در حديثى امام صادق ^{عليه السلام} مى فرمايند: «اِنّا اَنزَلنـهُ فى لَيلَةِ القَدر، الليلة فاطمة و القدر الله فمن عرف فاطمة حقّ معرفتها فقد ادرك ليلة القدر و انّما سمّيت فاطمه لأن الخلق فطموا عن معرفتها ـ (أو من معرفتها الشك) و قوله وما اَدركَ ما لَيلَةُ القَدر * لَيلَةُ القَدرِ خَيرٌ مِن اَلفِ شَهر يعنى خير من الف مؤمن و هى أم المؤمنين; و الملائكة المؤمنون الذين يملكون علم آل محمدصل الله علیه و آله والروح القدس هى فاطمة بِإِذْنِ رَبِّهِمْ مِنْ كُلِّ أَمْرٍ سَلامٌ هِيَ حَتَّى مَطْلَعِ اَلْفَجْرِ يعنى حتى يخرج القائم‏»

مراد از «ليلة» حضرت فاطمه^{سلام الله علیها} و مراد از «قدر» خداوند متعال است، پس هر كس فاطمه ^{سلام الله علیها} را به درستى بشناسد، ليلة القدر را درك كرده است و فاطمه ^{سلام الله علیها} را فاطمه نام نهاده اند، زيرا موجودات به شناخت او نخواهند رسيد.یعنی شناخت موجودات ازمنزلت او بریده است. سپس در اين كه شب قدر بهتر از هزار ماه است مى فرمايد: «فاطمه بهتر از هزار مؤمن است، زيرا او ام المؤمنين است. ملائکه همان مؤمنانی هستند که مالک علم آل محمد صلوات الله علیهم هستند و روح القدس همان فاطمه سلام الله علیها است و حتی مطلع الفجر یعنی تا اینکه امام زمان علیه السلام قیام کند.⁽¹⁾اين است راز حديث مشهور و معتبر قدسى «لولاك»، كه خداى متعال خطاب به بنده برگزيده‏اش رسول گرامى ^{صل الله علیه و آله وسلم} فرمود: يا احمد! لولاكَ لَما خَلَقْت الافلاك ولولا على لَما خَلَقْتكَ ولولا فاطمة لَما خَلَقْتكُما؛ اى احمد! اگر به خاطر تو نبود جهان آفرينش را خلق نمى‏كردم و اگر به خاطر على نبود تو را نمى‏آفريدم و اگر به خاطر فاطمه نبود هر دو تاى‏تان را نمى‏آفريدم.⁽²⁾

و در كافى به سند خود از زراره روايت كرده كه گفت: امام صادق^{علیه السلام} فرمود: تقدير در نوزدهم و ابرام(تثبیت) در شب بيست و يكم و امضا در شب بيست و سوم است. ⁽³⁾

و در همان كتاب به سند خود از فضيل، زراره و محمد بن مسلم از حمران روايت كرده كه از امام باقر^{علیه السلام} از معناى آيه"انا انزلناه فى ليلة مباركة"سؤال كرد، فرمود بله شب قدر كه همه‏ساله در ماه رمضان در دهه آخرش تجديد مى‏شود شبى است كه قرآن جز در آن شب نازل نشده، و آن شبى است كه خداى تعالى در باره‏اش فرموده: "فيها يفرق كل امر حكيم".

آنگاه فرمود: در آن شب هر حادثه‏اى كه بايد در طول آن سال واقع گردد تقدير مى‏شود، چه خير و چه شر، چه طاعت و چه معصيت، و چه فرزندى كه قرار است متولد شود، و يا اجلى كه بنا است فرا رسد، و يا رزقى كه قرار است(تنگ و يا وسيع)برسد، پس آنچه در اين شب مقدر شود، و قضايش رانده شود قضايى است‏حتمى، ولى در عين حال مشيت‏خداى تعالى در آنها محفوظ است.(و خدا با حتمى كردن مقدرات، العياذ بالله به دست‏خود دست‏بند نمى‏زند).

حمران مى‏گويد: پرسيدم منظور خداى تعالى از اينكه فرمود"شب قدر بهتر است از هزار شب"چيست؟ فرمود عمل صالح از نماز و زكات و انواع خيرات در آن شب بهتر است از همان اعمال در هزار ماهى كه در آن شب قدر نباشد، و اگر خداى تعالى جزاى اعمال خير مؤمنين را مضاعف نمى‏كرد، مؤمنين بجايى نمى‏رسيدند، ولى خدا پاداش حسنات ايشان را مضاعف مى‏كند. ⁽⁴⁾

در ادامه چند شعر مناجات تقدیم میگردد:

سید حمیدرضا برقعی

در شب قدر دلم با غزلی هم دم شد             بین ما فاصله ها واژه به واژه کم شد

بیت هایم همه قرآن روی سر آوردند                چارده مرتبه ... آنگاه دلم محرم شد

ابتدا حرف دلم را به نگاهم دادم                     بوسه می خواست لبم،گنبد خضرا خم شد

خم شد آهسته از اسرار ازل با من گفت          گفت:ایوان نجف بوسه گه عالم شد

بعد هم پشت همان پنجرهء رویایی                 چشم من محو ضریحی که نمی دیدم شد

خواستم گریه کنم بلکه بر این زخم عمیق        گریه مرهم بشود، خون جگر مرهم شد

گریه کردم ،عطش آمد به سراغم،گفتم:            به فدای لب خشکت! همه جا زمزم شد

آنقدر دور حرم سینه زدم تا دیدم                     کعبه شش گوشه شد آنگاه دلم محرم شد

روی سجاده ی خود یاد لبت افتادم                  تشنه ام بود، ولی آب برایم سم شد

زنده ماندم که سلامی به سلامی برسد          از محمد به محمد که میسر هم شد

من مسلمان شده ی مذهب چشمی هستم    که درآن عاطفه با عشق و جنون توأم شد

سالها پیر شدم در قفس آغوشت                    شکر کردم، در و دیوار قفس محکم شد

کاروان دل من بسکه خراسان رفته است           تار و پود غزلم جاده ی ابریشم شد

سالها شعر غریبانه در ابیات خودش                 خون دل خورد که با دشمن خود همدم شد

داشتم کنج حرم جامعه را می خواندم              برگ در برگ مفاتیح پر از شبنم شد

یازده پله زمین رفت به سمت ملکوت                یک قدم مانده به او کار جهان در هم شد

بیت آخر نکند قافیه غافلگیرت                           آی برخیز ز جا قافیه یا قائم شد...⁽⁵⁾

اول تویی همیشه که آغاز می‌کنی

من کیستم که لطف خود ابراز می‌کنی             در را نیامده به رویم باز می‌کنی

من چوب قهر کردن خود را نخورده‌ام                  از بس می‌آوری و مرا ناز می‌کنی

اول تویی همیشه که لبخند می‌زنی                اول تویی همیشه که آغاز می‌کنی

من یک گناه کرده‌ی گردن شکسته‌ام                آیا مرا دوباره سرافراز می‌کنی

بگذار خوب گریه کنم از خجالتتم                      امشب که باز در به رویم باز می‌کنی

گفتم پرم شکسته، به دردت نمی‌خورد             گفتی دلت شکسته و پرواز می‌کنی

من آدمم، یقین می‌کنم که باز                       با یک حسین (ع) در دلم اعجاز می‌کنی

صوت این مناجات با نوای حاج آقای ارضی موجود است.