رویکرد علمی بیست‌وچهارمین جشنواره قصه‌گویی، مهم‌ترین ویژگی این رویداد فرهنگی بود که امسال به میزبانی یزد برگزار شد.
برگزاری جلسه‌های شبانهِ برای نقد و بررسی اجرا‌ها و برپایی نشست‌های تخصصی با حضور کارشناسان، پژوهشگران و مدرسان دانشگاه، از جمله بخش‌هایی بودند که به غنای علمی بیست‌وچهارمین جشنواره قصه‌گویی افزودند.
محمد گودرزی‌دهریزی، دبیر بیست‌وچهارمین جشنواره بین‌المللی قصه‌گویی، درباره اهمیت برگزاری جلسه‌های نقد و بررسی آثار توضیح داد: تا جایی که من سابقه جشنواره قصه‌گویی کانون را تا پیش از سال ۱۴۰۰ دنبال می‌کردم، در دوره‌ها و سال‌های قبل، نه اینکه جلسه‌های نقد و بررسی نبوده، ولی خیلی جدی نبوده است. ولی آن‌چیزی که در دوره‌های اخیر (۲۳ و ۲۴) برجسته و باب شده و تا حدودی تثبیت شده، این است که قصه‌ها به‌طور اختصاصی و انحصاری نقد شدند. منتقد‌ها به مدت ۵ دقیقه برای هر قصه‌گو، نکاتی را گوشزد کردند و از این راه به همه حاضران در جلسه، آموزش هم داده شد.
او ادامه داد: پارسال به دلیل فشردگی برنامه، جلسه‌های نقد و بررسی قصه‌گو‌ها را که برگزار کردیم، به ناچار نشست‌های علمی جشنواره کاهش پیدا کرد و تنها یک نشست آنلاین داشتیم که استادی برزیلی آمد و زبان بدن را گفت. امسال با توجه به اینکه جشنواره به شهر یزد منتقل شده بود، ما فضای بیشتری پیدا کردیم تا نشست‌های علمی قصه‌گویی را که در سال‌های قبل هم بوده، پُربارتر برگزار کنیم. چهار نشست در دانشگاه فرهنگیان با موضوع‌های متنوع برگزار کردیم و سعی ما این بود تا جایی که ممکن است، استادان بومی یزد محوریت علمی این جلسه‌ها را برعهده داشته باشند. خود من جلسه‌ای را شرکت کردم که با توجه به اینکه در آن روز دانشگاه تعطیل بود، متوجه شدم تعداد زیادی دانشجو در جلسه حضور داشتند. به نظرم نشست‌های علمی نباید جای نقد‌ها را بگیرد و بالعکس چرا که هر کدام کارکرد‌های متفاوتی دارند.
این نویسنده و پژوهشگر درباره مرجعیت علمی قصه‌گویی در کشور گفت: روند قصه‌گویی در کانون نباید از دستاورد‌های علمی که در حوزه قصه‌گویی در جهان وجود دارد، غفلت کند. به شدت اعتقاد دارم کانون باید در حوزه قصه‌گویی مرجعیت علمی در کشور داشته باشد و هر نهادی یا سازمانی خواست جشنواره قصه‌گویی راه بیندازد، باید از اولین جایی که می‌تواند کمک بگیرد، کانون باشد؛ از فرم داوری گرفته تا سازمان‌دهی جشنواره و غیره.
گودرزی در واکنش به این پرسش که «قصه‌گویی به نظر او بیشتر یک علم، هنر یا مهارت است»، پاسخ داد: اعتقاد ندارم که قصه‌گویی هنر است. بلکه به نظرم یک مهارت است. نوشتن، خواندن و قصه‌گویی مهارتی است که با تمرین بهتر می‌شود. «قصه‌گو» یی که تمرین می‌کند، وقتی به اجرا می‌رود کارش هنرمندانه است. اما خود قصه‌گویی مهارت است و هر مهارتی آموزش‌دادنی است، با تمرین بهتر می‌شود و با تمرین مستمر عالی می‌شود. همه ما قصه‌گو هستیم و همه می‌توانند قصه بگویند. نویسنده‌ای گفته است «استعداد مثل آب‌های زیرزمینی است و هیچکس صاحب آن نیست؛ کسی آن را به دست می‌آورد که زمین را حفر کند.
دبیر بیست‌وچهارمین جشنواره بین‌المللی قصه‌گویی کانون در پاسخ به این پرسش که چرا آموزش و پرورش از ظرفیت‌های قصه‌گویی کانون بهره نمی‌برد، پاسخ داد: این یک توصیه خیلی خوب است که فکر می‌کنم آموزش و پرورش باید به آن جواب بدهد. باید قصه‌گویی وارد کلاس‌های درس بشود؛ به‌ویژه در دوره ابتدایی. دغدغه‌مندان در حوزه فرهنگ سال‌هاست که می‌گویند ما باید در برنامه‌های درسی، زنگ مطالعه، قصه‌گویی، موسیقی و نمایش داشته باشیم. این‌ها هستند که به برنامه آموزشی دبستان تنوع می‌دهند؛ این‌ها برنامه‌های واقعی پرورشی هستند. معلم‌های آموزش پرورش آن‌قدر قابلیت دارند که با یک دوره فشرده آموزشی می‌شود این کار را انجام داد. ولی ما فقط می‌توانیم این موضوع را توصیه کنیم و اجرای آن دیگر منوط به خواست مسئولان آموزش و پرورش است.
بیست‌و چهارمین جشنواره بین‌المللی قصه‌گویی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان روز‌های ۲۵ تا ۲۹ دی ۱۴۰۱ در یزد برگزار شد.