به گزارش خبرنگار حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، علی اسفندیاری مشهور به نیما یوشیج شاعری است که قالب جدیدی را در شعر فارسی خلق کرد. با آغاز دوران مشروطیت قالب مستزاد در شعر فارسی خلق شد؛ این قالب شعری برای سرودن شعر درباره مسائل سیاسی و اجتماعی استفاده می‌شد. قالب‌های دیگر شعر فارسی مانند قصیده، مثنوی و غزل هم با تغییر مضمون و محتوا روبرو شدند و به مسائل اجتماعی و سیاسی روزگار خود پرداختند و نتیجه تحولات شعر فارسی در آن دوران در شعر نیما یوشیج متبلور شد.
بیشتر بخوانید
نیما یوشیج در آغاز شاعری‌اش، در قالب‌های سنتی شعر سرود و با شاعرانی مانند علی اصغر حکمت و ملک الشعرای بهار رفت و آمد داشت. نیما در ابتدا شعر ققنوس را سرود؛ به طوری که هنوز در شعر ققنوس با قالب شعر نو مواجه نبودیم. سپس او شعر افسانه را می‌سراید. افسانه نیما یوشیج همان شعری است که از آن با عنوان شعر نو یاد می‌کنند.
نیما یوشیج به وجود وزن و قافیه در شعر معتقد بود. در شعر نو تغییر در کوتاهی و بلندی مصراع‌ها مطرح می‌شود و با بیت در این شعر مواجه نیستیم؛ بلکه شعر نیمایی بند دارد و قافیه در پایان هر بند قرار می‌گیرد. همچنین وزن عروضی در این شعر رعایت می‌شود؛ پس از نیما یوشیج شعر نو تحول پیدا کرد و با انواع دیگر شعر از جمله شعر آزاد، موج نو و سپید مواجه شدیم.
به مرور زمان شعر نو از ماهیت اصلی خود خارج شد؛ مهدی اخوان ثالت شاعری است که به حق می‌توان او را از پیروان نیما یوشیج دانست. پس از او شاعران دیگری هم از نیما یوشیج تبعیت کردند که از جمله آن‌ها می‌توان به سهراب سپهری اشاره کرد. اما به مرور با خلق شعر سپید آنچه با عنوان شعر نیمایی منتشر شد از ماهیت اصلی اش فاصله گرفت و بیشتر شعر‌هایی که با نام شعر نو سروده شدند، در واقع موج نو و شعر آزاد بودند.
پس از نیما یوشیج تحولات شعر فارسی بیشتر شد؛ پس از او بود که شعر سپید خلق شد و حتی در غزل هم شاهد تحولاتی بودیم. تا جایی که پس از انقلاب قالب‌های جدیدی در غزل از جمله غزل قطعه، غزل مثنوی و غزل سپید خلق شد.
تغییر دیدگاهی که از دوران مشروطه آغاز شد و در شعر نیما یوشیج ادامه یافت، در شعر امروز به گونه دیگری ادامه یافته است. تا حدی که امروز با جریان‌های شعری مختلفی از جمله شعر کلاسیک، نئوکلاسیک، شعر مدرن، پست مدرن، معناگرا، ساختارشکن و فرم گرا روبرو هستیم. در واقع تحولی که در شعر نیما یوشیج به ثمر نشست. تمام قالب‌های شعری را به دو قسمت قبل از نیما و پس از نیما تقسیم کرد.
نیما را به حق می‌توان پدر شعر نو دانست؛ چون باعث شد تحول در شعر فارسی ادامه پیدا کند. البته این تحول در ابتدا مخالفانی داشت؛ در زمان نیما یوشیج با دو دسته شاعر سنت گرا و نوگرا روبرو بودیم. سنت گرایان به شدت با نیما یوشیج و طرفدارانش مخالف بودند. مخالفت‌های سنت گرایان با نیما یوشیج تاحدی بود که تریبون را از او می‌گرفتند و اجازه نمی‌دادند، شعرش را در محافل ادبی بخواند. البته او ناامید نشد و به راه خود ادامه داد.
انتهای پیام/