آیت اللّه سیدعبدالکریم رضوی کشمیری، از عارفان معاصر و از شاگردان آیت اللّه سید علی قاضی طباطبایی و سید هاشم حداد بود‌ند.
در کتاب «میناگر دل»که در خصوص شرح احوال آیت الله سید عبدالکریم کشمیری است، از ایشان نقل شده است:
« در نجف به خاطر حشر و نشر با اولیاء و مجاهدت، چشم برزخی ام باز می شد و افراد سرشناس، صورت های ناخوشایندی داشتند و این مسئله آزارم می داد. ولی افرادی که مطرح نبودند و معروفیتی نداشتند، چهره برزخی شان بسیار زیبا بود، کم کم این دیدن ها سبب شد توجهی به افراد نکنم و سرم به پایین باشد.
روزی به خودم گفتم گرچه یقین قلبی بیشتر پیدا می کنم، اما نسبت به افراد حالت بدگمانی پیدا کردم و شاید طرف، بعد توبه و استغفار کند در حالی که من آن ها را قبلاً به صورت ناپسند برزخی دیده ام پس در پی چاره جویی بودم تا یکی از عارفان وارسته که در یکی از شهرهای هند سکونت داشت به قصد زیارت حضرت امیر علیه السلام به نجف آمده؛ و هر وقت که می آمد در ایام مخصوص و مدتی می ماند بعد به هند می رفت.
روزی او به دیدارم آمد و در همان نگاه اول فرمود: به دست آوردن چشم برزخی خیلی دشوار است و از دست دادن آن بسیار آسان است.
گفتم: طاقت ادامه این وضع را ندارم. فرمود: امروز به قصابی محل مراجعه کن و گوشت گوساله بخر و در حیاط خانه و در فضای باز، آن را بر روی آتش کباب کن و بعد میل نما، مشکل تو حل می شود ، طبق دستور انجام دادم و با خوردن اولین لقمه، چشم برزخی ام بسته شد و حالت عادی پیدا کردم.»
جالب بود ،
این موضوع می تواند وجود داشته باشد و واقعی است ،
با دو مشکل :
اول : آنکه تو را شناخت جان را چه کند ،
دوم : در سرزمین کفد و هندو عارف نمی روید ،
موفق باشید و
دستتان به خاطر این مطلب خوب درد نکند ،
پیمان اشراقی.