اشعار شهریار سال‌هاست که نقل محافل ایرانی‌ها و شهریاردوستان در بیرون از مرزهاست و هیچگاه رنگ نباخته و کهنه نشده است، گویی که مردمان همچنان با شهریار زندگی می‌کنند.
او ۲۸ هزار بیت شعر زیبای فارسی و ترکی از خود به یادگار گذاشته که زینت زبان هر اهل دلی است.
شاعر پرآوازه خطه آذربایجان که تخلص خود را از حافظ گرفت، سید محمد حسین بهجت تبریزی نام داشت.
وی در ۱۱ دی ۱۲۸۵ شمسی در خانواده‌ای اهل ادب در روستای زیبای خوشکناب بستان آباد آذربایجان شرقی متولد شد.
نام پدر او حاج میرآقا خشکنابی و مادر او خانم ننه نام داشت و پدر شهریار در تبریز وکیل و اهل ادب و مادرش خانه دار بود.
شهریار تحصیل را در مکتب خانه زادگاهش آغاز کرد و پس از آشنایی با دیوان حافظ با شعر و ادبیات آشنا شد.
بعد از پایان تحصیلات مقدماتی در سال ۱۳۰۰ راهی تهران و مدرسه دارالفنون شد و بعد از ۳ سال برای ادامه تحصیل رشته طبابت را برگزید.
هر چند تقدیر بر این بود که به وادی شعر و ادب وارد شود و از همین رو ۴ سال بعد ترک تحصیل کرد و کارمند اداره اسناد شد.
شهریار را شاعری مومن، حساس، فروتن و درویش مسلک معرفی کرده اند که دستی در شعر، موسیقی و خوشنویسی نیز داشته و به چهار زبان ترکی، فارسی، عربی و فرانسوی مسلط بوده است.
دوران جوانی اش با مبارزات مشروطه خواهان همزمان بود و در ۲۵ سالگی اولین دفترش با مقدمه ملک الشعرای بهار منتشر شد و بعد‌ها مهمترین منظومه او به نام " حیدربابایه سلام " در دنیای ادبیات غوغایی به پا کرد.
این شاعر پر آوازه مشرق زمین تسلط خاصی به شناخت آیین‌ها و آداب و رسوم و البته اعتقادات اجتماعی دارد و از همین روست که بعد مردمی و متعهد بودن او در اشعارش هویداست.
شهریار شیرین سخن در ۲۷ شهریور ماه ۱۳۶۷ پس از مدتی تحمل بیماری ریوی در سن ۸۲ سالگی به علت ایست قلبی دیده از دنیا فروبست و در مقبره الشعرای تبریز به خاک سپرده شد.