به گزارش مجله شبانه باشگاه خبرنگاران، ورزشگاه‌هاي غير استاندارد يكي از اصلي‌ترين دلايل كاهش سهميه باشگاه‌هاي فوتبال ايران در ليگ قهرمانان آسيا بودند. پس از آنكه جيره فوتبال باشگاهي ايران در ليگ قهرمانان سال گذشته از چهار سهميه مستقيم به دو سهميه مستقيم و دو سهميه حضور در پلي آف كاهش يافت، عزيزالله محمدي رئيس وقت سازمان ليگ هشدار داد چنانچه ايرادها تا سال آينده برطرف نشود ممكن است همين سهميه هم در نوبت بعدي كاهش پيدا كند.

اكنون قرار است ناظران AFC در نيمه دوم شهريور ماه براي بازديد از تازه‌ترين وضعيت ورزشگاه‌هاي فوتبال به ايران سفر كنند اما كمتر ورزشگاهي را مي‌توان يافت كه نسبت به سال گذشته در رفع اشكالات خود تلاش كرده باشد. شاید لیگ برتر فوتبال ایران تنها لیگی باشد که تعدادی از تیم هایش حتی یک ورزشگاه نصفه و نیمه برای میزبانی از رقبای خود ندارند. در حال حاضر آلومینیوم هرمزگان بازی های خانگی‌اش را در بندرعباس برگزار می کند و تیم گهر دورود عملا خانه به دوش است و برای هر میزبانی دست به دامن یکی از ورزشگاههای کشور می شود. در ورزشگاه‌هاي فوتبال ايران گاهي اتفاقاتي رخ مي‌دهد كه نمي‌توان نمونه‌هاي مشابهي از آنها را در دنيا پيدا كرد. اتفاقاتي كه هرچند در ظاهر خنده آور به نظر مي‌رسند اما در حقيقت بسيار عجيب و تامل برانگيز هستند.

حتی ورزشگاه آزادی تهران که از آن تحت عنوان استادیوم بین المللی فوتبال ایران نام برده می شود هم با استانداردهای روز دنیا فاصله دارد. حدود دو سال قبل بود که بر اثر انفجار در موتورخانه این ورزشگاه یکی از کارمندان قدیمی مجموعه که در آستانه بازنشستگی قرار داشت دارفانی را وداع گفت. در جریان بازی استقلال و ذوب آهن در فصل گذشته چاه دستشویی رختکن ذوب آهن مشکل پیدا کرده بود و ابراهیم زاده ناچار شد مسائل تاکتیکی را در حضور کارگران چاه بازکن برای بازیکنانش تشریح کند. ذوب آهنی‌ها در نهایت به ناچار از دستشویی‌های رختکن استقلال استفاده کردند.

ورزشگاه دستگردی تهران سالهاست که با مشکل نور مواجه است. هر سال در ماه رمضان و زمانی که بازی‌ها پس از افطار برگزار می شود، تیم‌ها به این موضوع اعتراض می‌کنند اما تغییری در اصل ماجرا رخ نمی‌دهد و سال بعد دوباره‌اش‌همان‌آش است و کاسه همان کاسه. در ورزشگاه دستگردی حشرات کمیابی زندگی

می‌کنند‌که همزمان با‌روشن شدن‌پروژکتورهای ورزشگاه خودشان را نشان می دهند. مشکل نور در ورزشگاه اکباتان – ورزشگاه اختصاصی باشگاه راه‌آهن – هم وجود دارد و در سالهای اخیر مربیانی مثل صمد مرفاوی و علی دایی شکست تیم هایشان در این ورزشگاه را به دیده نشدن توپ در زمین بازی ربط داده‌اند.

در ورزشگاه انقلاب کرج نرده‌هایی در اطراف ورزشگاه کار گذاشته شده تا از ورود مردم از معابری غیر از درهای اصلی جلوگیری شود اما فاصله بین این میله‌ها آن قدر زیاد است که تماشاگران باریک اندام به راحتی از میان آنها عبور می‌کنند و وارد ورزشگاه می شوند. مسابقات سایپا پیش از راه اندازی ورزشگاه انقلاب در ورزشگاه شریعتی کرج برگزار می‌شد، جایی که سرمربی سابق ایتالیایی این تیم در بین دو نیمه یکی از مسابقات 15 دقیقه دنبال دستشویی گشت و در نهایت دست از پا درازتر به رختکن تیمش بازگشت.

ورزشگاه فولاد شهر اصفهان یکی از معدود ورزشگاه‌های دنیاست که در یک سوی آن به جای سکوهای تماشاگران از تپه‌های طبیعی برای استقرار مردم استفاده می شود. شاید اگر آمار دقیقی وجود داشت این ورزشگاه در فهرست ورزشگاه هایی که‌بیشترین آمار قربانی را در میان تماشاگران داشته، قرار می‌گرفت. فولادشهر حدود 30 کیلومتر با اصفهان فاصله دارد و در این سالها هواداران سپاهان در طول این مسیر با حوادث پرشماری مواجه شده‌اند. ورزشگاه نقش جهان هم کماکان در دست بازسازی است. مدت زمان بازسازی این ورزشگاه با زمان ساخته شدن10 ورزشگاه در سایر نقاط جهان برابری می کند. اخیرا گفته شده بود

نقش جهان به پناهگاه تعدادی از جانوران خطرناک تبدیل شده است.

مشکل نور در ورزشگاه حافظیه شیراز کماکان به قوت خود پابرجاست. حافظیه همان ورزشگاهی است که فیروز کریمی درباره آن گفته بود: «تحقیق کردم و متوجه شدم پایه یکی از نورافکن های این ورزشگاه دوتا خیابان بالاتر از ورزشگاه کار گذاشته شده است.»

تماشاگران تبریزی مجبورند برای تماشای مسابقات تیم محبوبشان قبل از هر مسابقه حدود چهل دقیقه تا ورزشگاه پیاده روی کنند و از تپه های بلند و کوتاه بالا و پایین بروند. با این حال تراکتورسازی در هر بازی به طور تقریبی حدود پجاه هزار تماشاگر دارد و شاید به این دلیل که صلاح نیست تماشاگر بیشتری به ورزشگاه یادگار امام برود، مسئولان امکان ماشین رو شدن مسیرهای اطراف ورزشگاه را فراهم نمی کنند.

ورزشگاه پیر انزلی آن قدر فرسوده شده که چیزی تا تخریب کامل آن باقی نمانده است. قطع آب در سرویس های بهداشتی این ورزشگاه برای تماشاگران به اتفاقی عادی تبدیل شده است. آنها پس از خروج از سرویس های به جنگل های اطراف ورزشگاه می روند و به استناد تصاویر پخش شده در برنامه نود با درخت و سنگ و کلوخ خودشان را تمیز می کنند.

اهوازی‌ها در گرمای پنجاه درجه به تماشای مسابقات فولاد می‌روند و این در حالی‌است که آب آشامیدنی مناسب در ورزشگاه وجود ندارد. در اهواز سیاستی هم وجود دارد که بر اساس آن تا 15 دقیقه قبل از هر مسابقه درهای ورزشگاه را به روی تماشاگران باز نمی کنند، سیاستی که واقعا مشخص نیست از کدام ذهن خلاق به بیرون تراوش کرده است.

 

منبع: تهران امروز