به گزارش سرويس بين‌الملل باشگاه خبرنگاران، نامزدهاي انتخاباتي براي تصاحب 33 کرسي در مجلس سناي آمريکا به رقابت خواهند پرداخت.
سنا زماني به عنوان عظيم ترين نهادِ مشورتي دنيا مشهور بود و مسائل دشوار در آن به دقت مورد بررسي قرار مي گرفت تا نمايندگان در خصوص اين مسائل به توافق همگاني يا سازش دست يابند.
با اين وجود، مردم اين روزها سناي آمريکا را با بن بست سياسي، ناکارآمدي و دامن زدن به بازي هاي سياسي مي شناسند. سنا به نهادي تبديل شده که از حل مسائل عمده امروز ناتوان است يا تمايلي به انجام اين کار ندارد.
از جمله اين مسائل مي توان به کار، کسري بودجه، مسئله ماليات ها و برنامه ريزي براي يک تريليون و دويست ميليارد دلار درآمدي که از محل کاهش بودجه دولت از اول ژانويه سال آينده حاصل مي شود، اشاره کرد.
شماري از سناتورهاي محترم به اين رويه اعتراض و از مقام خود استعفاء کردند، شماري نيز فرياد اعتراض خود را عليه مجلس سنا به عنوان نهادي شکست خورده بلند کرده اند. سناتور تام کوبر از اوکلاهاما، يکي از محافظه کارترين و بانفوذترين نمايندگان سنا است. او تاکنون  از تصويب صدها لايحه اي که به اعتقاد او اسراف پول به شمار مي روند، جلوگيري کرده است.
کوبر مي گويد؛ بهترين پيشامدِ ممکن آن است که همه ما بازنده شويم و افرادي روي کار بيايند که بيشتر از حزب يا جايگاه سياسي خود براي کشور اهميت قائل باشند. اين سياستمدار همچنين به دنبال معدود سناتورهاي جمهوري خواه و دموکراتي است که تمايل داشته باشند براي کمک به شکستن بن بست سياسي حاکم بر سنا، از گرايش هاي حزبي خود عبور کنند.
سکونِ سياسي سبب شده تا سنا نه تنها ديگر به مسائل عمده رسيدگي نکند، بلکه از انجام وظايف ابتدايي خود هم ناتوان باشد.
کوبر مي گويد؛ اين براي نخستين بار طي 51 سال اخير است که سنا، لايحه مجوز دفاعي(Defence Authorization Act) را که دستور العملي براي نحوه هزينه کردن بودجه دفاعي و تعيين اولويت ها به شمار مي رود، تصويب نکرده است. فرماندهان ما به چين قانوني نياز دارند.
انفعالِ سنا را بي شک نمي توان به علت فشردگي برنامه کاري قانونگذاران دانست. به عنوان مثال، هفته منتهي به 10 سپتامبر را در نظر بگيريد. سناتورها پس از بازگشت از تعطيلات 35 روزه در شامگاه دوشنبه، راي گيري برگزار کردند و يک مقام قضايي غير جنجالي را براي سمت خاص انتخاب کردند.
روز سه شنبه نيز که اولين روز کاري سناتورها بعد از تعطيلات به شمار مي رفت، هيچ لايحه اي بررسي نشد و فقط مراسم يادبود براي قربانيان حادثه يازده سپتامبر برگزار شد.
تنها لايحه مهمي که آن هفته در صحن مجلس سنا مطرح شد، لايحه فرصت هاي شغلي براي کهنه سربازان بود که آن هم راي نياورد.
روز پنجشنبه نيز سناتورها به حوزه هاي انتخاباتي خود بازگشتند، بدون آنکه به مسائلي چون قطع بودجه در آينده نزديک و هزار برنامه دولتي که در صورت اقدام نکردن سنا در نخستين روز ماه ژانويه اجرا خواهند شد، رسيدگي کرده باشند. البته طبق اطلاعات ما، سناتورها پيش از تعطيلات روز پنجشنبه، قطعنامه اي را تصويب و روزي را براي اطلاع رساني براي مشکلات افراد سالخورده در جامعه تعيين کرده اند.
