به گزارش خبرنگار حوزه باشگاه خبرنگاران؛  حکیم ابوالقاسم فردوسی بزرگ ترین حماسه سرای تاریخ به سال 329 هجری در طبرستان طوس به دنیا آمد. پدرش از دهقانان طوس بود و در آن ولایت مکنتی داشت به طوری که در جوانی از برکت درآمد پدر به کسی محتاج نبوده است.

وی دوران کودکی و جوانی خود را در خانواده ای که همه دهقان و ایرانی پاک نژاد بودند و در فضایی سرسبز و آرام به تحصیل علم و ادب گذراند.

علم او به داستان های کهن باعث می شد تا گهگاهی طبع خود را در سرودن تاریخ ایران قدیم آزمایش کند اما در آن زمان هیچ کس باور نمی کرد که این سروده های پراکنده ادامه پیدا کند و یک اثر عظیم حماسی به نام " شاهنامه" را به وجود آورد.

چنان که از گفته خود او بر می آید، مدت ها در جستجوی این کتاب بوده و پس از یافتن نسخه اصلی داستان های شاهنامه ، نزدیک به سی سال از بهترین ایام زندگی خود را وقف این کار کرده است او در این باره می گوید:
بسی رنج بردم بدین سال سی
عجم زنده کردم بدین پارسی
پی افکندم از نظم کاخی بلند
که از باد و باران نیابد گزند
بناهای آباد گردد خراب
ز باران و از تابش آفتاب

فردوسی سال 370 یا 371 به نظم آوردن شاهنامه را آغاز کرد و در اوایل این کار، هم خود او ثروت و دارایی قابل توجهی داشت و هم برخی بزرگان خراسان که به تاریخ باستان علاقه داشتند او را یاری می کردند. ولی به مرور زمان و پس از گذشت سال ها در حالی که فردوسی بیشتر شاهنامه را سروده بود؛ دچار فقر و تنگ دستی شد.

الا ای برآورده چرخ بلند     چه داری چه پیری مرا مستمند
چو بودن جوان برترم داشتی   به پیری مرا خوار بگذاشتی

فردوسی در شاهنامه سعی داشت با قلمش به مردم یادآوری کند که چه بودند و حال چه شدند. او توانست با قلم  سرشت زیبای خود زبان پارسی را به مردم بازگرداند اما به دلیل برخی شعرهایش مورد خشم خلیفه قرار گرفت او علت سرودن شاهنامه را تنها علاقه شخصی خود می دانست و به دلیل این که در جريان این کار به تدریج ثروت و جوانی را از دست داد به فکر افتاد که آن را به نام پادشاهی بزرگ در آورد و بدین صورت نام سلطان محمود را بر شاهنامه نهاد.

گفتني است؛ سرانجام فردوسی در شهر طوس و در باغی متعلق به خودش به خاک سپرده شد.