خیلی قانع هستند، ملاقات ساده‌ای هم دارند، یک دانه شمع و یک شیشه گلاب. آن هم اگر نبود، مهم نیست، همان حضورتان بر سر مزارشان دنیا دنیا ارزش دارد. مادر‌هایی که رفته‌اند. پدر‌هایی که نیستند. فرزندانی که زودتر از پدرومادرشان رفته‌اند. برای شادی روحشان خوب است پنجشنبه‌ها در خانه بوی حلوا بپیچد. دستشان از این دنیا کوتاه است و محتاجند! ما در این دنیا می‌توانیم برایشان توشه‌ای بفرستیم. از وقتی مادر و پدرم از این دنیا رفتند با این کار‌ها دلم را گرم و روحشان را شاد می‌کنم. اما حالا که خودم را نزدیک به مرگ می‌بینم مدام با خودم می‌گویم: اگر من از این دنیا رفتم، چه کسی برایم توشه‌ای می‌فرستد تا روحم را شاد کند؟» این‌ها را مادربزرگ می‌گوید و و در فکر فرو می‌رود.

بدون شک شما هم به این فکر کرده‌اید که روزی که همه چیز‌های دنیوی‌مان را در این دنیای فانی جا گذاشتیم و رفتیم، آیا کسی هست روحمان را شاد کند و فاتحه‌ای نثارمان کند؟ کسی هست از ما به نیکی یاد کند یا بگوید خدا بیامرزدتش، مرد یا زن خوبی بود؟ همین که به این فکر کرده‌اید هم خوب است، هرچه نباشد به این درک رسیده‌اید که دیر یا زود فرشته مرگ به سراغ‌مان خواهد آمد و ما هم مانند همه درگذشتگان در قابی با ربان مشکی جا خوش خواهیم کرد. پس بیایید برای از دست رفتگان‌مان توشه‌ای بفرستیم تا فردای روز که نبودیم برایمان توشه‌ای بفرستند.

امام علی (ع) می‌فرماید: «اموات خود را زیارت کنید؛ زیرا آنان از دیدار شما خوشحال می‌شوند.»

نیاز مردگان به زندگان بیشتر است/ توصیه اهل قبور به اهل دنیا!

در روز‌های آخر هفته به نیت اموات این گزارش را می‌نگاریم تا هم تلنگری به شما داده باشیم و هم یادآوری کنیم که هدیه و توشه به اموات حتما نباید پر خرج و هزینه باشد و حتی با یک نوشته هم می‌توان روح عزیزان را شاد کرد به شرط اینکه آن‌ها را در ثوابش شریک کرده باشیم! خودتان بهتر می‌دانید که داغ عزیز، سنگین و جان گداز است به حدی که امان آدم را می‌برد و تا دنیا دنیاست دردش با ما همراه است، اما باز هم بهتر می‌دانید که گریه و زاری نه تنها دردی را دوا نمی‌کند، بلکه خاطرِ عزیز از دست رفته‌تان را هم مکدر خواهد کرد و تاثیری در بهتر شدن حالش در آن دنیا ندارد.

پس ما چطور ارادت‌مان را به اهل قبور ابراز کنیم؟ چطور دل خودمان را تسکین دهیم و برای آن‌ها هم هدیه بفرستیم؟ عزیزان از دست داده بیش از هر زمان دیگری نیاز به کمک ما دارند. چرا که دستشان از این دنیا کوتاه شده و دیگر قادر به انجام تغییر در سرنوشت خود نیستند. پس برای کمک به آن‌ها و تسکین از دست دادنشان باید دست به کار شویم.

مردگان با زندگان ارتباط دارند و از رفتن افراد بر سر مزارشان آگاه هستند.

در گزارش پیشین گفتیم که مردگان با زندگان ارتباط دارند و از رفتن افراد بر سر مزارشان آگاه هستند و با آنان انس می‌گیرند و در مواردی به زندگان سفارش کرده‌اند که از آنان عبرت گرفته و تا توانایی‌هایشان از بین نرفته، گذشته خود را جبران کنند، اما نیاز مردگان به زندگان بیشتر است؛ زیرا دست آنان از انجام کار‌های خیر کوتاه است و این زندگان هستند که می‌توانند با انجام برخی کار‌های خیر سبب آمرزش آنان و یا بالا رفتن درجه آنان شود. 

