کربلا صبحی از عقیق و آینه است، دریچه‏ای گشوده است به کرانه‏های برفی ملکوت. این خاک، خاکِ گریه و توسل است.

ابرها دخیل‏های سپید فرشتگانند که بر افقِ خاک آویخته شده‏ اند ـ شش جهت کائنات، ضریح قبر شش گوشه حسین علیه‏السلام است.

کربلا در زمین نمی‏گنجد...

کربلا در روز نمی‏گنجد...

کربلا وسعتی است، به اندازه تاریخ.

کربلا کویر نیست، بهار روحانی شهود است. رودخانه‏ های کرامت در کربلا جاری است. چشمه «ولایت» از کربلا می‏جوشد. نسیم «شفاعت» در کربلا جریان دارد.

کربلا نبض غیرت زمین است، آن روز که زمین به خروش درمی‏آید و دریا به تلاطم می‏افتد و کوه‏ها از هم می‏پاشند… و آه از آسمان که پس از کربلا، چگونه بر ستون‏های خود ایستاد و از بار این همه مصیبت شکفته شد؟

آری، چهل روز است که از کربلا می‏گذرد، امّا داغ حسین علیه‏السلام هم‏چنان تازه و تازه‏تر شده است.

حالا تمام تقویم، بوی عاشورا می‏دهد...
کربلا وجدانِ خاک است که هیچگاه نخواهد خفت، حتی اگر چهل روز… چهل سال… چهارده قرن… از آن بگذرد…