به گزارش مجله شبانه باشگاه خبرنگاران،  هومن سیدی بازیگر و کارگردانی است که بعد از ایفای نقش در فیلم یک تکه نان به دنیای حرفه ای بازیگری معرفی شد. او که هم خودش و هم همسرش بازیگر هستند، این روزها با ترکیبی از بازیگران سینما و تئاتر مشغول تمرین متنی است که خودش آن را نوشته است. این متن «روایت ناتمام یک فصل معلق» نام دارد و قرار است 30 شهریورماه در کافه اصلی تئاتر شهر اجرا شود. 

حبیب رضایی به عنوان مشاور در کنار هومن سیدی است. هومن سیدی درباره اینکه چرا این روزها به سراغ تئاتر رفته است حرف‌های جذابی دارد که در این گفت‌وگو می‌خوانید.

تمرینات «روایت ناتمام یک فصل معلق» چطور پیش می‌رود؟

تقریبا روزهای پایانی تمرینات را می‌گذرانیم و 80‌درصد آماده اجرا هستیم و طی روزهای آینده به آمادگی نهایی خواهیم رسید.

چرا این روزها به سراغ تئاتر رفته‌اید و با توجه به اینکه تجربه‌های خوب و به یادماندنی در سینما و تلویزیون داشته‌اید چرا در تولیدات اخیر سینما شما را نمی‌بینیم؟

در سینما دو یا سه کارگردان هست که دوست دارم با آنها کار کنم که این سه نفر هم یا فیلم نمی‌سازند یا من گزینه انتخابشان نیستم. این روزها سینما اولویت اولم نیست چون سینما در مسیری قرار دارد که خوب نیست و من دوست ندارم در این مسیر غلط باشم و دوست ندارم در فیلم‌هایی که به آنها اعتقاد ندارم بازی کنم.

برای همین رفتید سراغ کارگردانی تئاتر؟

مدیوم برایم خیلی فرق نمی‌کند.

چرا؟

بیشتر به دنبال رضایت از کاری که می‌کنم هستم. مهم این است که وقتی اثر خلق شد از آن رضایت داشته باشم. احساس رضایت برایم از هر چیزی مهم‌تر است. خیلی فرقی نمی‌کند در چه مدیومی فعال باشم. برای همین این روزها تمرکزم روی تئاتر است.

تئاتر دچار مشکلاتی شبیه به سینما نیست؟

نه. اوضاع سیاسی تئاتر بهتر از سینما و تلویزیون است. حداقل در تئاتر مشخص است که با چه آدم‌هایی سروکار داری. جوابت را می‌دهند و تکلیف، روشن است. حسن نیت آدم‌های تئاتر مسلم است. نه اینکه سینما حسن نیت نداشته باشد اما در سینما تکلیف هیچ کس با خودش روشن نیست بنابراین تکلیف بازیگر را هم مشخص نمی‌کنند.

راجع به قصه «روایت ناتمام یک فصل معلق» برایمان بگویید.

سه داستان به هم پیوسته را روایت می‌کنیم. قصه‌هایی اجتماعی با تمرکز روی دغدغه آدم‌‌ها.

شما در فیلم‌های کوتاهتان هم بر موضوعات اجتماعی علاقه‌مندی نشان داده‌اید و پرداختن به مسائل اجتماعی در آثارتان پر رنگ‌تر است. این دغدغه از کجا می‌آید؟

وقتی به عنوان یک آدم در این جامعه زندگی می‌کنی، صبح از خواب بلند می‌شوی و در جریانی از ماجراهای ریز و درشت اطرافت قرار می‌گیری، یک جزء از یک کل هستی و اگر بینش نداشته باشی و یا یک بینش تحلیلی متناسب با اوضاع نداشته باشی و آن را تقویت نکنی، وا می‌مانی.

و هنرمند باید برای انعکاس این ماجراهای ریز و درشت دست به کار شود.

نمی‌توانم بنشینم، حرفی نزنم و بی‌تفاوت باشم. اتفاقات عجیب و غریبی از صبح تا شب در حال جریان است که فرد با آن درگیر می‌شود. فلسفه به وجود آمدن هنر این است که با بیانی غیرمستقیم به بیان این مسائل بپردازد. قصه‌های تلخ و شیرین همیشه در کنار هم هستند و زندگی پر از این تلخ و شیرین‌هاست. در هیچ جای دنیا نیست که همه زندگی‌ها شیک و شیرین باشد. همه جای دنیا تلخی و شیرینی با هم در جریان است و طعم هیچ کدام بدون دیگری احساس نمی‌شود.

این تلخی و شیرینی توأمان را در «روایت ناتمام یک فصل معلق» هم رعایت کرده‌اید؟

بله. نمایش ما پر از کمدی‌ تلخ و بعضا گزنده است. این موقعیت‌های طنز اصلا محض خنده صرف نیست و به دل تماشاگر می‌چسبد. در بستری که آدمهای نمایش در آن قرار گرفته‌اند همه چیز کمیک به نظر می‌آید و قصد من این است که مخاطب این کمدی تلخ را باور کند و بشناسد. وی به آرمان گفت: در واقع دوست داشتم در این نمایش آیینه‌ای برای تماشاگر باشم. دوست دارم که وقتی تماشاگر از سالن بیرون می‌رود، حالی که شخصیت‌های نمایش دارند را داشته باشد.

پیش‌بینی شما از استقبال تماشاگران از این نمایش چیست؟

نمی‌دانم. کار عجیب غریبی در کارگردانی «روایت ناتمام یک فصل معلق» نکرده‌ام. ممکن است برخی دوست داشته باشند و برخی هم نه. اما هدف این بوده که تماشاگر با حال خوبی از سالن بیرون برود.

در آینده به سراغ کارگردانی فیلم کوتاه و بلند خواهید رفت؟

اگر تا یک ماه آینده برای فیلم بلندم تهیه‌کننده پیدا نکنم قید ساختش را می‌زنم. اما چند سوژه فیلم کوتاه دارم که حتما می‌سازم اما چون می‌دانم هیچ‌کس حمایت نمی‌کند با هزینه شخصی آنها را خواهم ساخت. خیلی خوشحال می‌شوم که فیلم بسازم و برایم اصلا مهم نیست که در جشنواره خاصی شرکت کنم یا فیلمم دیده شود یا نشود، نفس فیلمسازی برایم ارزش دارد.

گفتگو: زینب عسکری