حکایتی از سختی زندگی نابینایی تا نشستن پشت میز وکالت

به گزارش گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از شیراز، افراد دارای معلولیت در جهان بسیار هستند و می توانند با کسب مهارت‌های لازم و دریافت مشاوره‌های روانشناسی مورد نیاز، کیفیت زندگی مطلوبی تجربه کرده و بر مشکل خود غلبه کنند زیرا معلولیت مانعی بر سر راه پیشرفت افراد نیست.

خورشید وسط آسمان بود و از شدت گرما رنگ بر رخسار نداشتم، اما با این حال باز هم به اداره بهزیستی شهرستان ممسنی رفتم تا با افراد دارای محدودیت های جسمی گفتگویی کنم.

آن روز قسمت نشد مصاحبه بگیرم، دو روز بعد با تصور مصاحبه با یک فرد نابینا چشم هایم را بستم تا چند لحظه از زندگی آن ها را تصور کنم، اما این کار برایم غیر ممکن و غیر قابل تحمل بود زیرا چیزی را نمی دیدم و به در و دیوار اتاق برخورد می‌کردم و هنوز چند ثانیه ای نگذشته بود که چشمانم را باز کردم.

به سمت اداره بهزیستی شهرستان راهی و وارد اتاق مشاور حقوقی اداره شدم، تا اینکه در زدم آقایی پشت میزی نشسته بود که دستانش بر کاغذ و چشمانش به دیوار روبرو بود و با ارباب رجوع هایش صحبت می‌کرد.

به من خوش آمد گفت هر چند که چشمانش خاموش بودند و نمی توانستند من را ببینند اما به گفته خودش مثلث زندگی اش که بر اساس، صدا، بو و لامسه است همیشه به او کمک می کند تا در امور زندگی‌اش به درستی عمل کند.

لحظاتی سکوت، اتاق را فرا گرفت و به این فکر می‌کردم که دنیای افراد نابینا چه رنگی است؟ بعد یادم آمد که نابینایان رنگ ها را ندیده اند که آن را درک کنند و در واقع امکان دارد ما انسان ها با بینایی کامل از بقیه حس ها که مثلث زندگی این افراد است، به درستی برای درک اطرافمان استفاده نکنیم اما اگر این افراد، حس بینایی ندارند در عوض،  حس های قوی تری دارند که از آن ها استفاده می‌کنند و جای خالی چشمان خاموششان را با این ها پر می‌کنند.

علی احمدی همان کسی که به من آموخت تا از فروغ دیده هایم به خوبی استفاده کنم و تا نفس باقی است حتی با وجود معلولیت، به پیشرفت و ترقی ادامه دهم، او با اعجاز و لطافت انگشتانش، تجلی‌گاه حضور جاودانه‌اش  را برایم ثابت کرد.

از او خواستم تا خود را معرفی کند و گفت: علی احمدی هستم متولد شهریور سال ۱۳۴۲ که از بدو تولد بینایی نداشتم.

او بیان کرد:  زمانی که باید مثل بقیه درس می‌خواندم، به خاطر شرایط سخت مادرم و نبود اجازه ایشان با توجه به اینکه من نابینا بودم این امر در آن سن معمول برایم محقق نشد.

احمدی تصریح کرد: وقتی  ۲۰ سال سن داشتم، یکی از اقوام پیشنهاد داد تا شروع به یادگیری الفبای بریل کنم که تا قبل از این سن حتی یک الفبا از این خط را هم بلد نبودم و با توجه به علاقه ای که داشتم و از طرفی می‌خواستم خودم را از این وضعیت خلاص کنم، تصمیم گرفتم که شروع به درس خواندن کنم.

او ادامه داد: سال ۱۳۷۸ با رتبه ۱۸۳ منطقه ۳ وارد دانشگاه شیراز شدم و در رشته حقوق تحصیل کردم اکنون لیسانس حقوق و پروانه وکالت دارم و  ۱۵سال است که در بهزیستی ممسنی مشغول به کار هستم اما هنوز بعد از گذشت سالیان سال، به‌ صورت قراردادی کار می کنم.

او اظهار کرد: در تمام مراحل زندگی سعی کردم که فرد زودرنجی نباشم و از رفتار بعضی از مردم ناراحت نشوم و ما معلولان باید سعی کنیم که خودمان را از درون بپذیرم و این مشکل را با خودمان حل کنیم که در این صورت، نه خودخوری می‌کنیم و نه باعث تاثیرات منفی در ما می شود.

مشاوره حقوقی اداره بهزیستی ممسنی گفت: در کشور ما قانونی وجود دارد به نام حمایت از جامعه معلولان که این حقوق آن طور که باید رعایت نمی شود و مهمترین مشکل این جامعه اشتغال است که اگر این قشر در جایی مشغول به کار باشند خیلی از مشکلاتشان رفع شده و می توانند با معلولیت کنار بیایند.

از او درباره جمله تکراری معلولیت محدودیت نیست پرسیدم او بیان کرد: این جمله را بار ها شنیده ام که معلولیت برای افراد محدودیت هایی ایجاد می‌کند اما در نظر کلی خودِ معلولیت باعث محدودیت نمی شود.

احمدی تصریح کرد: در شهرستان ممسنی تعداد افراد معلول کم نیستند اما باید در فضاسازی شهر برای این افراد گام های موثری برداشت که در این شهرستان فضاهایی به‌ خصوص در این رابطه بسیار کم هستند و مشکلاتی را برای این افراد در جامعه ایجاد کرده است.

مشاوره حقوقی اداره بهزیستی ممسنی ادامه داد: به دلیل نبود فضا سازی‌ مناسب برای معلولان در سطح شهر ممسنی هیچ گاه نمی‌توانم به تنهایی بیرون بروم و باید با یکی از اعضای خانواده این کار را انجام بدهم.

منبع: فارس

انتهای پیام/ت