ابوالفضل رئوفی مدیر کل محیط زیست، توسعه پایدار و امور فناوری وزارت جهاد کشاورزی مدیریت پسماند را یکی از الزامات توسعه پایدار و حفاظت از محیط زیست دانست و گفت: مدیریت پسماند بر پایه اصول کاهش ضایعات، استفاده دوباره از ضایعات، بازیافت و احیای انرژی‌های مصرف شده استوار است.
به گفته او، با توجه به خشکسالی سال‌های اخیر و کمبود علوفه، اهمیت موضوع تامین خوراک دام‌ها از محل پسماندها و زیست توده‌های پس از برداشت محصول اصلی، بدیهی است و در این خصوص برنامه‌ریزی‌های ویژه‌ای صورت گرفته است.
رئوفی با اشاره به این که به طور متوسط هزینه تغذیه دام و طیور، بخش اعظمی از هزینه‌های پرورش را به خود اختصاص می‌دهد، گفت: استفاده از حدود یک میلیون تن پسماند باغات خرمای استان سیستان و بلوچستان و حدود ۲.۵ میلیون تن پسماند سرشاخه‌های مزارع نیشکر استان خوزستان از جمله برنامه‌ریزی‌ها برای استفاده از پسماندها است.
او فرآوری و استفاده از پسماندهای باغات موز را از دیگر برنامههای انجام شده اعلام کرد و افزود: با توجه به این که بیش از ۶۰ درصد گیاه موز را پسماند تشکیل می‌دهد و هر ساله حدود نیم میلیون تن پسماند و دورریز ناشی از هرس شاخ و برگ بیش از ۷ هزار هکتار باغات موز را در استان سیستان و بلوچستان داریم که منابع غنی از پتاسیم و منیزیم و نیز پروتئین، چربی و ویتامین‌ها می‌باشند و از طرفی مطالعات مقطعی کوچک‌مقیاس در این رابطه صورت گرفته است، لذا بر آن شدیم که با اجرای برنامههای فازبندی تحقیقاتی و عملیاتی، این مهم در تغذیه دام‌ها محقق شود.
مدیرکل دفتر محیط زیست، توسعه پایدار و امور فناوری وزارت جهاد کشاورزی افزود: در فاز نخست، پایلوت مخلوط کردن مواد باکیفیت به منظور تولید سیلاژ باکیفیت تغذیه‌ای و نیز خوش‌خوراک است که پس از تدوین و تایید فرمولاسیون‌های مربوطه برای تامین ۲۵ درصد جیره روزانه دام‌های مختلف و نیز طیور و آبزیان، اقدامات اجرایی و عملیاتی مورد نظر انجام می‌شود.
او افزود: این مهم ضمن ایجاد منبع پایدار تغذیه در صنعت دامپروری و ایجاد اشتغال پایدار و ارزش افزوده در باغات موز، موجب کاهش حجم پسماندهای مخاطره‌آمیز برای محیط زیست و حاشیه دریا و نیز کاهش عوامل میکروبی و بیماری‌زا و آفات قابل رشد و تکثیر در پسماندها در اطراف باغات منطقه خواهد شد.
گفتنی است؛ با توجه به این که سالانه نزدیک به ۹۰هزارتن محتویات شکمبه دام‌های سنگین ناشی از ذبح در کشتارگاه‌های کشور را داریم که حدود ۴۰ درصد آن، پس از انجام فرآیندهای تلفیقی کاهش و یا بی‌خطرسازی مربوطه و افزودن مکمل‌ها به محصولی با قابلیت هضم و جذب بالا برای مصارف دام‌ها تبدیل می‌شود و محلول مایع شکمی دام‌های ذبح شده به عنوان کاتالیزور تسریع فرایند و غنی کننده سیلاژهای حاصل از پسماندهای کشاورزی به خصوص برای دام‌های پرواری، نقش مهمی ایفا می‌کنند، برنامه‌ریزی‌های مربوطه در این خصوص به عنوان سایت‌های مستقل و نیز مکمل این مهم صورت گرفته و در دست اقدام است.