به گزارش خبرنگار ورزشي باشگاه خبرنگاران، فوتبال ایران مدتهاست که سیر نزولی دارد و چیزی جز شکست و ناکامی در سال های اخیر به دست نیاورده است. در چنین شرایطی آینده فوتبال ایران چه خواهد بود؟

آیا امیدواری به رشد و پیشرفت این رشته جذاب و پر طرفدار در کشورمان هست؟ فوتبال که یکی از عوامل نشاط اجتماعی است و نقش مهمی در زندگی روزمره هوادارانش دارد، چه آینده ای در کشور ما خواهد داشت؟ با شرایط موجود می توانیم به آینده این رشته در کشورمان خوشبین باشیم؟

مسابقات غرب آسیا واقعیت تلخی را به ما ثابت کرد.

اگر قبول کنیم بازیکنانی که در مسابقات غرب آسیا و به عنوان تیم ملی ب شرکت کردند شاکله تیم ملی بزرگسالان ما در سال های بعد است، از همین امروز باید نسبت به آینده فوتبال ایران نگران باشیم. ملی پوشان کشورمان در مسابقات غرب آسیا نمایش ضعیفی داشتند و نتوانستند انتظارات را برآورده کنند.تساوی مقابل عربستان و بحرین که با تیم های جوان خود در مسابقات شرکت کرده بودند و پیروزی خفیف مقابل یمن در روزی که حریف موقعیت های بیشتری نسبت به ما داشت، به هیچ عنوان کارنامه قابل قبولی برای تیم ملی ما نیست اما واقعیت فوتبال ما همان چیزی بود که همگان در مسابقات غرب آسیا دیدند.

در روزهایی که ناکامی تیم ملی در مسابقات غرب آسیا سوژه روز است باید به عدم موفقیت تیم ملی امید، نوجوانان و جوانان هم اشاره کنیم. البته تیم نوجوانان ما جواز حضور در جام جهانی را به دست آورده اما در تهران مقابل ازبکستان شکست خوردیم و نتوانستیم به فینال مسابقات آسیایی برسیم. در چنین شرایطی باید بگوییم که دورنمای فوتبال کشورمان به هیچ وجه نمی تواند جالب باشد و باید نگران باشیم.

فوتبال ایران با شرایط موجود پیشرفت نمی کند و نباید انتظار معجزه هم داشته باشیم که یک شبه تمام مشکلات این رشته برطرف شود و بر بام فوتبال آسیا بایستیم.

در تمام دنیا باشگاه ها پایه و اساس فوتبال یک کشور را می سازند و باعث رشد و پیشرفت یا نزول و افت می شوند. در فوتبال ایران توجهی به تیم های پایه نمی شود و تمام تمرکز مدیران باشگاه ها روی تیم اول شان است و به همین دلیل است که سازندگی در فوتبال ما وجود نداشته و همواره یک سری بازیکن در تیم های مختلف جابه جا می شوند.

اتفاقات یکی دو روز اخیر فوتبال ایران نشان می دهد که هیچ توجهی به سازندگی نداریم و هنوز هم دنبال بازیکنان پا به سن گذاشته هستیم. صبای قم در یک اقدام عجیب سهراب بختیاری زاده را با 38 سال سن به خدمت گرفته است و استقلال هم دنبال جذب فرهاد مجیدی 37 ساله است. وقتی رویکرد باشگاه های بزرگ و لیگ برتری ما استفاده از بازیکنان مسن و پا به سن گذاشته است چطور می توانیم به آینده این رشته در کشورمان دلخوش باشیم؟ باشگاه های ما از بازیکن سازی غافل شده اند و هنوز هم چشم به ستاره های 15 سال قبل فوتبال ایران دارند و در چنین شرایطی هیچ امیدی به رشد و پیشرفت این رشته در کشورمان وجود ندارد.

فوتبال را در تمام دنیا باشگاه ها می سازند. برای مثال به کارخانه بازیکن سازی لاماسیا اشاره می کنیم که باعث شده تیم بارسلونا در حال حاضر بهترین تیم فوتبال جهان لقب بگیرد. مدرسه فوتبال بارسا سالانه چندین بازیکن جوان و آینده دار را تحویل تیم اول باشگاه می دهد و تعداد زیادی از ستاره های جوانش را هم به فروش می رساند. روند بازیکن سازی در لاماسیا باعث شده تا بارسلونا تیم بدون رقیب فوتبال در دنیا لقب بگیرد و نمایش خیره کننده بازیکنانش چشم دنیا را به خودش خیره کرده است. نکته مهم در این خصوص قهرمانی متوالی اسپانیا در جام جهانی و جام ملت های اروپا در سال های اخیر است چرا که اسکلت تیم ملی اسپانیا را بازیکنان بارسلونا تشکیل داده اند و در سال های اخیر توانسته اند تمام افتخارات موجود در دنیای فوتبال را به دست بیاورند. در روزگاری که کارخانه بازیکن سازی لاماسیا سالانه دهها ستاره را به فوتبال دنیا تحویل می دهد، فوتبال ایران هنوز چشم امیدش به بازیکن مسن و ستاره های دیروزش است، بازیکنانی مثل مهدی مهدوی کیا، علی کریمی،‌فرهاد مجیدی و سهراب بختیاری زاده که سالهاست دوران اوج شان را پشت سر گذاشته اند و به مرز بازنشستگی رسیده اند.

باشگاه ها ما آنقدر نتیجه گرا شده اند که دیگر دنبال سازندگی نمی روند اما غافل از این هستند که موفقیت و قهرمانی از سازندگی به دست می آید. نگاهی به عملکرد باشگاه سپاهانکه پر افتخارترین تیم سال های اخیر فوتبال ایران است نشان می دهد که طلایی پوشان اصفهانی با توجه به تیم های پایه خود و سرمایه گذاری عظیمی که در این بخش داشته اند در یک دهه اخیر به ثبات لازم رسیده اند و هرگز دچار نقصان نشده اند اما باشگاه های دیگر همواره دنبال بازیکنان تیم های دیگر بوده اند و اگر هم موفقیتی به دست آورده اند موقتی و کاملا زود گذر بوده است و به همین دلیل شاهد مشکلات زیادی برای تیم های دیگر کشورمان بوده ایم.