باشگاه خبرنگاران جوان - خردسالان اغلب اقلام غیر خوراکی را در دهان می گذارند. زیرا کنجکاو دنیای اطراف خود هستند؛ اما بچه‌های مبتلا به پیکا فراتر از آن هستند و گاهی اوقات چیزهایی می خورند که می توانند منجر به مشکلات سلامتی شوند.
افراد مبتلا به پیکا هوس می کنند مواد غیر خوراکی مانند خاک ، سنگ ، کاغذ ، یخ ، مداد شمعی ، مو ، تراشه های رنگ ، گچ و مدفوع را در دهان بگذارند.
مشکلات سلامتی که ممکن است در کودکان مبتلا به پیکا رخ دهد، بسته به آن چه که می خورند می تواند شامل موارد زیر باشد:
نارسایی کمبود آهن، مسمومیت با سرب، خوردن خاک یا تراشه رنگ با سرب یبوست یا اسهال، خوردن چیزهایی که بدن نمی تواند هضم کند مانند مو
عفونت های روده ای، ناشی از خوردن خاک یا مدفوع دارای انگل یا کرم انسداد روده، خوردن چیزهایی که روده را مسدود می کند، صدمات دهان یا دندان
پزشکان دقیقاً نمی دانند چه چیزی باعث ایجاد پیکا می شود؛ اما در افراد مبتلا به مشکلات رشدی، مانند اوتیسم یا ناتوانی های ذهنی، مشکلات سلامت روان مانند اختلال وسواس فکری یا اسکیزوفرنی ، سوء تغذیه یا گرسنگی، مواد غیر غذایی ممکن است به ایجاد احساس سیری کمک کنند.
سطوح پایین مواد مغذی مانند آهن یا روی ممکن است باعث ایجاد هوس های خاص شود.
پیکا اغلب در کودکانی که در فقر زندگی می کنند یا در افرادی که مورد آزار و اذیت یا بی توجهی قرار گرفته اند، دیده می شود.
بیشتر موارد پیکا در کودکان خردسال و زنان باردار اتفاق می افتد؛ البته برای بچه های تا ۲ سال طبیعی است که چیزهایی را در دهان خود بگذارند. بنابراین این رفتار معمولاً یک اختلال در نظر گرفته نمی شود، مگر این که کودک بزرگتر از ۲ سال باشد.
Pica معمولاً با بزرگتر شدن بچه ها بهبود می یابد؛ اما برای افرادی که نگرانی های مربوط به رشد یا سلامت روان دارند، هنوز هم می تواند در مراحل بعدی زندگی مشکل ساز باشد.
اگر فرد حداقل یک ماه این کار را انجام داد، این رفتار برای سن یا مرحله رشد کودک طبیعی نیست و کودک دارای عوامل خطر برای پیکا مانند ناتوانی رشد است.
پزشکان ممکن است موارد زیر را انجام دهند:
کم خونی یا سایر مشکلات تغذیه ای را بررسی کنند.
سطح سرب را در خون آزمایش کنند.
آزمایش مدفوع برای بررسی وجود انگل انجام دهند.
برای یافتن آن چه کودک خورده است یا بررسی مشکلات روده، مانند انسداد، اشعه ایکس یا سایر آزمایشات تصویربرداری را در دستور کار قرار دهند.
پزشکان می توانند به والدین کمک کنند تا رفتارهای مرتبط با پیکا را مدیریت و متوقف کنند. برای مثال آن‌ها می‌توانند با والدین در مورد راه‌هایی کار کنند تا از دریافت مواد غی رغذایی بچه‌ها جلوگیری کنند. آن ها ممکن است قفل های ضد کودک و قفسه های بلند را برای دور نگه داشتن وسایل از دسترس توصیه کنند.
برخی از کودکان مبتلا به پیکا به کمک روانشناس یا سایر متخصصان سلامت روان نیاز دارند. اگر این درمان ها مؤثر واقع نشدند، پزشکان می توانند داروها را نیز تجویز کنند.
منبع: سایت کیدز هلث
انتهای پیام/