مریم صبور، گفتاردرمانگر و روانشناس بالینی در گفت‌وگو با خبرنگار حوزه بهداشت و درمان گروه علمی پزشکی باشگاه خبرنگاران جوان، در مورد مشکلات کودکان مبتلا به اوتیسم گفت: یکی از مشکلات بزرگ برای مبتلایان به اختلال اوتیسم و خانواده های آن ها هزینه های درمان است.
او افزود: وجود یک موسسه یا نهاد برای کمک مالی به منظور رفع هزینه‌های درمان کودکان مبتلا به اوتیسم، ضروری است. کودکان اوتیسمی باید در هفته چند روز را برای درمان به کلاس بیایند و این اتفاق باید در طولانی مدت مداوم باشد.
صبور تصرح کرد: کرونا باعث شده که خانواده کودکان اوتیسم که سر کار می‌رفتند، از نظر مالی با مشکل مواجه شوند و قادر به پرداخت هزینه‌های درمان نباشند و در ادامه بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم، از درمان خارج شوند؛ بنابراین اگر بیمه‌هایی برای کمک به درمان این کودکان وجود داشته باشد باعث می‌شود بار روانی از دوش خانواده های شان برداشته شود.
او ادامه داد: انجمن اوتیسم،کارت‌های هوشمندی برای کمک‌های مالی این کودکان طراحی کرده که روی این کارت اطلاعات بیمار نوشته شده و می‌توانند از آن خدمات دریافت کنند که هر چند وقت یک بار این کارت شارژ می‌شود، البته این اتفاق بیشتر در سطح تهران می‌افتد و شهرستان‌ها یا از این موضوع آگاه نیستند و یا تعداد افرادی که از این خدمات بهره مند می شوند بسیار کم است.
این گفتار درمانگر و روانشناس بالینی بیان کرد: از آن جایی که مبتلایان به اوتیسم درک زیادی از مفهوم آداب معاشرت و فاصله‌های اجتماعی در دوران کرونا ندارند و دارای مشکلات حسی هنگام استفاده از ماسک هستند، قادر به تحمل این شرایط نیستند و لازم است حتما تزریق واکسن برای این کودکان صورت بگیرد. خانواده‌های کودکان مبتلا به اوتیسم هم باید واکسینه شوند، چرا که ممکن است این کودکان ناقل باشند و خانواده های شان را هم درگیر اختلال کرونا کنند که البته مطابق سازمان اوتیسم که بچه‌های ۱۸ سال به بالا را واکسینه خواهد کرد.
صبور اظهار کرد: محدودیت‌های کرونایی برای درمانگرهای مبتلا به اختلال اوتیسم هم مشکل ایجاد کرده است. ماسک زدن برای این درمانگرها، در هنگام همکاری به کودکان اوتیسمی بسیار سخت است و با واکنش‌های کودکان مواجه می‌شوند بنابراین واکسینه شدن درمانگرها باید در اولویت قرار بگیرد.
این گفتاردرمانگر و روانشناس بالینی گفت: عامل دیگری که درمان این کودکان را محدود می‌کند، عدم آگاهی بخشی بعضی از افراد جامعه است و از آن جایی که ممکن است درکی از این اختلال نداشته باشند، خانواده‌های این کودکان از نوع نگاه‌های دیگران تحت فشار هستند و خیلی از آن ها حاضر به رفت و آمد به کلینیک و ادامه درمان نیستند و بچه‌ها را وارد درمان نمی‌کنند یا اگر وارد طول درمان شوند زود آن را قطع می‌کنند. در این شرایط هم اگر بخواهیم درمانگر را به منزل آن‌ها بفرستیم هزینه‌های این خانواده‌ها بیشتر می‌شود؛ بنابراین اگر موسسه‌ای وجود داشته باشد که به این خانواده‌ها بیمه تعلق بگیرد بسیاری از مشکلات شان حل می‌شود.
بیشتر بخوانید
انتهای پیام/