به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران ، "ميخائیل بوم" در تحلیلی برای روزنامه مسکو تایمز می نویسد: "وقتی سال گذشته شورای امنیت سازمان ملل قطعنامه شماره 1973 را تصویب کرد و به آمریکا و متحدانش اجازه داد از اقدام نظامی بر علیه لیبی استفاده کنند، کرملین با اتکا به اصول لایتغیر خود در سیاست خارجی با این اقدام مخالف بود. حال داستان مشابهی برای سوریه در جریان است و این بار مقامات روس، ممانعت خود با اقدام نظامی را آشکارتر بیان می کنند و نشان می دهند که به تمایت ارضی کشورها احترام می گذارند."

"ولادیمیر پوتین در تبیین این سیاست کرملین در مقاله ای در اواخر فوریه به روشنی نظرات خود را رد روزنامه روسی زبان مسکو نووستی بیان کرد. او در این مقاله رسما از جامعه جهانی خواست که از جانبداری در بحران سوریه اجتناب کنند و به جای دخالت نظامی در این کشور، تلاش کنند به استقلال و حاکمیت این کشور احترام بگذارند."

"او به صراحت بیان کرد که روس ها مخالف این هستند که عده اي از قطعنامه های سازمان ملل به عنوان چراغ سبز اشغال کشورها استفاده کنند و در کشوری چون سوریه دست به ماجراجویی نظامی بزنند."

"علاوه بر این پوتین در دستورالعمل سیاست خارجی خود که در اوائل ماه می میلادی صادر شد به روشنی بیان کرد روسیه صراحتا مخالف این است که موضوع حقوق بشر به عنوان ابزاری برای فشار سیاسی و دخالت در امور داخلی کشورها مورداستفاده قرار بگیرد."

"به این ترتیب مشخص می شود که روسیه و در راس آن دولت پوتین، خط قرمز ها و نحوه برخورد با موضوع سوریه را به خوبی مشخص کرده است و دستگاه سیاست خارجی روسیه نیز هماهنگ با متحدان دیگر این کشور تلاش می کند مانع از فشار سیاسی و نظامی غرب بر علیه دولت و مردم سوریه شود. "

بوم در ادامه با اشاره به فشارهای بین المللی به پوتین و روسیه می نویسد: "بسیاری از منتقدان پوتین این ایراد را به او وارد می کنند که او به تجربه تاریخی کشتار مردم توسط دولت ها نظیر مسائلی که در نسل کشی رواندا اتفاق افتاد بی اعتنا است. بنابر قوانین سازمان ملل، فصل هفت منشور ملل متحد این مجوز را به این سازمان می دهد که عملیات نظامی بر علیه دولیت های مستقل را تایید کند. این ماده قانونی تا به حال 15 بار مورد استفاده قرار گرفته است که اولین مورد آن به قطعنامه شماره 82 شورای امنیت سازمان ملل در سال 1950 و آغاز جنگ داخلی در کره بر می گردد که در آن زمان شوروی سابق مخالفت کرد و آخرین آن نیز قطعنامه شماره 1973 در مورد دخالت نظامی در لیبی بود که روسیه نظر ممتنع داد."

"مرور بر همین دوره کوتاه در مورد تایید حمله نظامی به کشورها نشان می دهد که پوتین به درستی متوجه وظیفه تاریخی خود شده و آن را اجرا می کند. او می داند حمله به کشورها به بهانه پیشگیری از حوادث تلخی چون نسل کشی رواندا و مسائل نظیر آن، بهانه ای است که می تواند حوادثی تلخ تر را رقم بزند."

او در پایان می نویسد: "ولادیمیر پوتین با علم به این واقعیت، به خوبی به وظیفه تاریخی خود گردن نهاده و از ظرفیت هایش برای محافظت از سوریه استفاده می کند."