تیمی از دانشمندان MIT کشف کرده اند که برخی از سیاهچالههای باستانی ممکن است حداقل هر ۱۰ سال یک بار مدار زمین را تغییر دهند.
دانشمندان پیشنهاد کرده‌اند که توده‌های چرخان ماده، به نام سیاهچالههای اولیه (PBH)، حداقل هر دهه یک بار از کنار منظومه شمسی ما عبور و سیارات و قمر‌ها را مختل می‌کنند.
به گفته دانشمندان، سیاهچالههای اولیه که اندکی پس از انفجار بزرگ ۱۲.۸ میلیارد سال پیش تشکیل شده اند، چگالی یک سیارک را دارند و می‌توانند باعث ایجاد تلو تلو خوردن مدار‌ها شوند.
ادعای این تیم نشان می‌دهد که فاصله سیارات از خورشید یا زمین می‌تواند در طول زمان تغییر کند.
نظریه سیاهچاله در سال ۱۹۴۷ توسط اخترفیزیکدان استیون هاوکینگ و دانشجوی دکترا برنارد کار ارائه شد، آن‌ها استدلال کردند که در اولین لحظات انفجار بزرگ، ممکن است مناطق "توده ای" با جرم اضافی در جهان شکل گرفته و به سیاهچاله تبدیل شوند.
اما سیاهچالههای باستانی هنوز در کیهان کشف نشده اند.
مطالعه جدید مبتنی بر این نظریه است که جهان پر از سیاهچالههای اولیه است، به این معنی که اجرام باید از نزدیکی همسایگی کیهانی ما عبور کنند.
دانشمندان محاسبه کردند که سیاهچالههای اولیه چقدر به سیاره یا قمر در منظومه شمسی نزدیک می‌شوند تا حرکت را تغییر دهند.
این مطالعه از شبیه‌سازی استفاده کرد که شامل هشت سیاره منظومه شمسی، حدود ۳۰۰ قمر سیاره‌ای، بیش از ۱.۳ میلیون سیارک و حدود ۴۰۰۰ دنباله‌دار است. این مدل همچنین شامل سیاهچالههای ابتدایی سرکش بود.
این تیم خاطرنشان کرد که اگر یک سیارک تنها در دو واحد نجومی از خورشید قرار داشته باشد، مدار سیارات و قمر‌ها تا چندین متر در نوسان خواهد بود. با این حال، دانشمندان خاطرنشان می‌کنند که این نوسان سیاره ما را نابود نخواهد کرد.
این تیم اکنون در حال توسعه روش‌هایی برای اندازه‌گیری نوسانات گرانشی است تا اولین شواهد عینی را برای اثبات نظریه‌ای طولانی مدت «ماده تاریک» جمع‌آوری کند.
فیزیکدانان مدت‌هاست محاسبه کرده‌اند که حدود ۸۵ درصد از کل ماده در جهان را ماده تاریک تشکیل می‌دهد، اما تا کنون چنین مقدار زیادی کشف نشده است.
در اصل، برنامه آن‌ها اندازه گیری هرگونه "نوسان" در گرانش است که فاصله زمین از ماه را تغییر می‌دهد، همراه با بسیاری از مدار‌های شناخته شده دیگر در منظومه شمسی ما تا تعیین کنند که کدام ذرات کوچک، اما متراکم از ماده تاریک هستند.
منبع: دیلی میل