در بخشی از صلوات شعبانیه می‌خوانیم: «اللَّهُمَّ وَ اجْعَلْهُ لِی شَفِیعاً مُشَفَّعاً وَ طَرِیقاً إِلَیْکَ مَهْیَعاً»؛ یعنی خدایا و پیامبر صلی الله علیه و آله را براى من شفیعی که شفاعتش مقبول است و طریق مستقیم هموار بسوى خود قرار بده. مُشفَّع یعنی کسی که شفاعت پذیر است و «مَهْیَع» به معنای واضح، بسیار وسیع و بیّن است.
این فراز از صلوات شعبانیه گویای آن است که پیامبر صلی الله علیه و آله واسطۀ شفاعت امت و نیز راهی به‌سوی خدا است؛ یعنی آنکه می‌خواهد در جرگۀ بندگان خدا قرار گیرد و به سوی خداوند سلوک داشته باشد، باید از طریق رسول خدا صلی الله علیه و آله وارد شود.
در فراز بعد می‌خوانیم «وَ اجْعَلْنِی لَهُ مُتَّبِعاً حَتَّى أَلْقَاکَ یَوْمَ الْقِیَامَةِ عَنِّی رَاضِیاً وَ عَنْ ذُنُوبِی غَاضِیاً»؛ یعنی «مرا پیرو آن بزرگوار کن تا روزى که تو را ملاقات مى‌کنم که روز قیامت است؛ در آن روز از من خوشنود باشى و از گناهانم چشم پوشى»؛ در این فراز از صلوات شعبانیه راه رسیدن به رضایت خداوند در روز قیامت و بخشش گناهان، تبعیت از رسول خدا صلی الله علیه و آله و به دنبال آن رضایت عترت است.
در حدیثی از امام حسین علیه السلام می‌خوانیم: «رَضیَ اللّه رِضانا اَهْلَ الْبَیْتِ»؛ یعنی رضایت خدا در رضایت ما اهل بیت است. یا در بخشی از زیارت جامعه کبیره می‌خوانیم: «وَ ما خَصَّنا بِهِ مِنْ وِلایَتِکُمْ طیبا لِخَلْقِنَا وَ طَهارَةً لأِنْفُسِنَا وَ تَزْکِیَةً لَنا وَ کفّارَةً لِذُنُوبِنا؛ و نیز آنچه از ولایت شما به ما اختصاص داد، همه این‌ها را سبب پاکىِ سرشت و اخلاق ما و پاکیزگى جان هایمان و تزکیه و رشد ما و کفارۀ گناهانمان قرار داد.»
منبع: تسنیم