به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران به نقل از خبرگزاري شين هوا ؛ رهبران جهان که براي بررسي شرايط توسعه پايدار در نشستي مشترک در ريو دو ژانيرو برزيل گردهم آمده بودند روز جمعه در پايان گفتگوهاي خود بيانيه اي پاياني تصويب کردند که در آن بر ضرورت ريشه کني فقر و تضمين آينده اي پايدار براي کره زمين تاکيد شده است.در پايان کنفرانس سازمان ملل متحد درباره توسعه پايدار در شهر ريو دو ژانيرو برزيل، 191 کشور جهان تعهدات خود را در قبال توسعه پايدار در سطح جهاني تجديد و اعلام کردند که براي تحقق توسعه پايدار در جهان لازم است که جامعه بين المللي الگوي رشد اقتصادي خود را که بر پايه مصرف و توليد ناپايدار استوار شده است، تغيير دهد.

بيانيه پاياني نشست ريو +20  در 53 صفحه تحت عنوان « جهاني که ما مي خواهيم» تصويب شد. تصويب اين بيانيه پس از مذاکرات و رايزنيهاي فشرده اي صورت گرفت که بان کي مون دبير کل سازمان ملل متحد کندي آنها را ناخوشايند توصيف کرده بود.

در بيانيه پاياني ريو +20 ، روساي جمهور، نخست وزيران و مقامات بلند پايه کشورهاي مختلف جهان بر تعهدات خود در قبال توسعه پايدار در کره زمين تاکيد کرده و خواستار آن شدند که همه اعضاي جامعه جهاني در حرکتي هماهنگ براي ايجاد آينده اي تلاش کنند که از نظر اقتصادي، سياسي و زيست محيطي هم براي نسل کنوني و هم براي نسل هاي آينده کاملا پايدار باشد.
رهبران جهان در نشست ريو دو ژانيرو، بر ضرورت رعايت اصولي که بيست سال پيش در نشست سران زمين در همين شهر تصويب شده بود، تاکيد کردند و در اين ميان بيشتر از هر چيز، رعايت اصل مسئوليت پذيري مشترک اما مختلف همه اعضاي جامعه بين المللي را که تقاضاي اساسي کشورهاي در حال توسعه بود،  خواستار شدند. گفتني است که کشورهاي صنعتي بزرگ به ويژه آمريکا با اين اصل خاص که يکي از مسايل اختلاف برانگيز مذاکرات سران جهان بود، مخالف هستند.

دبير کل سازمان ملل مت حد بيانيه پاياني نشست ريو +20 را يک موفقيت بزرگ توصيف کرد که مي تواند الگوي خوبي براي يک جهان پايدار باشد.

براساس اين گزارش ، در نشست ريو +20 مفهوم جديدي تحت عنوان «اقتصاد سبز» به مذاکرات توسعه پايدار در جهان اضافه شد هر چند تعريف روشني درباره اين ارائه نشده است چرا که اعضاي جامعه بين المللي در اين باره اتفاق نظر ندارند. سران جهان «اقتصاد سبز» را يکي از مهمترين ابزار لازم براي تحقق توسعه پايدار در جهان معرفي کردند اما هر يک از کشورها رويکردها، ديدگاهها، الگوها و ابزار خاص خود را در اين زمينه پيشنهاد مي کنند.