سید حسن محمودی گفته است کار میدانی در حوزه حجاب و عفاف لازم است و حجاب فاطمی باید توسط زنان محجبه به رخ جامعه ناآگاه ما کشیده شود و پیام آنان به کسانی که بنا به دلایلی رعایت این دستور الهی را قبول ندارند، انتقال یابد.
بیست و یکم تیرماه، سالروز قیام مردم مشهد علیه کشف حجاب به عنوان روز عفاف و حجاب نامگذاری شده؛ روزی که دژخیمان رضاخان، مردم معترض به کشف حجاب را درمسجد گوهرشاد به شهادت رساندند.
مشکلات عدیده حوزه حجاب و عفاف با رها شدن این حوزه توسط متولیان امر در حال حاضر بی‌شمار است و لازم‌است تمام دستگا‌ه و نهاد‌های کشور از طرح‌های حمایتی حوزه حجاب و عفاف به صورت مستقیم و ویژه حمایت کنند وگرنه در آینده مشکلات زیادتر خواهد شد و اگر کوتاهی کنیم شاید جبران آن بسیار سخت‌تر شود.
سعید تاجیک، فرمانده سپاه ناحیه ورامین در خصوص هفته عفاف و حجاب گفته‌است برخی رسانه‌ها در اختیار این دولت مظلوم نیستند و برخی نیز به دست دلالان بزرگ اقتصادی است که ضروری است در این خصوص با تذکرات لازم حال و هوای رسانه‌ای را به سمت بیان حقایق و تبیین خدمات صورت گرفته سوق دهیم.
رضاشاه در آغاز اجرای برنامه‌های ضداسلامی خود، دستور داد درشکه چی‌های مشهد و رفتگران تهران کلاه تمام لبه فرنگی بر سر گذارند. اجرای این برنامه از ابتدا خرداد ۱۳۱۴، علاوه بر شایعات مربوط به کشف حجاب، در مشهد تلاطمی ایجاد کرد.
تاجیک گفته‌است تیرماه یادآور خاطره تلخ هجوم دژخیمان رضا شاه به مسجد گوهرشاد و کشت و کشتار مردمی است که مدافع حجاب و مخالف کشف حجاب بودند.
تاجیک می‌گوید: وضعیت حال عفاف و حجاب در کشور مطلوب نیست و ضروری است دستگاه‌ها و مدافعان حریم خانواده برای یادگار حضرت فاطمه زهرا (س) به میدان بیایند و مسئولان با جدی گرفتن مشکلات اجتماعی از جمله نادیده گرفتن فرهنگ حجاب و عفاف با حمایت از طرح‌های حمایتی زمینه‌ساز این دستور الهی باشند.
به گفته فرمانده سپاه ناحیه ورامین، برگزاری مراسم در پارک خانواده، تقدیر از زنان موفق در حوزه حجاب، نصب بنر‌های گرامی‌داشت هفته عفاف و حجاب در سطح شهر، برگزاری مسابقه کتاب‌خوانی، جشن با محتوای جشن طهورا، انعکاس بیانیه در سطح رسانه‌ها، تهیه ویدئو، تجلیل از بانوان محجبه ادارات، حمایت از تولیدات حجاب و عفاف در اصناف و تذکر به تولید کنندگان و فروشندگان لباس‌های نامتعارف از جمله برنامه‌های پیش‌بینی در این هفته خواهد بود.
در دوران کشف حجاب، بسیاری از بانوان که نمی‌خواستند بدون حجاب خارج شوند، در خانه‌ها ماندند و عده‌ای فقط شب‌ها رفت و آمد میکردند؛ کسانی هم که امکانات بیشتری داشتند، ترک دیار میکردند تا حجاب و حیای خود را با قوانین موجود از دست ندهند.