سناتور المپيا اسنو از مِين مي گويد؛ تک تک ما بايد از ناتواني خود شرمسار باشيم. المپيا در ماه مارس اعلام کرد که براي چهارمين دوره متوالي در سنا نامزد نخواهد شد و از اين نهاد قانونگذاري ناراضي است.
وي يکي از معدود سناتورهاي ميانه رو باقي مانده است که هوادار مصالحه هستند. ساير سناتورهاي هم نظر با او فوت کرده اند، در انتخابات مقدماتي درون حزبي شکست خورده اند يا آنکه از سمت خود استعفاء کرده اند. به همين علت، اسنو بدين نتيجه رسيد که او به عنوان شهروند آمريکايي مي تواند تاثير گذاري بيشتري داشته باشد تا به عنوان يک سناتور.
وي مي گويد؛ ما مشکلات بزرگ مردم را حل نکرديم و همين مسئله بود که حيرت مرا برانگيخت.
وي در پاسخ به اين سوال که چرا  نمايندگان کنگره از گردآمدن در کنار هم و يافتن راهکار مشکلات ناتوان شده اند، گفت؛ اين سوال خوبي است. هدف از ارائه خدمات عمومي، حل مشکلات مردم است. ما به اصلاحات قوانين مالياتي، بحران سقف بدهي ها و کاهش خودکارِ بودجه ها رسيدگي نکرده ايم. سرانجام يک روز به خود گفتم؛ آيا کار  انجام نشده ديگري هم هست که من از آن بي اطلاع باشم؟ اين يکي از دلايل من براي استعفاء بود. ما در اينجا از مسائلي سخن مي گوييم که در افق نزديک با آنها مواجه خواهيم شد و اينها رفاه مالي کشور ما را تهديد مي کنند.
البته همواره اينگونه نبوده است. مجلس سنا زماني محل فعاليت افراد مستعد به شمار مي رفت و اشخاصي مانندليندِن جانسون، کندي و هاوارد بيکر با رقباي سياسي خود تشکيل ائتلاف مي دادند تا لوايح تاريخي را به تصويب برسانند.
همچنين؛ مناقشه هاي حزبي همواره پشت درهاي بسته حل و فصل مي شد. المپيا اسنو مي گويد؛ باب دال، زماني که رياست اکثريت را در کنگره بر عهده داشت، چنين کاري را انجام مي داد. دال مصمم بود که ما را به يافتن راهکاري براي مسائل پيش روي سنا ترغيب کند. ما ديگر نمي دانيم که چگونه بايد اختلاف نظرهاي خود را در سناي آمريکا، حل و فصل کنيم. ما نمي توانيم از مرحله اختلاف نظرها فراتر برويم.
سناتور ليندزي گراهام از ايالت کاروليناي جنوبي نيز، مي گويد؛ اين سياست دو حزبي گري نيست. سناتور مارک اودال هم اذعان دارد كه ما يکي پس از ديگري با بن بست ها مواجه شديم.
اِوين باي، سناتور ميانه رو پيشين آمريکا، دو ماه پيش کرسي خود را به عنوان نماينده دموکرات ها رها کرد. وي مي گويد؛ زمانيکه سازش اصولي جاي خود را به ذهنيت هاي خشک و بسته داد، او از مجلس سناي آمريکا مأيوس شده و مي گويد؛ همه مسائل کوتاه مدت شده و جنبه شگرد سياسي به خود گرفته است. دغدغه نمايندگان اين شده است که چگونه در انتخابات يا چرخه انتخاباتي جديد موفق باشند.
باي ادامه مي دهد؛ بيش از همه از شرکت در نشست هاي مرتبط با آغاز انتخابات درون حزبي دموکرات ها که در مجلس سنا برگزار مي شود، بيزار است. در بسياري از اين جلسه ها تاکيد بر آن است که دموکرات ها يک تيم هستند و بايد با يکديگر متحد باشند و شکست سهمگيني را به طرف مقابل تحميل کنند.
