلط به تاریخ اسلام باشیم. من از ایشان سئوال کردم که این افاضه ای که به حضرتعالی شده است که اینگونه روان و سلیس آیات و روایات را تفسیر می کنید و هیچگونه ابهام و پیچیدگی هم در آن وجود ندارد، این تسلط شما چگونه به دست آمده است. آیا تماما نتیجه تلمذ در خدمت حضرت علامه طباطبایی هست یا عوامل دیگری هم دخیل هست. ایشان در جواب بنده فرمودند که من بهره های زیادی برده ام از حضرت آیت الله علامه طباطبایی، اما زمانی این قدرت در من پدیدار شد که در عالم مکاشفه، محضر امیرالمومنین علی علیه السلام رسیدم و ایشان یک جام کوچکی که در آن شربتی مثل شربت زعفران بود به من دادند و من وقتی این را نوشیدم حلاوت و شیرینی این شربت را نه فقط با زبانم حس کردم که با تمام وجودم و با تک تک سلولهایم این شیرینی را چشیدم ، و بعد از آن بود که فهم من از قرآن به گونه ای دیگر شد و من مسلط شدم به این نوع فهم از قرآن و توانا شدم بر این نوع از تفسیر قرآن. این نمونه ای بود که به خاطر اصرار فراوان شما (خبرنگار جهان نیوز) عرض کردم. البته آنچه که من عرض کردم یکی از ثمرات تقوا و زهدی است که حضرت آیت الله خوشوقت به آن مقید بودند.

در خصوص توصیه ها و وصیت نامه ایشان و اینکه در لحظات آخر چه توصیه ای ایشان داشتند؟

البته ابوی در هجده روز گذشته در حالت خواب مصنوعی به سر می بردند. محضر ایشان را درک نکردیم.