استفاده از قرص‌های آرامش بخش در موارد پزشکی میتواند مفید باشد و در روند درمان و بهبودی موثر باشد با این حال در حالتی که فرد به مصرف این دارو‌ها اعتیاد پیدا کند با عوارض جانبی ذهنی و جسمی باشد.
۱. ایجاد تحمل (TOLERANCE):
به نیاز مصرف بیشتر دارو برای تاثیر و احساس مشابهی که پیشتر با مصرف مقادیر کمتر همان دارو حاصل می‌شد، اطلاق میگردد. مصرف کننده به مرحله‌ای میرسد که دیگر افزایش دوز مصرفی آرام بخش‌ها بی تاثیر خواهد بود. علایم ایجاد تحمل: دل درد، بی قراری، سرگیجه، رعشه، افسردگی، ترس‌های غیر منطقی، پارانوئید و دمدمی مزاجی.
۲. وابستگی (DEPENDANCY):
پس از ایجاد تحمل و افزایش دوز مصرفی و مصرف مداوم داروهای آرام بخش در فرد وابستگی روانی و جسمانی نیز ایجاد میگردد. هنگامی هم که مصرف کننده بطور ناگهانی مصرف دارو را قطع میکند دچار علایم محرومیت (WITHDRAWL) میگردد. این علایم شامل بی قراری، بی خوابی، اضطراب، تهوع، کرامپ شکمی، تپش قلب، لرز، رعشه، درد عمومی، اسهال، توهم، افسردگی، پارانویا، هذیان، کاهش اشتها، حملات وحشت زدگی، پرفشاری خون، بی خوابی، اسپاسم عضلات، حساسیت به نور و صدا، تشنج و مرگ میباشد. باربیتورات‌ها اعتیاد آور‌تر از بنزودیازپین‌ها میباشند.
۳. سوء مصرف و اور دوز (OVER DOSE):
خطر مصرف این دسته از دارو‌ها به عنوان داروهای تفننی به ویژه باربیتورات‌ها زیاد است. مصرف بیش از مقادیر تجویز شده نیز میتواند سبب مسمومیت و حتی مرگ فرد گرد.
نکته مهم: مصرف الکل به همراه آرام بخش‌ها به علت اثرات مشابه (کاهش فعالیت مغز و سیستم اعصاب مرکزی) مرگ بار بوده و میتواند فرد را به کما و یا به کام مرگ بکشاند.