سه شنبه‌های هر هفته یک کتاب با موضوع مختلف به مردم چهارمحال و بختیاری معرفی خواهد شد.
این هفته کتابی با عنوان چهارمحال و بختیاری به روایت سیاحان به نویسندگی قاسم فتاحی و سیده آزیتا رضوی نویسندگان استان در ۷۶۰ صفحه معرفی شد.
سفرنامه را میتوان اینگونه تعریف کرد:» سفرنامه توصیف دیده‌ها و شنیده‌ها یا ترکیبی از برداشت‌های فکری و شخصی جهانگردان است از یک سرزمین و مردم آن، زندگی روزانه، آداب و رسوم، خلق و خوی، خوردنی ها، نوشیدنی ها، صنعت و هنر و... کوتاه سخن فرهنگ آن مردم که به راحتی نمیتوان از کنار آن گذشت «بنابراین سفرنامه‌ها یکی از منابع مهم آگاهی درباره اوضاع سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی جوامع در طول تاریخ است. امروزه سفرنامه‌های زیادی توسط کسانی که با انگیزه‌های مختلف اقدام به سفر به سرزمین‌ها و کشور‌های دیگر نموده اند، نوشته شده است، که از منابع مهم تاریخ نگاری محسوب می‌شوند.
سفرنامه نویسان معمولا به بسیاری از ماجرا‌های تلخ و شیرین پرداخته‌اند و نیز مشاهدات خود را از» راه ها، بنا‌های تاریخی، ساختمان ها، آداب و رسوم و لهجه ها، بازارها، اوضاع عمومی شهرها، نوع ازدواج، پوشاک و خوراک، فنون و هنرها، اوضاع دربارها، روحیات مردم و ... بهرشته تحریر درآورده اند و حتی بعضی از آنان به ترسیم آن پرداخته اند. امروزه این تصویر‌ها آگاهی‌هایی سودمند در اختیار بیننده قرار می‌دهد.
سفرنامه‌ها حاوی اطلاعات ارزشمندی از
همه شئون حیات اجتماعی هر دوره هستند.
سفرنامه‌ها را با توجّه به موقعیت سفرنامه نویس، میتوان به پنج دسته عمده تقسیم کرد:
دسته اول: سفرنامه دانشمندان و فضالیی است که از زمان‌های قدیم تا حال به عالقه و سائقه شخصی به سفر رفته اند و سفرنامه نوشته‌اند. این دسته از سفرنامه‌ها که بیشتر جنبه تحقیقی و علمی درباره تاریخ و جغرافیـا، ادبیـات، زبـان.
مذهب، مردم شنـاسی، بـاستان شناسی، لهجه شناسی، خط و تصویرگری و سایر اموری از این قبیل را دارد، کتاب‌هایی
بسیار معتبر هستند که گاهی کتاب مرجع و یا دایره‌المعارف ایران‌شناسی نام گرفته‌اند مانند سفرنامه شاردن، تاورنیه.
فالندن و ....
دسته دوم: سفرنامه‌هایی که صاحب منصبان و شخصیت‌های سیاسی و مخصوصا سفیران نوشته اند.
این سفرنامه‌ها نیز منابعی برای شناخت تاریخ سیاسی ممالک و دیدگاه‌های صاحب نظران در این رشته است و با آنکه ممکن است گاهی حقیقتی قلب شده باشد، اما به هرحال مأخذی برای محققان است.
سفرنامه مأموران سیاسی چه به صورت انفرادی یا در ترکیب هیأت‌های اعزامی که با هدف‌های از پیش تعیین شده و نظر خاص به ایران اعزام گردیده اند، و در پایان مأموریت گزارشات خود را تدوین و به مقامات کشورشان تسلیم کرده اند که این گزارشات به دقّت مطالعه و از آن برای راهگشایی دولتمردان و سیاستمداران آن کشور و تنظیم و تعیین خطمشی و برنامه‌های سیاسی، اقتصادی، نظامی و تجاری مورد استفاده قرار گرفته است.
دسته سوم: سفرنامه‌هایی است که درمأموریت‌های علمی نگاشته شده و درواقع گزارش سفر مسافر به کشور متبوع است.