امام باقر (عليه السّلام) فرمود: پيامبر خدا (صلّى اللَّه عليه و آله و سلم) در جمعه پايانى ماه شعبان، براى مردم سخنرانى نموده و خداوند را سپاس گزارد و ستود و پس آنگاه فرمود: اى مردم! فرا رسيدن ماهى بر شما نزديك است كه در آن شبى است كه از هزار ماه برتر است و آن ماه، ماه رمضان است. خداوند روزه آن ماه را واجب نمود؛ و شب زنده دارى با نمازى مستحبّى در آن ماه را مانند عبادت كسی قرار داد كه هفتاد شب از ديگر ماه ها را نماز مستحبّى گزارد؛

و كسی كه كار خير و نيكى را به جا آورد، پاداشى همانند پاداش كسى دهد كه واجبى از واجبات خداى گرامى و بزرگ را انجام دهد، و هر كه واجبى از واجبات خدا را انجام دهد، همچون كسى باشد كه هفتاد واجب خدا را در ديگر ماه ها به جا آورده است؛ و (رمضان) ماه شكيبايى است و به راستى، پاداش شكيبايى بهشت است و آن ماه، ماه برابرى [ميان مسلمانان در گرسنگى و تشنگى‏] است و ماهى است كه خداوند روزى مؤمنان را در آن ماه افزون كند و هر كه در آن، مؤمن روزه دارى را افطارى دهد، او را در پيشگاه خداوند به سبب اين كار پاداش آزاد نمودن بنده اى و بخشوده شدن گناهان پيشين او باشد.

عرض شد: اى پيامبر خدا! همگى ما توان افطارى دادن روزه‏دارى را نداريم.

پيامبر (صلّى اللَّه عليه و آله و سلم) فرمود: به راستى كه خداوند بخشاينده است؛ اين پاداش را به كسى كه توانى جز بر اندكى شير آميخته با آب و يا جرعه اى آب گوارا و يا تعدادى خرماى خشك ندارد كه روزه دارى را با آن افطارى دهد و توانى بيش از اين ندارد نيز عطا فرمايد و هر كه بر برده اى آسان گيرد، خداوند گرامى و بزرگ حساب رسى بر او را آسان گيرد؛ و آن ماهى است كه آغازش رحمت و ميانه اش بخشودگى و پايانش برآورده شدن خواسته ها و رهايى از آتش است.

در آن ماه شما از چهار ويژگى بى‏نياز نيستيد؛ دو ويژگى كه با آن دو، خدا را خرسند مى سازيد و دو ويژگى كه شما از آن دو، بى نياز نيستيد؛ اما آن دو چيزى كه خداوند را با آن دو خرسند مى سازيد، گواهى به اين است كه به راستى معبودى جز خداى يگانه نيست و من پيامبر خدا هستم و اما آن دو چيزى كه شما از آن دو بى نياز نيستيد، درخواست بهشت از خدا و عافيت طلبى و پناه بردن از دوزخ به خداوند است. (برگرفته از علل الشرایع، ص51 به بعد)

امام صادق (عليه السّلام) از پدرش و او از پدرانش (عليهم السّلام) روايت نموده كه پيامبر خدا (صلّى اللَّه عليه و آله و سلم) فرمود: روزه دار در عبادت خدا به سر برد هر چند در رختخوابش خواب باشد ولى به آن شرط كه از مسلمانى غيبت نكند.

امام صادق (عليه السّلام) از پدرش و او از پدرانش (عليهم السّلام) روايت نموده كه پيامبر خدا (صلّى اللَّه عليه و آله و سلم) فرمود: خواب روزه دار عبادت است و نفسش تسبيح پروردگار.

امام صادق (عليه السّلام) فرمود: هر كه يك روز در گرما روزه بدارد و تشنگى به او روى آورد، خداى گرامى و بزرگ هزار فرشته را بر او بگمارد كه بر رخسارش دست كشند و او را مژده دهند تا آن هنگام كه افطار كند؛ خداى گرامى و بزرگ فرمايد: چه بوى خوشى دارى! اى فرشتگانم! شما را گواه مى گيرم كه به راستى او را آمرزيدم.