برای اعیاد شعبانیه ، می شود پلاکارد و بنر زد، چراغانی کرد، طاق نصرت بست، شیرینی و شکلات و شیرکاکائو پخش کرد، مداحی کرد یا مداحی و مولودی شنید، ویژه نامه منتشر کرد، جنگ شادی و فیلم های کمدی کلاسیک در تلویزیون نشان داد و خیلی کارهای دیگر!

اما گاهی یک "رجوع" ، ورق زدن چند کتاب تاریخی و سیره و سنت، زیر و رو کردن چند سایت و بالاخره پیدا کردن یک جواب به یک سئوال، آنهم در میانه عید امام حسین(ع) یک طور دیگری است، انگار آن جرقه شعف آلود از پیدا کردن یک جواب، به اندازه همه آن چراغانی ها و پلاکاردها خوشحالت می کند.

جواب این است: برخلاف بسیاری از مردم آن زمان که صرفا از بیت المال سهم می گرفتند، امام حسین(ع) و البته همه ائمه اطهار(ع) به معنی دقیق کلمه "شغل" داشتند و از سهمیه ماهانه بیت المال امرار معاش نمی کردند.

امام حسین بن علی(ع)، سیدالشهدا(ع) کشاورز بود! مانند پدرش علی(ع)، البته یک کشاورز ثروتمند که خودش عرق هم می ریخت و شخم می زد و می کاشت و می بخشید و از این ثروت در راه هدایت خلق- حتی عمرسعد- استفاده می کرد، به طور مشخص امام حسین(ع) متولی باغ های موقوفه های امیرالمومنین(ع) در کوفه و مدینه بود و جالب اینکه متن وقف نامه امام علی(ع) به حسنین(ع) در نهج البلاغه آمده است.

و نکته جالب اینکه تا امام صادق(ع) ائمه اطهار(ع) همه بر همین سنت کشاورزی بوده اند اما امام صادق(ع) علاوه بر کشاورزی، مضاربه و تجارت هم می کردند.

خیلی خلاصه و خودمانی باید گفت میلاد امام حسین(ع) به همان اندازه که می تواند روز پاسدار باشد - که هست- می تواند روز کشاورز هم باشد! روزی که مدتهاست از تقویم و خاطره و حتی رسانه های ما فراموش شده است