رسول خدا (ص) می‌فرماید: «سوگند به خدایی که جانم در قبضه قدرت او است؛ اگر آنان (بستگان میّت)، حال و روز شخصی را که از دنیا رفته است می‌دانستند و سخنان او را می‌شنیدند، او را رها کرده و به حال خود گریه می‌کردند. تا این‌که جنازه مرده را حمل می‌کنند، روحش بر بالای آن قرار گرفته و فریاد می‌زند!‌ای فرزندان و کسان من! دنیا شما را، چون من به بازیچه نگیرد و من مالی را از حلال و حرام جمع کردم و برای شما نهادم و بدون زحمت به شما رسید و سختی اش برای من مانده و شما از همین بلایی که گریبان مرا گرفته دوری کنید که شما نیز، چون من گرفتار خواهید گشت.» 

حال که متوجه نیاز درگذشتگان شده‌اید، به حتم می‌پرسید چطور روح اهل قبورمان را شاد و از خود راضی نگه داریم. مرحوم «علاّمه مجلسی» می‌فرماید: «دعا کردن برای اموات در نماز شب و بعد از نماز‌های فریضه و همچنین یاد آن‌ها در مکان‌های زیارتی خوب است و برای پدر و مادر باید بیشتر دعا کرد و اعمال خیر برای آنان به جا آورد. عمده خیرات برای پدر و مادر، ادای قرض آنان و ادای حقوق خدا و خلق از جانب آنان است.»

«محمدجواد پاشایی» استاد حوزه علمیه و کارشناس دینی هم در این باره می‌گوید: «از چند جهات می‌شود اموات را راضی نگه داشت، یکی این است که آن‌ها دست‌شان از این دنیا کوتاه است و یک سری اعمال و وظایفی بوده که آن‌ها متاسفانه در آن گاهی کوتاهی کردند، بنابراین ما برای شادی آن‌ها باید به دنبال رفع این کوتاهی‌ها باشیم تا حقوقی که بر گردن عزیزمان است را صاف کنیم تا آن فرد پاک شود. این بالاترین نوع راضی و شاد کردن اموات است که می‌توان برای عزیز از دست رفته انجام داد.» 

پاشایی همچنین در ادامه می‌گوید: «یکی دیگر از کار‌ها برای شاد کردن اموات این است که حسابش را با خدا و مردم صاف کنیم. یعنی اینکه ممکن است عزیز در گذشته ما به افرادی مدیون باشد و حق الله یا حق الناس بر گردنش باشد، بنابراین با صاف کردن آن حق می‌توان رضایت اهل قبور را به دست آورد. از اقدامات دیگر برای شاد کردن روح اموات شریک کردن آن‌ها در اعمال خودمان است. مثلا قرآن می‌خوانید، نماز می‌خوانید، خدمتی به خلق می‌کنید یا به زیارت امامان یا اهل بیت می‌روید، همان را با اموات‌تان شریک کنید و نیت کنید که در این کار خوب من، فلانی هم شریک باشد. خداوند این دعا را از مسلمانان قبول می‌کند.» 

به گفته پاشایی، از معصومان روایت شده است: «خداوند دست باز و جلال و جبروت دارد و اگر بخواهیم ۱۰۰ نفر را در کار کوچک‌مان شریک کنیم از خداوند چیزی کم نمی‌شود و او همه را در آن کار شریک خواهد کرد.»

 به نیابتِ عزیز از دست رفته‌تان برای همسرتان آشپزی کنید تا خداوند پاداش عظیمی نصیب‌تان کند و روح اموات‌تان هم شاد شود. 

برای همسرتان به نیابت از درگذشتگان غذا بپزید! 

اما راه دور نرویم خداوند به قدری مهربان و بخشنده است که در کوچک‌ترین کار‌های روزمره هم می‌توان با یک نیت کردن روح اموات مان را شاد کنیم، به عنوان مثال زن برای شوهرش غذایی می‌پزد یا برای مهمانانش تدارکی می‌بیند یا لباس همسر و فرزندانش را می‌شوید. خداوند به قدری دست و دلباز است که تنها با یک نیت کردن اینکه بگوییم‌: «خدایا من این کار را با جان دلم انجام دادم و ثواب و اجرش برسد به روح امواتم!» هم کفایت می‌کند. 

کارشناس دینی با مورد تاکید قرار دادن این نکته که کمک همسران به یکدیگر هم می‌تواند مثال خوب و ساده‌ای برای شاد کردن اموات باشد، می‌گوید: اهل بیت دقیقا همین را خواستند و مستقیما گفتند که نه تنها به اموات کسی که چنین نیتی کند، ثواب داده می‌شود، بلکه دو برابر هم نصیب خودِ فرد می‌شود. پس به نیابت از عزیز دست رفته این کار خیر را انجام دهید تا خداوند پاداش عظیمی را نصیب‌تان کند و روح اموات‌تان هم شاد شود.

منبع: فارس