صدیقه افلاطون، معلم تربیت بدنی مدرسه شهیدحسن لکزایی روستای وحدت از توابع بخش وشمگیر شهرستان آق قلا، در گفت‌وگو با خبرنگار حوزه آموزش و پرورش گروه علمی پزشکی باشگاه خبرنگاران جوان، با اشاره به مشکلات دانش آموزان و معلمان مناطق محروم گفت: من چند سالی است که از کادر اداری، به معلم تربیت بدنی مقطع ابتدایی تغییر شغل داده ام. از آغاز شیوع کرونا در سال گذشته؛ از اوایل مهر ماه به ما ابلاغ شد که در صورتی که حیاط مدرسه به اندازه کافی مناسب و جا دار باشد و امکانات آموزشی کافی وجود داشته باشد، دانش آموزان می توانند در حیاط با رعایت شیوه نامه های بهداشتی در حیاط مدرسه ورزش کنند . ولی به دلیل انتقال ویروس از طریق تنفس و سطوح، ورزش های گروهی منع شده بودند.
افلاطون افزود: بعد از دی ماه و اوج گیری مجدد کرونا، شرایط به گونه ای شد که خانواده ها بسیار نگران سلامت فرزندانشان بودند و دیگر اجازه حضور فرزندانشان در مدارس را نمی دادند و از سوی دیگر کمبود جدی تجهیزات تکنولوژی برای دانش آموزان و معلمان، مشکلات عدیده ای را برای ما ایجاد می کرد .
او ادامه داد : منطقه ای که من کار می کنم، نقطه صفر مرزی است و ۲۲۰ دانش آموز در مدرسه ما درس می خوانند. از این تعداد اکثر دانش آموزان، تبلت و تلفن همراه نداشتند. پدر و مادر اکثر این دانش آموزان کشاورز هستند و بعضا با پرتقال چینی روزگار می گذرانند و پدر خانواده یک گوشی همراه خیلی ساده و قدیمی دارد و هیچ توقعی نمی توان داشت که بتواند برای کودکش گوشی و تبلت هوشمند تهیه کند.
او گفت: معلمانی که دروس پایه مثل فارسی و ریاضی تدریس می کردند به دلیل بهره مند نبودن اکثر دانش آموزان از امکانات حداقلی برای آموزش مجازی، ناچار بودند سر کلاس حاضر شوند و تدریس حضوری داشته باشند اما برای جلوگیری از انتقال ویروس، حضور دانش آموزان و معلمان به صورت زوج و فرد و با کمترین تعداد برگزار می شد. مثلا سه روز در هفته، دانش آموزان دختر و سه روز در هفته دانش آموزان پسر، در کلاس ها حاضر می شدند.
این معلم مناطق محروم بیان کرد: تا قبل از آغاز و شیوع پیک های جدید کرونا، خانواده های این دانش آموزان مدام با این استرس، بچه هایشان را سر کلاس می فرستادند که مبادا کرونا بگیرند و بعضی از خانواده ها هم اجازه نمی دادند فرزندانشان در کلاس ها حاضر شوند و به این دلیل که بچه ها سیستم مناسب برای حضور در کلاس های مجازی را نداشتند، از درس ها عقب می ماندند.
افلاطون گفت: سال گذشته در مدرسه ما علی رغم تلاش های شبانه روزی و حضوری و مجازی معلمان مدرسه، سال تحصیلی برای اکثر دانش آموزان به بطالت گذشت، زیرا از داشتن یک گوشی هوشمند ساده محروم بودند.
او ادامه داد: صحبت من در مورد دانش آموزانی است که حتی خط تلفن در خانه شان ندارند، بعضی از آن ها، حتی تلوزیون هم نداشتند که بتوانند کلاس های درسی مدرسه ایران از شبکه های مختلف را دنبال کنند. ما چگونه از این دانش آموزان توقع داشتن گوشی هوشمند و دانش کار با سامانه را داشته باشیم؟
افلاطون افزود: توقع ما از مسئولان این بود که اول محدودیت های جدی مناطق محروم را در نظر بگیرند و سپس برای دانش آموزان شهرهای بزرگ و پیشرفته برنامه ریزی کنند. درست است که تا کنون برای برخی از مناطق محروم تبلت ارسال شده است اما مگر مدارس محروم کشور ما یکی یا دوتاست؟
او گفت: در همین شهر آق قلا حدودا ۱۲ روستای محروم وجود دارد که از شهر تا آن روستاها نیم تا یک ساعت راه است و رفت و آمد برای معلمان بسیار سخت و خطرآفرین است.
این معلم منطقه محروم گفت: در مدرسه ای که من کار می کنم، کمبود امکانات نیست، نبود امکانات است. این مدرسه حیاط خیلی بزرگی دارد، اما وسایل مناسب ورزشی ندارد، معمولا سرانه هایی که از سوی دولت به مدارس مناطق محروم تعلق می گیرد، صرفا برای بعضی از مدارس خاص هستند نه همه ی مدارس مناطق محروم.
او بیان کرد: مثلا گاهی شهرداری برای یک مدرسه با ۲۰۰ دانش آموز، یک توپ والیبال و یک توپ فوتبال بی کیفیت می فرستند که بعد از چند هفته بازی کردن، خراب می شود. یا گاهی راکت بدمینتون هایی که می فرستند، بعد از چند روز بازی، تار و پودش کاملا از بین می رود و به این زودی ها هم دیگر چیزی نمی فرستند تا بچه ها بازی کنند. اکثر دانش آموزان حتی از داشتن لباس ورزشی و کفش استاندارد هم محروم هستند.
او در مورد وضعیت معلمان مناطق محروم گفت: ما معمولا با جان و دل و بدون توقع زیاد و عجیبی، برای بچه ها از ته دل کار می کنیم و مشکلات و سختی های شان را به جان می خریم. از پارسال که نظام رتبه بندی ایجاد شده حقوق همکاران ما یک مقداری تغییر کرده و بهتر شده است، اما باز هم نسبت به تورم در حال حاضر واقعا این حقوق کفایت نمی کند، اما همچنان معلمانی هستند که با همین حقوق دریافتی برای دانش آموزان کفش و لباس و وسیله بازی و لوازم التحریر و ... تهیه می کنند.
بیشتر بخوانید
انتهای پیام /