به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان،در نوامبر سال ۱۸۸۸ «وینسنت ونگوگ» در نامه‌ای به برادرش در مورد دو اثر نقاشی اخیر خود صحبت کرد؛ نخستین نقاشی مربوط به صندلی خالی خودش در روشنای روز است؛ صندلی چوبی زرد رنگی که روی کف پوشی از کاشی قرمز، پشت به دیوار قرار گرفته است.
نقاشی بعدی، صندلی دسته داری را نشان می‌دهد که پشت به دیوار‌ی سبز است و بر روی این دیوار، چراغ روشنایی گازی نقش بسته، که تلالوی زیبای زرد رنگش را روی زمینه سبز دیوار به نمایش می‌گذارد؛ این صندلی بعد‌ها به نام «صندلی گوگن» شهرت یافت.
ونگوگ در یکی از نوشته هایش این نقاشی‌ها را عجیب دانست. بنا بر شناختی که ما از شخصیت وی داریم، منظور او این است که این‌ها صندلی‌های معمولی نیستند. در نظر او، صندلی‌های خالی نمایانگر انسان‌هایی هستند که روی آن‌ها می‌نشستند.
این گزارش یادآور می‌شود که این نقاش به همراه گوگن به مدت نه هفته در خانه‌ای در فرانسه زندگی کردند. این خانه به نام خانه زرد معروف است که ون گوگ از آن برای آتلیه و محل زندگی‌اش استفاده می‌کرد.
نقاشی رنگ و روغن به نام "خانه زرد " اثر ون گوگ
این دو صندلی در اتاق نشیمن قرار دارند؛ همان صندلی‌هایی که بعد از یک روز طولانی نقاشی کردن روی آن می‌نشستند و به صحبت و مشاجره در باره آینده هنر مدرن می‌پرداختند.
او با قلم نقاشی خود توانسته است این اجسام بی جان را به چشم اندازی ویژه و پر اوهام تبدیل کند.
یک ماه بعد از ترسیم این نقاشی، ونگوگ گوش خود را برید و از گوگن برای همیشه جدا شد. در نوشته‌هایی که از ونگوگ باقی مانده، اشاره‌ای به دلیل جدایی اش از گوگن نشده است.
گفتنی است، هم اکنون نقاشی صندلی ونگوگ هم اکنون در گالری ملی لندن و نقاشی صندلی گوگن در موزه ونگوگ در آمستردام هلند نگهداری می‌شوند.
ونگوگ در ۳۷ سالگی بعد از تحمل بیماری روانی خودکشی کرد و درگذشت؛ بنابراین، هر دو این نقاشی‌ها به برادر وی که همیشه پشتیبان مالی و روحی او بود، به ارث رسید.
منبع: تابناک با تو
انتهای پیام/