به گزارش خبرنگار حوزه حقوقی- قضایی گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان، در حقوق تجارت، قانونی برای قرارداد حمل و نقل وضع شده است که می‌توان آن را این گونه تعریف کرد؛ قراردادی است که به موجب آن شخصی به نام متصدی حمل و نقل در مقابل گرفتن اجرت، حمل بار را برعهده می‌گیرد.
اوصاف قرارداد حمل و نقل چنین است که در گام اول، در عقد حمل و نقل باید صحت معامله رعایت شود. دوم اینکه حمل و نقل طبق قانون، عملی تجاری است. در مرحله سوم، عقدی است که مبنای آن اذن و نیابتی است که از طرف فردی به شخص دیگر جهت انجام کاری برای وی داده می‌شود. در رابطه با صفت بعدی، طبق قانون به دلیل اذنی بودن قرارداد حمل و نقل، تابع مقررات راجع به عقد وکالت در قانون مدنی است یعنی در مواردی که قانون تجارت درباره حمل و نقل سکوت می‌کند، می‌توان به قانون مدنی راجع به وکالت مراجعه کرد. همچنین قرارداد حمل و نقل برخلاف قراردادی مانند حق‌العمل کاری، جنبه مادی بیشتری نسبت به جنبه حقوقی دارد. پنجم اینکه طرفین عقد، حمل و نقل را متصدی حمل و نقل و ارسال کننده می‌داند.
چون تصدی به حمل و نقل عملی تجاری است، بنابراین اگر فردی شغل معمول خود را عهده‌داری به حمل و نقل قرار داده باشد، تاجر به حساب می‌آید.
متصدی حمل و نقل مورد نظر قانون تجارت که اعمال او تجاری محسوب می‌شود و مقررات این قانون بر فعالیت‌های وی حاکم است، با توجه به قانون کسی است که در مقابل گرفتن اجرت، حمل بار (اشیاء) را بر عهده دارد و شخص، محلی را برای انجام حمل فراهم می‌کند؛ بنابراین آژانس‌های اتومبیل که در شهر‌ها به منظور جا‌به‌جایی افراد ایجاد می‌شوند، مشمول مقررات قانون تجارت نیستند.
طبق قانون تجارت، یکسری تکالیف و اختیارات، مربوط به ارسال کننده است که وظیفه دارد آن‌ها را به درستی انجام دهد. برای نمونه، ارسال کننده باید نکاتی را به اطلاع متصدی حمل و نقل برساند همچنین اگر ارسال کننده در خصوص اشیاء خود متصدی را مطلع نکند، مسئول خسارات ناشی از آن است برای مثال می‌توان به این موارد اشاره کرد، آدرس کسی که بار برای او ارسال می‌شود، وزن و محتوای بار، قیمت اشیاء و موارد دیگر که با مطلع کردن متصدی، حمل و نقل بهتر صورت می‌گیرد.
انتهای پیام/