طاهره کیایی تنکابنی استاد دانشگاه و محقق در خصوص زبان شناسی گفت: مطالعه علمی زبان را زبان شناسی می‌گویند و زبان شناس کسی است که به بررسی زبان بر اساس قواعد شناخته شده می‌پردازد، زبان و زبان شناسی در مفهوم جدیداش قدمتی صد ساله دارد، اما مطالعات در زمینه زبان شناسی به چند قرن پیش از میلاد برمی گردد.
به گفته کیایی، در زبان شناسی ابعاد گوناگون زبان در قالب حوزه‌هایی مثل صرف، نحو، آوا شناسی، وعده شناسی و ... بررسی می‌شود، از آن جایی که زبان یک پدیده‌ی پیچیده‌ی انسانی و اجتماعی است برای مطالعه جامع و دقیق آن بهره گیری از علوم مرتبط دیگر الزامی به نظر می‌رسد.
کیایی گفت: زبان شناسی معاصر حوزه‌های مطالعاتی بسیار گسترده‌ای را شامل می‌شود که توجه دانش پژوهان و دانشمندان عرصه‌های گوناگون را با ذائقه‌های علمی متنوع به خود جلب کرده است، بر خلاف تصور عمومی لزومی ندارد زبان شناس به چندین زبان تسلط داشته باشد مهم این است که بتواند پدیده‌های زبان شناختی مثل واژه، هژا، گفتمان و... را کند و کاو کند و از یکدیگر بشکافد.
او می‌گوید: از آنجایی زبان شناسی توصیف است، تجویز نیست و با اجبار و دستور سروکار ندارد، زبان شناسی جدید از صده‌ی بیستم با پژوهش‌های فردینان دو سوسور زبان شناس سوئیسی آغاز می‌شود و بعد از سوسور نظریه‌های مختلفی مثل ساخت گرایی، گشتاری و... به وجود می‌آید.