باشگاه خبرنگاران- این شاعر که نام کاملش (محمد ابن محمد ابن حسین حسینی خطیبی بکری بلخی)بوده و در طول حیات با القاب (جلال الدین)،(خداوندگار)و(مولانا خداوندگار)نامیده میشده ،در قرن نهم هجری به بعد به القابی چون  (مولوی)،(مولانا)،(مولوی رومی)و(ملای رومی)مزین شده و در برخی از اشعار نیز تخلص (خاموش)،(خموش)و (خامش)را برای خود برگزید.
مولانا که در (بلخ)یا (وخش)در خراسان بزرگ یا مکانی در افغانستان و تاجیکستان امروزی متولد شده،با آنکه آثاری متعلق به جهانیان دارد،موجبات فخر پارسی زبانان را فراهم کرده است.وی که در 6 ربیع الاول سال 604 هجری قمری زاده شده ،در عرفان وسلوک سابقه ای دیرینه داشت.
جلال الدین محمد بلخی هم زمان با هجوم چنگیز خان از بلخ کوچ کرده و سوگند یاد کرد که تا محمد خوارزمشاه بر تخت نشسته،به شهر خویش بازنگردد.
وی در نوزده سالگی با گوهر خاتون ازدواج کرده و در سن 24 سالگی به خواست مریدان پدرش جای او را پر کرد و نزدیک به نه سال به دستور (برهان الدین محقق ترمذی)به ریاضت پرداخت و با وی همنشین بود.
مولانا که در 37 سالگی عارف و دانشمند دوران خود بود،در روز شنبه 26 جمادی الآخر 642 به دنبال ملاقاتی با (شمس الدین محمد بن ملک داد تبریزی )شیفته شمس شد و سالها بعد و پس از دوری اجباری از مرید خود در جستجوی وی به شام و دمشق رفت و سپس به قونیه بازگشت.
گفتنی است که مولوی پس از مدتی بیماری در پی تب تبی سوزان و پس از به ارث گذاشتن آثار فاخر و ارزشمندی چون مثنوی معنوی ،دیوان شمس تبریزی،رباعیات،فیه ما فیه،مجالس سبعه و مکتوبات  در غروب یکشنبه5 جمادی الآخر672هجری قمری  درگذشت./ي2
نسرین خدایاری