مؤثرترین دارو‌های بی خوابی بررسی شدند

یک مطالعه جدید به رهبری محققان دانشگاه آکسفورد بیش از ۱۵۰ کارآزمایی بالینی را برای ارائه یک تجزیه و تحلیل جامع و مقایسه‌ای از ۳۰ درمان دارویی مختلف برای بی خوابی بررسی کرده است.

یافته‌ها نشان می‌دهد که بسیاری از دارو‌های رایج بی خوابی فاقد داده‌های ایمنی طولانی مدت هستند و درمان‌های رایج مانند ملاتونین شواهد بالینی کمی از اثربخشی دارند.

آندریا سیپریانی، سرپرست این تحقیق، توضیح داد: ما تمام اطلاعات منتشر شده و منتشر نشده، را برای دستیابی به شفاف‌ترین و جامع‌ترین تصویر از همه داده‌های موجود بررسی کردیم. بدیهی است که نیاز به درمان بی خوابی تا حد امکان موثر بسیار مهم است، زیرا می‌تواند اثرات بدی بر سلامت بیمار، زندگی خانگی آن‌ها و سیستم سلامت گسترده‌تر داشته باشد.

این مطالعه شامل داده‌های ۱۵۴ کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده دوسوکور بود که بیش از ۴۴۰۰۰ نفر را در بر می‌گرفت. ۳۰ درمان دارویی مختلف برای بی‌خوابی، با اثربخشی و عوارض جانبی برای استفاده حاد و طولانی مدت، مورد بررسی قرار گرفت.

یافته‌های نهایی به دو داروی خاص اشاره کرد که مؤثرترین پروفایل‌های درمانی را نشان می‌دهند یعنی لمبورکسانت و اسزوپیکلون.درمان‌های رایج‌تر بی‌خوابی مانند بنزودیازپین‌ها و زولپیدم در کوتاه‌مدت مفید بودند، اما شواهدی برای اثربخشی یا ایمنی طولانی‌مدت نداشتند.

با در نظر گرفتن تمام نتایج در مقاطع زمانی مختلف (یعنی درمان حاد و طولانی مدت)، لمبورکسانت و اسزوپیکلون بهترین مشخصات را از نظر اثربخشی، پذیرش و تحمل داشتند. با این حال، اسزوپیکلون ممکن است عوارض جانبی قابل توجهی ایجاد کند و اطلاعات ایمنی در مورد لمبورکسانت قطعی نبود.

جالب اینجاست که لمبورکسانت و اسزوپیکلون هنوز در اتحادیه اروپا تایید نشده اند. به طور خاص لمبورکسانت نوع جدیدی از داروی بی خوابی است که فقط برای استفاده در ایالات متحده در سال ۲۰۱۹ تأیید شده است.

یکی از نویسندگان این مطالعه، گفت مکانیسم اثر مورد استفاده توسط لمبورکسانت ممکن است در آینده برای دارو‌های بهتر بی خوابی بهبود یابد. همچنین باید توجه داشت که داروی لمبورکسانت از طریق مسیر متفاوتی در مغز (سیستم انتقال‌دهنده عصبی اورکسین)، یک مکانیسم اثر نسبتاً جدید عمل می‌کند.

هدف گیری انتخابی بیشتر این مسیر و گیرنده‌های اورکسین می‌تواند منجر به درمان‌های دارویی بهتر برای بی خوابی شود.

این مطالعه همچنین نشان داد که درمان محبوب بی‌خوابی ملاتونین دارای داده‌های اثربخشی ضعیف و مطالعه طولانی مدت کمی است. فقدان داده‌های بلندمدت در مورد دارو‌های بی‌خوابی به طور کلی در این مطالعه برجسته شد، زیرا مشکلی با توجه به اینکه این وضعیت اغلب پایدار است و به درمان برای مدت زمان طولانی نیاز دارد.

این مطالعه فقط بر مداخلات دارویی برای بی خوابی متمرکز شده است. مداخلات رفتاری و سبک زندگی در بررسی مقایسه‌ای لحاظ نشده است، بنابراین روش‌های جایگزین همیشه باید قبل یا در کنار هر درمان دارویی در نظر گرفته شوند.

سیپریانی گفت:این مطالعه در مورد درمان‌های دارویی توصیه‌ای نیست که دارو‌ها باید همیشه به عنوان اولین خط حمایتی برای درمان بی خوابی مورد استفاده قرار گیرند، حداقل به این دلیل که برخی از آن‌ها می‌توانند عوارض جانبی جدی داشته باشند.

با این حال، تحقیقات ما نشان می‌دهد که برخی از این دارو‌ها نیز می‌توانند موثر باشند و در صورت لزوم باید در عمل بالینی استفاده شوند. برای مثال، در مواردی که درمان‌هایی مانند بهبود بهداشت خواب و درمان شناختی رفتاری مؤثر نبوده‌اند، یا جایی که بیمار می‌خواهد مصرف دارو را به عنوان بخشی از درمان خود در نظر بگیرد.

مطالعه جدید در The Lancet منتشر شده است.

منبع: سایت نیواطلس منتشره از دانشگاه آکسفورد