سفر به مازندران از طریق جاده، یک قرن قبل سخت بود، کوه البرز برای صد‌ها سال، چون دژی مستحکم امکان دسترسی به این سرزمین رازآلود را که مردمانش در حصار این کوه ساکن بودند سخت کرده بود.
داستان رسیدن به آن سوی البرز و مازندران از دوره قاجاریه و با پایتخت شدن تهران رنگ و بوی دیگری گرفت، ناصرالدین شاه در نخستین سفرش به مازندران عهد کرده بود سنگ مهر نمازش را از سنگ‌های سواحل دریای خزر انتخاب کند و آن را تجدید نکند مگر تا سفر بعدی اش به ساحل.
رفت و آمد چندین باره شاه قاجار و ملازمانش از این جاده صعب‌العبور پایه‌های اولیه ساخت جاده چالوس را بنا گذاشت.
فتح الله خان شیبانی در سال ۱۳۰۱ هجری قمری که در یکی از سفر‌های ناصرالدین شاه به مازندران همراه او بود و منظومه زُبدة‌الآثار را در باب راه‌سازی در شمال ایران نوشته است اعتقاد داشت اگر مسیر تهران به چالوس ایجاد شود می‌توان چهار روزه خود را به دریا رساند.
جاده چالوس یا جاده ۵۹ به طول ۱۶۳ کیلومتر مهمترین جاده دسترسی ساکنان تهران و کرج به شمال ایران است.