در چنين جلسه هايي گفته مي شود؛ ما نمي توانيم هزينه ها جدا شدن از مسير تيم را برتابيم. آنچه زماني، توانايي فعال براي حکمراني در دولت بود و مي کوشيد توافق همگاني را در بين گرايش هاي سياسي مختلف در کنگره پديد آورد تا کشور را به جلو پيش ببرد، اکنون به اعتقاد بسياري، خيانت به حزب سياسي به شمار مي رود؛ لذا سناتورهايي وجود دارند که 95 درصد تا 98 درصد اوقات، همسو با گرايش هاي احزاب خود راي  مي دهند و باز هم برخي مي گويند اين کافي نيست.
سناتور تام کوبر، مي گويد؛ زمانيکه پيروزي دائمي در انتخابات بر قرار دادن کشور در مسير درست ارجحيت داشته باشد، قطع نظر از اينکه رياست دولت را جمهوري خواهان بر عهده دارند يا دموکرات ها، مجلس سنا تاثير گذار نخواهد بود.
 سناتور هري ريد، رئيس اکثريت دموکرات در کنگره آمريکا  در مصاحبه مشترک خود با ميچ مک کانل رئيس اقليت جمهوري خواهان، گفت: کشور ما در ورطه عميق مشکلات اقتصادي گرفتار شده است، لذا ما بايد اقدامات به مراتب بيشتري را از آنچه تاکنون صورت گرفته است، براي رسيدگي به اين مشکلات انجام دهيم.
مک کانل نيز، اظهار داشت؛ قبل از پايان يافتن دوره کنوني فعاليت نمايندگان کنگره، ما 20 لايحه بزرگ را بر مبناي  توافق دو حزب تصويب خواهيم کرد؛ لذا روشن است که جمهوري خواهان و دموکرات ها مي توانند گرد هم بيايند، اما آنچه که ديگر نمي توان انجامش داد، تصويب بسته هاي محرک اقتصادي به ارزش چندين ميليون دلار، اجراي اصلاحات نظام بهداشت و درمانِ اوباما و مقابله با بدهي هاي کلان و کسري بودجه است.
مردم آمريکا بعد از 2 سال، نگاهي به اين رويه مي اندازند و مي گويند؛ لطفاً دست برداريد، ما ديگر نمي خواهيم شاهد چنين اقداماتي باشيم. ما مي خواهيم که شما در کنار يکديگر باشيد.
هري ريد در پاسخ به اين سوال که چرا نمايندگان دموکرات و جمهوري خواه ديگر قادر به سازش نيستند، مي گويد؛ ما به مرحله اي رسيده ايم که سازش ديگر در دستور کار ما قرار ندارد.
جان بينر، رئيس مجلس نمايندگان آمريکا در برنامه اي تلويزيوني گفته بود؛ من با واژه سازش مخالفم. سناتور مک کانل، دوست من نيز، گفته است؛ « مهمترين هدفي که به دنبال دستيابي به آن هستيم، آن است که اوباما فقط براي يک دوره رئيس جمهور باشد». اين نيز دقيقاً همان اتفاقي است که در يک سال و نيم گذشته رخ داده است.
مک کانل نيز مي گويد؛ دستيابي به سازش گاه بسيار دشوار مي شود. 47 نماينده جمهوري خواه در مجلس سنا، ديدگاه هاي کاملاً متفاوتي نسبت به هري ريد و همکاران او دارند و اين اختلاف نظر در خصوص حجم دولت، ميزان ماليات ها و قوانين ديده مي شود؛ لذا زمانيکه ديدگاه هاي کاملاً متفاوتي درباره سمت و سوي حرکت کشور وجود دارد، دستيابي به توافق کار ساده اي نيست.
با اين وجود، حقيقت آن است که هيچ کدام از احزاب جمهوري خواه و دموکرات تلاش چنداني براي رفع اختلافات خود انجام نداده اند و از همه حقه هاي پارلماني استفاده کرده اند تا مانع از پيشرفت برنامه هاي کاري طرف مقابل شوند.